Aangezien de baasjes van Bas hebben besloten om geen biopt van de tumor te laten nemen, is niet met zekerheid vastgesteld dat het hier om MH gaat. Echter, de symptomen, leeftijd en het ras van Bas doen ons ernstig vermoeden dat het hier wel degelijk om MH gaat en daarom plaatsen wij Bas zijn verhaal als een mogelijk MH geval.

In het belang van het ras en om te proberen deze vreselijke ziekte een halt toe te roepen willen wij iedereen met klem verzoeken om, als dit maar enigszins emotioneel of financieel mogelijk is, van verdachte tumoren een biopt te laten nemen, of bij overlijden autopsie te laten doen. Wij vermoeden namelijk dat er veel meer honden aan MH sterven dan de statistieken aangeven, alleen omdat de juiste diagnose niet kon worden gesteld.

Ingezonden door Truus Kitzen

Op dinsdag 15 augustus jl. hebben wij onze trouwe kameraad Bas moeten laten inslapen.

Bas was al een paar weken ziek en we wilden hem verder lijden besparen. Hij heeft een heel bewogen leven achter de rug. Toen hij een half jaar oud was, werd hij te koop aangeboden via een advertentie op televisie. Onze dochter en haar vriend waren al langer op zoek naar een hond en waren meteen "verkocht" toen ze Bas zagen. De fokker meegerekend, werden zij het vierde baasje van Bas.
Bas was een wildebras. Als hij in de kamer rondliep, stond niets meer recht. Hij was heel stoer maar zoals later bleek, ook heel trouw. Hij was dol op ons allemaal en wij op hem.

Onze dochter werkte en mijn man en ik gingen hem tussen de middag uitlaten. Hij zat ons al op te wachten, achter het raam, zijn prachtige kop tussen de lamellen. Wij begrepen de boodschap: hij was niet graag alleen en we namen hem dan ook mee naar huis waar hij 's avonds weer werd opgehaald.

Er was één minpuntje: Bas raapte alles op wat hij te pakken kon krijgen. Het eerste ongeluk gebeurde in 2002, toen hij een tak in zijn mond nam en daardoor een slagaderlijke bloeding opliep. Snel handelen van de dierenarts heeft hem het leven gered. En wij hadden onze les geleerd: we gooien nooit meer met een stok.

Een jaar daarna werd Bas ziek: hij wou niet meer eten en lag als een hoopje ellende in een hoek. De dierenarts maakte een foto en er bleek "iets te zitten". Hij werd geopereerd en er kwamen 2 tennisballen uit zijn maag en een andere bal uit zijn darmen. Omdat onze dochter inmiddels een zoontje had, kwam Bas bij ons om op knappen (en is daarna ook niet meer weggegaan). Hij knapte wonderwel heel snel op.

Helaas: 3 maanden na deze operatie vertoonde Bas weer dezelfde symptomen. Weer werd een foto gemaakt en weer zat er iets. Opnieuw werd hij geopereerd en deze keer kwam er een kinderverrassings-ei (plastic) uit zijn darmen. Compleet met speeltje.
Deze keer duurde het opknappen iets langer want hij had er een beschadiging aan zijn nieren aan overgehouden. Maar toch werd hij uiteindelijk weer de oude Bas: met muilkorf weliswaar, want we wilden dit niet nog een keer meemaken.

Begin juli van dit jaar liet hij ineens zijn brokken staan en we hadden allemaal zoiets van: het zal toch niet weer.
Maar de symptomen waren anders, het was Bas niet meer.
We zijn meteen met hem naar de dierenarts gegaan. Zij constateerde een vergrote milt en stuurde ons voor een echo door naar een dierenarts in Eindhoven. Daar werd inderdaad ook een hele grote milt waargenomen, maar geen tumor. Ook zijn darmen, maag en nieren waren in orde.
Een longfoto door onze eigen dierenarts wees verder ook niks uit. Maar de resultaten van het bloedonderzoek waren alarmerend: Bas had bloedarmoede en maakte weinig bloedlichaampjes en bloedplaatjes aan. Onze dierenarts sprak het vermoeden uit van een ziekte met het afweersysteem, maar toch bleef ook nog een vermoeden van miltkanker. Hij was inmiddels ook kilo's afgevallen.
Bas kreeg Prednison en na een volgend bloedonderzoek kwam naar voren, dat zijn toestand niet verder achteruit was gegaan. Dat gaf ons weer moed. Hij had inmiddels wel heel erg diaree, maar na een week ging ook dat weer beter. Ook hijgde hij vreselijk maar omdat het zo warm was, was het voor ons niet duidelijk of dit door de warmte of door de prednison kwam.

Twee weken daarna werd weer bloed geprikt en toen bleek de toestand van Bas opnieuw achteruit gegaan. Dat was donderdag 10 augustus. We spraken met de dierenarts af dat we na het weekend zouden bellen hoe het met Bas ging. Hij wou ook niet meer lopen en was heel onrustig. Ook het hijgen werd steeds erger.
Dinsdagmorgen 15 augustus ben ik met hem weer op controle gegaan en toen voelde de dierenarts duidelijk iets in zijn buik: een tumor. Wij hadden 's morgens al gezien dat zijn buik dikker was, maar dachten dat hij weer was aangekomen omdat ook zijn eetlust weer was toegenomen.

Helaas: de vooruitzichten waren dus nu niet meer gunstig. Ik kreeg het advies om samen met onze dochter te overleggen wat we moesten doen. Want volgens de dierenarts kon het nu heel snel achteruit gaan. Wij besloten om Bas woensdag te laten inslapen om hem verder lijden te besparen.
Maar de toestand verergerde die dinsdag heel snel. Bas wilde steeds gaan liggen, maar stond meteen weer op. Hij was volgens ons doodmoe. Ik heb weer opnieuw gebeld naar onze dierenarts en volgens haar had Bas pijn en kon hij daarom ook niet meer liggen.
Ze bood aan om voor de nacht een sterke pijnstiller te halen maar toen was voor ons de keuze snel gemaakt. Wij besloten om hem diezelfde avond nog te laten inslapen.

Om half 10 kwam onze dierenarts: de buik van Bas was in de voorgaande uren nog dikker geworden en er stond een enorme spanning op. Geen wonder dat hij niet meer kon liggen. Eerst kreeg hij een spuitje waardoor hij in slaap viel. Een kwartier daarna is hij rustig ingeslapen.

We hebben hem daags daarna in onze tuin begraven naast onze Golden Retreiver Layka. Zij werd 13,5 jaar en haar hebben we anderhalf jaar geleden moeten laten inslapen na een hersenbloeding. Daar hebben we ook veel verdriet van gehad, maar je kunt er vrede mee hebben. Ze had een behoorlijke leeftijd.
Maar Bas was nog geen 7,5 jaar. Veel te jong. We hadden nog zoveel jaren samen willen doorbrengen met hem.
Zijn mand staat er nog, ook zijn eet- en drinkbak. Ik kan het allemaal nog niet opruimen, omdat we nog steeds moeten wennen aan het idee dat hij er niet meer is.

Misschien dat sectie had uitgewezen of zijn tumor inderdaad een gevolg is geweest van MH, maar voor ons hoefde het niet meer.

Naar onze Histio website in het Nederlands