Door Staci Ramrakha

Onze Pekinees Bailey stierf op 10 oktober 2005 aan Maligne Histiocytose. We hadden Bailey 4 jaar geleden geadopteerd en dachten toen dat hij ongeveer 4 jaar oud was. Mijn man heeft echter altijd gedacht dat hij ouder leek, plus Bailey ontwikkelde 2 jaar geleden artritis en werd daardoor behoorlijk langzamer. De dierenarts die de diagnose stelde dacht ook dat hij ouder was. Dus is onze beste schatting dat hij tussen de 9 en 13 jaar is geworden. In mijn hart was hij echter slechts 4 en een half jaar oud. Het aantal jaren dat we hem hadden. Hij was een hele bijzondere hond en ik kan daar een heel boek over schrijven, maar dat is niet de intentie van dit verhaal. Ik schrijf Bailey's histio verhaal in de hoop dat het andere eigenaren die dit nu meemaken zal helpen. In het bijzonder voor die rassen waarbij histio een zeldzaamheid is.

Slechts een maand voordat hij overleed, openbaarden zich de eerste tekenen van ziekte bij Bailey. Hij was van een verhoging die we aan het bouwen waren gesprongen en we dachten dat hij zijn rug had bezeerd. We gaven hem een ontstekingsremmer en limiteerden zijn bewegingsvrijheid, hetgeen normaal gesproken zou helpen. Maar na een week werd het erger en dus gingen we naar de dierenarts. Deze onderzocht hem en gaf hem een injectie met steroiden en ook nog steriode pillen voor thuis. We keken dit een week aan, maar het scheen niet te helpen en het werd langzaamaan steeds erger. Hij had soms pijnlijk lijkende incidenten waarbij hij voor een paar seconden als het ware bevroor. Andere keren kon hij bijna niet meer lopen en schudde hij zijn kop alsof hij de ziekte van Parkinson had.

Na 10 dagen brachten we hem terug naar de dierenarts. Die nam rontgenfoto's in de veronderstelling een hernia te zien. Hernia's komen nogal eens voor bij Pekingeesjes en hij veronderstelde er zeker een te zien bij een Pekingees te zien die van een verhoging was gesprongen. De x-ray toonde alleen artritis maar geen duidelijke tekenen van een hernia. De dierenarts zei dat we dit alleen konden uitsluiten met een MRI. Bovendien dacht hij dat de symptomen meer op neurologische problemen leek dan een hernia en dat er iets mis kon zijn met zijn hersenen.

Ik deed wat online onderzoek en wist dat als Bailey inderdaad een hernia had, deze geopereerd zou moeten worden en dan het liefst in een universiteit. Onze dierenarts was het daarmee eens en stuurde ons door naar de 'University of Missouri vet school'. We konden twee dagen later terecht en verwachtten te moeten betalen voor een extreem duren hernia operatie, maar in plaats daarvan kregen we het vreselijke nieuws dat onze Bailey maligne histiocytose had en dat daarvoor geen genezing mogelijk was. Al zijn symptomen kwamen door ernstige bloedarmoede en niet door een gewonde rug.

We gingen naar huis en maakten het hem zo comfortabel mogelijk. De dierenarts gaf ons een chemo pil en vertelde dat de prognose zeer slecht was. Bijna al zijn organen hadden tumoren en de verwachting was dat hij niet langer te leven had dan twee of drie maanden. Dat was op een woensdag. De volgende paar dagen spenderen we veel tijd met onze honden en geven Bailey zoveel liefde als mogelijk. In een buggy nam ik hem en onze andere Pekingees elke dag naar het park. Op zondagmiddag had Bailey diarree met bloed er in. We belden de dierenarts en die zei dat het waarschijnlijk een maagzweer was ontstaan door de steroiden. Ze gaf ons een middel dat een laagje in de maag maakt, maar die nacht bleef Bailey bloeden. Inmiddels geen diarree meer, maar alleen bloed en daarom dacht de dierenarts dat het toch geen maagzweer was, maar de kanker. Ze vroeg ons hem de volgende ochtend direct naar haar te brengen voor een infuus.

