Dit is het verhaal over Balloe. Balloe was een Berner Sennenhond die op 23 september 2003 negen jaar zou zijn geworden. Op 17 mei 2003 ontdekte ik twee ontstekingen op haar huid en haar buik was een beetje schraal. Aangezien ze vaker last had van 'hot-spot' keek ik er niet echt vreemd van op. Het was immers warm weer en dan kan je het verwachten. Ik liet haar daarom ook altijd goed kort scheren om haar huid niet te laten verstikken.
Ik ben meteen met haar naar de dierenarts gegaan voor een antibiotica kuur, zodat het niet erger zou worden. Bij de kuur kreeg ik ook Prednison i.v.m. de jeuk die ze zou hebben, maar aangezien ze nooit zat te krabben dacht ik dat het wel mee zou vallen.
Tien dagen later moest ik terugkomen en in die tijd is er in haar nek een derde plek bijgekomen. De arts zei me "Het gaat goed", terwijl ik riep "Het gaat niet goed", er was een plek bij en de eerdere gingen maar niet dicht. Aangezien het ook tijd was voor haar jaarlijkse enting, vroeg ik of ze die nu mocht hebben. Hij zei me dat dat geen probleem was, gaf de enting en een zwaardere kuur.

Na een aantal weken van medicatie en smeermiddelen zag ik nog steeds geen verbetering. Ik ontdekte zelfs 2 hele grote harde bulten in haar liezen. "Foute boel" dacht ik en ik ben gelijk weer naar de dierenarts gegaan. Hij vertelde me dat haar lymfe klieren opgezet waren en dat dat kwam van de Prednison in combinatie met de ontstekingen. Ook vertelde ik hem dat ze slecht at en sloom was. Hij stelde me gerust dat wanneer ik zou stoppen met de prednison alles weer normaal zou worden, maar dat ik de kuur gewoon moest afmaken.

Balloe was ondertussen mijn Balloe niet meer. Ik kende haar zo helemaal niet. Zondag 6 juli 2003 kon ik het niet meer aanzien. Ik moest de wonden 6x per dag schoonmaken, maar allemaal zonder resultaat. Ze sliep ondertussen boven, wat ze nooit deed. Net of ze zichzelf aan het verstoppen was. Huilend heb ik toen de dierenarts gebeld en gezegd dat dit zo niet langer ging. Ik moest naar de praktijk komen om een ontsmettende shampoo te halen. Ik kreeg weer een andere antibiotica kuur en wat pijnstillers. Want pijn had ze, ze kreunde iedere keer als ze moest gaan liggen.
Twee dagen later, na een onrustige nacht te hebben gehad, werd ik 's morgens wakker. Balloe lag naast mijn bed en keek me met afgezakte oren aan. Ze lag helemaal te rillen. Ze stond op en liep met een kromme rug naar de trap. Met veel pijn en moeite heb ik haar naar beneden gekregen, in de auto gezet en naar de praktijk gereden. Ik heb daar staan gillen dat het zo niet langer kon en dat hij maar eerlijk moest zijn over de hele situatie en dat ze opgenomen moest worden. Ik wilde nu wel eens weten wat ze had en vertelde de dierenarts dat ik gewoon op was. Ik kon er niet meer tegen dat ze zo'n pijn had. Dit verdiende ze niet en ik kon het ook niet meer aanzien. Hij stelde toen voor om een huidbiopsie te doen om er achter te komen was het was. "Want" zei hij, "jouw hond heeft de symptomen van de Berner Sennen ziekte", omdat ze die ochtend hevige koorts had.
Ik heb haar daar toen gelaten en mocht haar 's middags weer ophalen.

De volgende ochtend was het weer hetzelfde: rillen, kromme rug, niet willen zitten of liggen en niet willen eten. Weer gebeld en weer naar de praktijk. Ze kreeg toen een injectie van 5cc Cortizon en knapte die dag helemaal op. 's Middags belde de dierenarts me op en vroeg hoe het ging. "Goed" antwoordde ik, ze springt en rent en ik dacht ze komt er wel. Hij vroeg me of ik de volgende ochtend toch nog even langs wilde komen om haar te laten zien. Zijn collega zou het dan overnemen omdat hij zelf met vakantie ging, maar deze collega wist er van, want hij had alles over Balloe doorgesproken. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen weer naar de praktijk. Deze arts onderzocht Balloe en zei dat zulke grote lymfe klieren helemaal niet goed was, het zou best wel eens lymfe klierkanker kunnen zijn. En de huid om de ontstekingen heen leek meer op tumor weefsel. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Mijn hele wereld stortte in, temeer daar een dag van tevoren nog tegen me was gezegd dat het allemaal wel goed zou komen. Dit kon gewoon niet waar zijn! Hij vertelde me dat het de ziekte Maligne Histiocytose kon zijn en dat deze ziekte snel om zich heen greep en een fatale afloop had.

