Aangezien er geen biopt van de tumor is genomen, is niet met zekerheid vast te stellen dat het hier om MH gaat. Echter, de symptomen, leeftijd en het ras van Boban doen ons ernstig vermoeden dat het hier wel degelijk om MH gaat en daarom plaatsen wij het verhaal van Boban als een mogelijk MH geval.

In het belang van het ras en om te proberen deze vreselijke ziekte een halt toe te roepen willen wij iedereen met klem verzoeken om, als dit maar enigszins emotioneel of financieel mogelijk is, van verdachte tumoren een biopt te laten nemen, of bij overlijden autopsie te laten doen. Wij vermoeden namelijk dat er veel meer honden aan MH sterven dan de statistieken aangeven, alleen omdat de juiste diagnose niet kon worden gesteld.

Ingezonden door Ingrid.

Boban werd als enige pup geboren bij een leuk gezin, en kwam bij ons wonen toen hij 12 weken en 12 kilo was.
Hij was een prachtige, vrolijke, ondernemende, stoute pup en hij groeide uit tot een prachtige reu met een lief karakter. Hij was echt een deel van ons gezin dat toen bestond uit een nog thuis wonende dochter, twee zoons, vader, moeder en een kat.

Eerste paasdag 2012 toen we gezellig met de hele familie bij elkaar waren, leek Boban zich niet lekker te voelen en wilde ik hem een paracetemol geven, maar bedacht me toen dat dat helemaal niet goed is voor honden, dus maar niet gedaan. De volgende dag was hij gewoon weer de oude vrolijke Boban.

Na een een week of drie leek hij wel magerder en wij dachten dat de ontwormings kuur niet goed had aangeslagen en dus hebben we die nog eens over gedaan. Ook zijn we hem wat meer eten gaan geven. Een actieve Berner van net zeven jaar die zich gedraagt als een jonge god, die lust tenslotte wel wat.
Dit leek allemaal niet te helpen en Boban leek wel steeds magerder te worden en omdat hij toch binnenkort voor zijn jaarlijkse enting moest, besloten we het er dan over te hebben. Het kon nooit veel zijn dachten we; hij was zo vrolijk en actief en ook zijn eetlust was prima.
Wel ging hij steeds als ik ergens stond in de huiskamer of keuken heel erg dicht tegen mijn benen aan liggen. Dat had hij nooit eerder gedaan. Wel als we ergens zaten, dan zat of lag hij boven op onze voeten of gewoon helemaal boven op ons met zijn grote lijf vol liefde.
Ook viel het me op dat een keer na een flinke wandeling aan de lijn Bo wel heel erg moe was bij thuiskomst. We hadden wel flink doorgelopen, dat wel, maar het was toch niet echt warm. Toch ook maar even melden bij de dierenarts dacht ik.

Maar al met al bleef hij toch gewoon de vrolijke blije hond die hij was, tot eerste paasdag 2012 dus.

Toen ik 9 mei 's middags thuiskwam zei mijn jongste zoon "mam, Bo is ziek hoor, hij zat vanmiddag zo raar met zijn poten en kon niet opstaan". Twee dagen eerder toen hij in de tuin lag, deed hij mij zo denken aan onze vorige Berner Isa, die toen op 10 jarig leeftijd ziek in de tuin op dezelfde plek lag.
Toen ook de oudste zei "Boban is niet goed hoor" na ook mijn eigen bevindingen, besloot ik direct de dierenarts in Haarlem te bellen en we konden gelijk komen.

Er werd bloed af genomen en er vond een lichamelijk onderzoek plaats, en de boodschap was geruststellend... Hij had een heupprobleem en wat zwakkere spieren aan zijn achterkant. Maar met goede pijnmedicatie en wat kortere wandelingen hoefde het niet echt een groot probleem te zijn. Maar we moesten het ook niet onderschatten.
Hij kreeg een injectie tegen de pijn en opgelucht gingen we met zijn drieën, met nog wat pillen tegen de pijn, naar huis.
De injectie leek te helpen en hij ging direct weer' mooi" zitten voor zijn koek en leek weer helemaal in orde.

