Aangezien de symptomen van Maligne Histiocytose erg onduidelijk en vaag kunnen zijn, kan het stellen van een diagnose maanden duren. In Shelley's geval duurde het 3 en een halve maand eer we wisten wat er met haar aan de hand was. Ze stierf 5 maanden nadat ze haar eerste koortsaanval had gehad.

Shelley was bijna 11 jaar toen ik zag dat ze mank liep en zich tijdens de ochtendwandeling op 1 april 2001 'anders' gedroeg. Ik hield haar die dag goed in de gaten en besloot haar temperatuur op te nemen, die bleek 40.7°C te zijn. Ik heb haar meteen naar de dierenarts gebracht die aan een nierbekkenontsteking dacht. Ze kreeg antibiotica en diezelfde avond daalde haar temperatuur naar 39 °C. Maar toen we twee weken later stopten met de antibiotica, kwam de koorts meteen terug. Ze kreeg een andere antibiotica, maar andermaal kwam haar koorts zodra we met de antibiotica stopten weer terug. De koorts ging steeds over de 40 graden heen. Meer dan genoeg om je zorgen over te maken. Hetgeen we dan ook volop deden.

Gedurende deze terugkerende koortsaanvallen was ze loom, ze sliep de gehele dag, liep mank, had trillende oren en een bijzonder snelle ademhaling. Bovendien was ze als laatste klaar met haar eten en liep achter me aan te sjokken, i.p.v. om me heen te springen en huppelen, achter eekhoorntjes of konijnen aan te rennen en om 't hardst te blaffen.

Op de terugkerende koortsaanvallen en haar mankheid na, was er niet echt duidelijk iets mis met haar. Iedere koortsaanval deed me naar de dierenarts rennen en op een gegeven moment zei een collega van mijn dierenarts: "Die hond is niet ziek. Het zit allemaal in uw hoofd!" Dat maakte me kwaad, maar meer dan mijn dierenarts lastig vallen kon ik op dat moment niet doen. Na 7 weken en verschillende bloed- en urinetesten, bracht één van de bloedtesten een extreem laag T4 gehalte aan het licht. Maar normaliter is koorts geen symptoom van een langzame schildklier en de medicatie (L-Thyroxine) kon de koortsaanvallen inderdaad niet verhinderen. We dachten derhalve dat dit een secundair schildklierprobleem was, hetgeen waarschijnlijk werd veroorzaakt door iets anders. We waren weer terug bij af. Waarom kreeg Shelley die koortsaanvallen? Aangezien onze dierenarts het ook niet meer wist, werden we doorgestuurd naar een internist. We kozen voor de Wagenrenk in Wageningen.

De internist begon zijn onderzoek (op mijn verzoek) met nieuwe bloedtesten waaronder die voor tekenziektes. Maar haar bloedwaarden waren normaal. Een echo van haar hart, lever, nieren en blaas waren ook normaal op een lading blaasgruis na, maar dat kon niet de oorzaak van de koortsaanvallen zijn. De internist wilde daarom bloed afnemen tijdens een koortsaanval. Dus gingen we weer naar huis om te wachten op de volgende koortsaanval.

In afwachting van de volgende koortsaanval zat de internist niet stil. Hij bleef naar mogelijkheden zoeken en hij bleef me via e-mail op de hoogte houden. Op een gegeven moment schreef hij dat hij dacht aan een immuun gemedieerde ontsteking. Aangezien ik van alles opzocht op het internet kwam ik er achter dat zo'n ontsteking mogelijkerwijze kan ontstaan door de hondsdolheid injectie die zij twee weken voor de aanvang van haar problemen had gehad. Jean Dodds, een dierenarts die immunologie bestudeert, denkt dat door verzwakt levend vaccin een overreactie van het immuunsysteem ontstaat, hetwelk verschillende problemen kan veroorzaken.