Huilend ben ik naar huis gereden. Ik zou Balloe gaan verliezen, dat was voor mij al zeker. Thuisgekomen ben ik op internet gaan zoeken en kwam op Shelley's homepage terecht. Het lezen van de verhalen gaf mij de bevestiging. Het ziektebeeld kwam overeen met de verschijnselen die Balloe had. Ik heb het artikel toen uitgeprint en aan de dierenarts gevraagd of hij dit bedoelde. Hij knikte, las het artikel en zei toen dat hij het een heel mooi artikel vond en benieuwd was naar de uitslag van de biopsie, want hij vond dat ze er nog zo mooi uitzag. Haar vacht glom en ze was erg levendig.

Iedere ochtend moest ik met haar komen en iedere keer kreeg ze een injectie Cortizon.

De maandag erna vroeg ik naar de uitslag. De dierenarts zei me dat die nog niet binnen was en hoopte op dinsdagmiddag. Ik heb hem toen gezegd dat als de uitlsag niet goed is, stoppen we er mee en laat ik haar inslapen. Ik kon de pijn niet meer verdragen en vertelde hem ook dat haar ademhaling heel onregelmatig was, ze 's nachts lag te snurken en soms was het net of ze niet meer reageerde. Ik moest haar kop schudden om haar wakker te krijgen. Ook vond ik dat haar pupillen groot waren. Ik zei de dierenarts dat als ik even weg was geweest, ik iedere keer bang was dat ik haar dood op de vloer zou vinden.

Woensdag 16 juli 2003. De uitslag was binnen en deze was niet goed. Al die tijd 'wist' ik het al, mijn hond had de ziekte MH, maar je hebt nog altijd die hoop dat het niet zo is. De dierenarts gaf me nog een optie om haar op 5 tabletten Cortizon per dag te zetten, maar de kans op overleven zou maar 10% zijn. Ik zei het dat ik dat niet meer wilde, omdat ik wist dat ze nog veel meer pijn zou gaan krijgen. Ze was negen jaar goed voor ons geweest en dat moest ik nu voor haar zijn. Het zou te egoïstisch zijn om haar zo verder te laten gaan. Hij respecteerde mijn besluit en zou haar de volgende dag in laten slapen.

Thuisgekomen ben ik naast de auto op de grond gaan zitten, huilend op de oprit met Balloe naast me. Voor hoe lang weet ik niet meer. Ik weet alleen dat op dat moment mijn hele wereld instortte. Ik heb die dag alleen maar bij haar gezeten en haar geknuffeld en flink verwend. Ze was altijd al dol op ijs. Hoeveel ze die dag op heeft weet ik niet meer, maar ze genoot er lekker van.

De volgende ochtend, donderdag 17 juli 2003, heb ik Balloe weggebracht, wetende dat ze niet meer mee naar huis zou komen, nooit meer bij me zou zijn.

Heel vredig is ze ingeslapen en ik kon het nu ook accepteren dat er gewoon geen andere weg was. Ik wilde die laatste weken van vechten, pijn en verdriet afsluiten. Mijn Balloe, onze zwarte beer was er immers niet meer. Ze is meteen begraven en zal een mooie steen krijgen met een foto er op, zodat iedereen kan zien wat een prachtig beest het was.

Ik hoop dat ik met Balloe's verhaal anderen kan helpen, net zoals degene waarvan ik de hulp en steun heb gehad.

Ik had ook liever gehad dat ze gewoon oud was geworden, maar tegen deze ziekte sta je gewoon machteloos. Maar ik weet wel dat ze me heel dankbaar is dat ik deze keuze voor haar heb gemaakt.

Rosanna den Otter (Tiel)
Berner Sennen Kennel Da Luna Chiara

Naar onze Histio website in het Nederlands