We bleven de hele nacht op om bij hem te zijn, maar hij scheen op zichzelf te willen zijn. En we bespraken die nacht of het tijd was hem in te laten slapen. Onze dierenarts had gezegd dat ze dag en nacht beschikbaar was. Om 6 uur 's ochtends kreeg hij moeilijkheden met ademhalen. En dus besloten we dat het tijd was en belden onze dierenarts. We hadden alles uit de kast kunnen halen in een poging hem te helpen, maar we besloten dat we hem niet in leven moesten houden voor nog zo'n vreselijke nacht voor hem.

Eenmaal bij de dierenarts had hij zoveel bloed verloren dat de dierenarts bijna geen ader kon vinden. Eindelijk kreeg ze er een te pakken en onze Bailey stierf in onze armen. Ondanks dat we verscheurd waren van verdriet, voelden we ook een soort van vrede toen het voorbij was. Ik ben er bijna zeker van dat Bailey deze vrede ook gevoeld moet hebben. We hebben onze hond een laatste geschenk gegeven en waarschijnlijk het mooiste geschenk ooit. Een eind aan zijn lijden.

Naast de pijn van het verlies van onze Bailey, wat altijd pijn zal doen, blijf ik worstelen met de vraag: waarom kreeg mijn Bailey die zeldzame vorm van kanker? Ik kon geen enkele website vinden met informatie over histio in andere rassen dan Berner Sennen honden en Retrievers, totdat ik Shelley's Histio Website vond. Ik geloof dat deze ziekte eigenlijk helemaal niet zo zeldzaam is, maar dat de diagnose zelden wordt gesteld. De specialist bij de universiteit zei dat het bijna onmogelijk is voor een gewone dierenarts om deze diagnose te stellen. Bailey is gezien door 5 verschillende specialisten aan de universiteit met inbegrip van een neuroloog en een oncoloog die een aantal peperdure testen hebben gedaan met apparatuur die gewoonweg niet beschikbaar is bij een lokale dierenarts.

Het ging zo snel bergafwaarts met Bailey, dat ik er zeker van ben dat als we niet naar de universiteit waren gegaan, hij uit zichzelf was doodgegaan en dan hadden we nooit geweten wat er nou eigenlijk aan de hand was. Onze dierenarts zou dan waarschijnlijk wel de diagnose kanker hebben gesteld, maar waarschijnlijk niet met maligne histiocytose.

Ik heb me de laatste twee weken afgevraagd wat we fout hebben gedaan. Was het het park waar we hem uitlieten? Een andere hond die daar ook regelmatig kwam was onlangs ook overleden aan kanker. Misschien de chemische stoffen op ons gazon? Zijn voeding? Genetica? Maar hoe kan het genetisch zijn als hij geen Berner is? Helaas zal ik het hoe en waarom waarschijnlijk nooit weten, maar moet ik tot de conclusie komen dat het gewoon zijn tijd was...

Ik vond een verwijzing in een boek dat ik graag met jullie wil delen, omdat het nuttig kan zijn voor anderen. We denken vaak dat het voor ons huisdier nog niet de tijd was om te gaan. Dat het te vroeg was... Maar dit klopt dus niet, want Bailey is toch gestorven. Ongeacht hoe ons huisdier overlijdt, kanker, ongeluk, wat dan ook, het was echt zijn of haar tijd. We hebben geen controle over het universum. Dit is moeilijk te accepteren wanneer het onze huisdieren betreft, omdat we nou eenmaal verantwoordelijk voor ze zijn geweest en alle aspecten van hun leven hebben beheerst. En nu wordt die controle plotseling van ons afgenomen.

Voor mijzelf vind ik vrede in de wetenschap dat Bailey in zijn laatste jaren een liefdevol tehuis heeft gehad. In ruil daarvoor heeft hij ons alles geleerd over liefde en vertrouwen, die lessen zullen ons ons leven lang bijblijven.

Ik hoop dat een ieder die dit leest, zich getroost zal voelen door de wetenschap dat zij niet alleen staan.

Naar onze Histio website in het Nederlands