In juli kregen we een harde klap te verwerken. Tot dan hadden we niet veel aandacht besteed aan haar mankheid. Ik vroeg de internist uiteindelijk een röntgenfoto van haar poot te maken. Aangezien ze toen ook een lichte hoest begon te ontwikkelen besloot hij ook een longfoto te maken. De foto van haar poot toonde een vreemde plek en de longfoto toonde een tumor en schaduw op haar longen. Op dat moment dacht de internist aan twee abcessen of kanker, dat was op de foto niet geheel duidelijk en daarom wilde hij eerst de radioloog consulteren. We moesten een week op de uitslag wachten.
De radioloog was er helaas van overtuigd dat het kanker was en daarom werd met behulp van een echo een biopsie (FNA) verricht. Na een week kregen we de verschrikkelijke uitslag: "Maligne Histiocytose". Er werd ons verteld dat dit een doodvonnis was. Het is een zeldzame, dodelijke kwaal. We konden niets meer voor haar doen. Chemotherapie en bestraling werden afgeraden. We werden naar huis gestuurd om onze hond te zien sterven. Het enige medicijn wat ze kreeg was Cortaphen Forte, een ontstekingsremmer/pijnstiller. De Cortaphen Forte deed zijn werk echter goed. Het onderdrukte de koortsaanvallen en ze leefde een schijnbaar normaal leven. Klik hier voor de bijsluiter van Cortaphen Forte uit 2001.

Na een maand lieten we een tweede röntgenfoto maken om het verloop van de ziekte te bepalen en de uitslag was afschuwelijk. De tumor was erg snel gegroeid (bijna tweemaal zo groot in één maand tijd). De long-schaduw was hetzelfde gebleven, maar er was een tweede schaduw bijgekomen. Niet zo duidelijk als de oorspronkelijke tumor, maar duidelijk het begin van een tweede. De internist gaf haar hoogstens nog twee maanden te leven. Maar toen ik de grootte van de tumor zag, betwijfelde ik dat.

Gelukkig ging het nog steeds goed met Shelley. Dankzij de Cortaphen Forte vertoonde ze nog geen signalen van ongerief. Het enige overgebleven symptoom was haar snelle en oppervlakkige ademhaling. Ze leek blij en was nog erg speels voor een hond van haar leeftijd. Ik verbaasde me over haar snelheid als ze achter een bal of een konijn aanging. Ze had een enorme eetlust en was altijd als eerste klaar met haar eten. We verwenden haar met snoep, biefstuk en knuffels. Meer konden we niet doen. Het wachten op het onvermijdelijke was zenuwslopend, maar het zou egoïstisch zijn geweest om haar in te laten slapen terwijl ze nog blij, speels en in goede conditie was. Bovendien houdt de mens altijd hoop op een goede afloop.

Op 5 september was het echter afgelopen. Om 4 uur 's middags liepen we nog met ons tuig op het strand. Alle honden renden het water in en uit en hadden veel plezier. Maar toen we thuis kwamen weigerde Shelley haar medicijnen in te nemen. In plaats daarvan gaf ik haar wat biefstuk hetgeen ze meteen opat, maar een paar minuten later weer uitspuugde. In het overgeefsel zat wat bloed en ik besefte dat dit het begin van het eind betekende. Ze bleef overgeven en binnen een paar minuten raakte ze in shock. Ze reageerde niet meer op onze stemmen en had een moeilijke zware ademhaling. Haar tandvlees en tong hadden bijna geen kleur meer en we konden bijna geen hartslag meer voelen. Ze verzwakte iedere minuut en we wisten dat we haar niet langer mochten laten lijden. We lieten haar bij de dierenarts om 8 uur 's avonds inslapen. Toen de dierenarts haar de dodelijke injectie gaf, hield ik haar in mijn armen en zag de kleine zenuwtrekjes van haar snuit en ik zou zweren dat ik haar zag glimlachen!

Aangezien de meeste mensen niet zoveel tijd krijgen om afscheid te nemen van hun huisdier, zijn we blij met de tijd die ons gegund was. Ik weet dat ze een fijn leven bij ons heeft gehad, en ze leeft voort in onze harten, maar we missen haar enorm. Ze was de allerliefste hond van de hele wereld!

Doordat feitelijk iedere ziekte kan worden toegeschreven aan het niet goed functioneren van het immuunsysteem, doordat dat het lichaam kwetsbaar voor ziektes maakt, heb ik nog steeds het gevoel dat deze ziekte is ontstaan door de hondsdolheid injectie. Ik hoop ooit nog eens informatie te vinden waarmee ik dit gevoel kan bevestigen.

Vaarwel mijn allerliefste Shelley. Deze website is ter ere van jou.. Je kunt er zeker van zijn dat ik nooit zal stoppen met het zoeken naar antwoorden, hoe dom of onbenullig mijn zoektocht ook moge zijn in de ogen van sommige mensen.

Mo

Naar onze Histio website in het Nederlands