Er is niet met zekerheid vastgesteld dat het hier om MH gaat. Echter, de symptomen, leeftijd en het ras van Senna doen ons ernstig vermoeden dat het hier wel degelijk om MH gaat en daarom plaatsen wij Senna's verhaal als een mogelijk MH geval.

In het belang van het ras en om te proberen deze vreselijke ziekte een halt toe te roepen willen wij iedereen met klem verzoeken om, als dit maar enigszins emotioneel of financieel mogelijk is, van verdachte tumoren een biopt te laten nemen, of bij overlijden autopsie te laten doen. Wij vermoeden namelijk dat er veel meer honden aan MH sterven dan de statistieken aangeven, alleen omdat de juiste diagnose niet kon worden gesteld.

Onze Berner Sennen Senna, hebben wij op 15 juli 2008 na een korte maar hevige ziekte in moeten laten slapen.
Ik had al wel langer een onrustig gevoel over Senna, maar ja hij was 8 1/2 jaar oud, werd wat slomer. Dus ik dacht echt dat de ouderdom begon toe te slaan.

Eind juni liep onze Senna plotseling mank, onze achtertuin heeft verschillende niveau's en wanneer er iemand aan de poort kwam, presteerde Senna het nogal eens, om 5 traptredes in 1x te nemen. We dachten dus dat hij zich verstapt had. Ik heb de dierenarts gebeld en nadat deze hem had onderzocht (Senna gaf geen kik) was de dierenarts het er mee eens dat dit wel eens de oorzaak zou kunnen zijn.

Wat wel verontrustend was, was zijn gewicht, hij was in nog geen 4 maanden ruim 6 kg afgevallen.
Verder had hij totaal geen klachten. De dierenarts vond het gewichtsverlies ook wel erg veel, maar goed, eerst maar eens die poot weer beter zien te krijgen.
Pijnstillers meegekregen, hiermee ging het eigenlijk vrij snel weer een beetje beter. Maar zodra de pijnstillers op waren, ging het ook weer mis. Senna kon na 2 weken helemaal niet meer op zijn voorpoot steunen. Hij was ook erg lusteloos, en moe at niet goed. De dierenarts gaf ons nieuwe pijnstillers, vooral omdat er verder geen duidelijke klachten waren, na 2 dagen ging het mis.

Senna begon bloed op te hoesten, en ja dat vreemde hoestje ik vertrouwde het echt niet. De dierenarts vermoedde een overgevoelige reactie van de maag. Dus accuut stoppen met de pijnstillers.
Na 2 dagen heb ik de dierenarts gebeld, dat ik foto's wilde laten maken, zonder pijnstillers kon hij niet eens meer lopen. Uitlaten deden we met de auto. Voor de deur tilde ik hem in de auto, om hem bij het grasveldje eruit te tillen, waar hij hinkelend snel zijn behoefte deed, om hem zo weer doodmoe in de auto te tillen en naar huis te brengen.

De andere dag kon ik komen voor foto's. Nadat Senna onder narcose was hebben we hem op de tafel getild om de foto te maken, bij het verleggen van zijn poot, jankte die het uit...Volgens de dierenarts wees dit niet op veel goeds, aangezien ze onder een lichte narcose alleen echt hevige pijn nog konden voelen.
Na 2 rontgenfoto's was het duidelijk, Senna's voorpoot was duidelijk aangetast door kanker. Hieraan was niets meer te doen, ik wist even niet meer hoe ik het had, de grond zakte echt onder mijn voeten weg.

Waarvan we dachten dat hij zich had verstapt, bleek nu kanker te zijn, en er was ook niets meer aan te doen.
De dierenarts verwees ons door naar Dierenkliniek de Ottenhorst, waar dokter de Vos is gespecialiseerd in kanker bij huisdieren. Die (woensdag-)avond heb ik hem gelijk gebeld en vrijdags konden we komen.
Dr. de Vos vroeg ons hoe het een en ander begonnen was, en of Senna het laatste half jaar nog andere klachten had gehad behalve dat hij niet meer kon steunen op zijn linker voorpoot.

Een half jaar geleden plaste hij plots bloed, en kon slecht zijn plas ophouden. Na onderzoek bleek hij een blaasontsteking te hebben en met antibiotica was hij er eigenlijk zo weer bovenop. Wat wel bleef was, dat het eerste plasje buiten, echt al bij de 1e boom gebeurde, terwijl dit anders best wel een paar honderd meter kon duren.
Ook was Senna afgevallen, het bloedophoesten, de lusteloosheid en het slechte eten. En dit allemaal in een paar weken tijd..

Dr de Vos besloot direct foto's te maken van de buikholte, gelukkig hoefde Senna niet onder narcose, wat ik al een hele geruststelling vond. Een paar minuten later kwam de vreselijke uitslag.. Het was nog erger dan we al vermoedden. In de longen zaten meerdere grote tumoren, en over de hele longen zagen we wazige sneeuwvlokjes, wat wijst op verdere uitzaaiingen. Verder deed Dr. de Vos nog een prostaatonderzoek, en het laatste cirkeltje was ook rond... een gezwel aan de prostaat.
Naar alle waarschijnlijkheid, is hier alle ellende begonnen.....

We hebben morfine en ontstekingsremmers meegekregen, en hij heeft prednison gehad. Het was even aanzien hoe hij hierop zou reageren, maar het mocht niet meer baten.
We hebben nog een paar dagen van hem mogen genieten, en op onze manier afscheid van hem kunnen nemen. 3x per dag naam ik hem mee naar de zee, waar we de auto op het gras parkeerden.
En hij na zijn plasje te hebben gedaan, heerlijk naast me kwam liggen met z'n neus in de wind. Hij genoot echt, keek zijn ogen uit naar de andere honden die ravotten op het strand. Maar kroop dan nog wat dichter tegen me aan.

Die maandagnacht werd ik wakker van het gehoest van Senna, ik ging snel naar beneden, en daar stond hij midden in de kamer. Iik ging bij hem zitten, en weer moest hij bloedspugen. Hij keek me echt zo hulploos aan...
Op dat moment was het genoeg, mijn man is uit bed gekomen en samen wisten we dat het genoeg was. Die woensdag is de dierenarts bij ons thuis gekomen om hem in te laten slapen.
Hij is heel rustig ingeslapen, lag heerlijk tegen me aan op de bank, wat hij bijna 8 1/2 jaar niet gemogen had, maar de laatste week heeft hij bijna de hele week op de bank gelegen!

Dag lieve Senna,
Ik zal je nooit vergeten!
Marleen B

N.B.
De foto is gemaakt een dag voor we hem in hebben laten slapen. Hij was weer naar het onderste deel van de tuin gegaan! Hij kon amper lopen, maar die 5 traptreden ging hij toch weer naar beneden, om zo heerlijk van het zonnetje te genieten.  

Naar onze Histio website in het Nederlands