Gisteren ademde je nog zacht
je liefde en je laatste leven in mijn hand
je groette met je neus de planten en de bomen
we wisten allebei dat nu de tijd was aangekomen
dat we niet langer onze armen om je vacht
en om je lieve kop zo fijn en zo bijzonder
ook zo gewoon zo heerlijk liefdevol
de dag in konden zijn
We missen je bij alles wat we doen de hele tijd
de vreugde van je vriendschap, ons zo toegewijd
jij lieve hond jij gaf ons alles wat je had
en leerde ons de liefde rechtstreeks uit het hart.
Je blijft nu in het onze
het doet er heel erg pijn

Met veel verdriet zitten wij de balans op te maken in een huis dat letterlijk doodstil is zonder onze Samson. Het is allemaal zo heel erg vlug gegaan. Zo dachten we nog dat onze beweeglijke, speelse altijd vrolijke en blije hond nog heel wat jaartjes bij ons zou blijven en nu hebben we alleen nog maar een grafje op de dierenbegraafplaats. Wat is er toch gebeurd? In maart ongeveer van dit jaar (2006) kregen wij ineens het vermoeden dat onze hond kiespijn had. Hij at zo slecht en daarom vroegen we dierenarts zijn gebit eens na te kijken. En ja hoor: twee kiezen waren niet al te best, zou kunnen dat hij er pijn aan had en dus die er maar uit. Maar dat is het niet geweest. Onze lieve kameraad begon weer te tobben en onderstaande schreven wij op 22 juni 2006 na enkele weken 'dokteren' op voor de dierenarts:

De dierenarts heeft hierna Samson onder narcose gebracht, bloed afgenomen, punctie gedaan, foto's en echo's gemaakt. Zij belde ons enkele dagen later met het trieste bericht dat zij dacht dat Samson Maligne Histiocytose had. Hij had een gezwel in de longen en ook iets akeligs bij zijn lever en een opgezette buik. Ik ben daarop informatie gaan zoeken op het internet en alles wat ik daar vond scheen bij onze hond te passen.

Op 4 juli hebben wij hem een spuitje moeten laten geven. Onze dierenarts had een vrije dag maar ze kwam toch en had dientengevolge geen goed buisje voor bloed bij zich. Wij hadden afgesproken mee te werken aan onderzoek, maar dat werd zo erg moeilijk. In het belang van Samson is er geen actie ondernomen en om emotionele redenen ook niet na zijn overlijden. Zij vond het voor ons allemaal beter dat hij bij ons bleef en later naar de dierenbegraafplaats ging. Zodoende kan ik niet met zekerheid zeggen dat het MH was. De dierenarts twijfelt vanwege zijn leeftijd. Hij zou op 12 november 10 zijn geworden en volgens haar komt MH bij jongere honden voor. Mo mailde me echter dat er een niet-erfelijke vorm van MH is die juist bij oudere honden ook in andere rassen voorkomt.

We missen hem verschrikkelijk; heel veel kinderen in de buurt ook. Hij was altijd zo lief voor ze, juist voor degenen die een angst voor honden hadden en die durfden hem dan heel voorzichtig toch te aaien. Iemand zei vandaag nog tegen me: "hij was eigenlijk van het hele dorp". Dat doet goed maar we hadden er alles voor over gehad om hem nog een poosje bij ons te hebben. Misschien dat het verdriet slijt en het gemis minder voelbaar wordt maar we zullen altijd van hem blijven houden en dankbaar zijn dat hij zo liefdevol in ons leven was.

Ineke en John Vervorst