Wat waren we blij dat het niet net zo ging als bij Isa. Van haar moesten we immers na bezoek aan de dierenarts binnen 14 dagen afscheid nemen.
Donderdag na het uitlaten zei Wil, mijn man, "het gaat toch niet echt lekker met hem hoor", en wij dachten dat de medicatie nog aan moest slaan.
Zelf was ik die week vrij veel van huis en als ik thuis was stond de deur open vanwege het lekkere weer en Bo was dus veel in de tuin. Het leek op zich goed te gaan, behalve het wandelen, dat werd toch wel moeizamer.

Nog zie ik op donderdagavond zijn voorpoten langzaam van de bank glijden, hij had op schoot willen kruipen en dat is hem niet meer gelukt, en ik half in slaap heb het niet begrepen!
Vrijdag leek het lopen nog moeizamer te gaan en toen ik de vloer had gedweild en hij daar met zijn achterpoten op weg gleed (gebeurde nooit), besloten we de dieren arts weer te bellen.
De volgende dag konden we komen met Bo en zou er onder narcose een röntgenfoto van zijn heupen gemaakt worden.
Wat hadden we met onze Bo te doen.
Zaterdag was hij nog slechter en wilde eigenlijk liever niet meer lopen, en had al helemaal geen zin om te blaffen tegen de grasmaaier. Hij bleef zelfs gewoon liggen toen ik het gras ging maaien en de grasjes op zijn rug vielen
Och mannetje toch!
Toen hij naar binnen wilde moest ik hem zelfs helpen opstaan en naar binnen helpen.
We hadden al onze hoop op de röntgenfoto's gevestigd.
Bij de dierenarts buiten heeft hij nog even gelopen en geplast voordat hij onder narcose ging.
Uit de foto's bleek helemaal niets, geen hernia niets! Het zou dus goed met hem moeten kunnen komen!!!
Wij weer met onze slappe zieke Boban naar huis...............

Op zondag, moederdag, was Bo er vreselijk aan toe.
Hij kon helemaal niets meer!
Wij direct de dierenarts gebeld waar we meteen terecht konden.
Bo in de auto getild, bij de dierenarts eruit getild. Die heeft hem onderzocht, terwijl Bo vriendelijk met zijn staart zwaaide (normaal was hij erg boos tegen dierenartsen) en de arts constateerde weer niets.
Wel stelde hij voor hem in te laten slapen.............
Onze Bo!
Nee zeiden wij, niet nu, niet zo, niet vandaag, dan morgen thuis!
En we hebben afgesproken dat we daarover contact zouden opnemen.
En zo zijn we op moederdag met onze Bo, die onze Bo niet meer was, achter in de auto naar huis gereden.
Thuisgekomen hebben we hem op zijn eigen plekje in de tuin gelegd, het was gelukkig goed weer en hem met alle zorg en liefde omringd die hij verdiende.
Zijn koppie en voorpoten deden het overigens nog wel, maar daar bereik je als grote vent niet zo heel veel mee.
Wel zijn we nog 1x zo met hem hem gaan plassen begeleid door 4 mensen van het gezin.

Mijn man heeft nog een Berner fokker gebeld en hem het verhaal voorgelegd en die stelde voor dat we contact zouden opnemen met dierenkliniek Kortenoord in Wageningen, die veel met Berners werken.

Die zondagnacht bijna niet geslapen. Bo lag op zijn eigen plekje in de gang en de slaapkamerdeur stond open zodat we elke eventuele beweging konden horen. Bijna elk half uur was er wel iemand bij hem en kreeg hij gedurende de nacht pijnstilling en knuffels.

Maandagochtend wilde hij niet eens meer met zijn staart zwaaien. We hebben direct Kortenoord gebeld, die een plaatsje voor ons vrij hadden.
We zagen dat Bo zich zorgen maakte omdat wij met zijn vieren weg leken te gaan en hij niet mee kon. Ach ventje toch!
Mijn man en zoon hebben Boban in de auto getild en zo zijn we met zijn vijven naar Wageningen gereden.
Met zijn vieren kwamen we terug......

Na lichamelijk onderzoek en röntgenfoto's, was de conclusie eigenlijk bijna met zekerheid MH.
Boban had een enorme tumor in zijn linker long.
Boban is daar in geslapen op de behandeltafel. We wilden het hem niet eens meer aandoen hem daar nog vanaf te tillen. Met zijn vieren waren we bij hem. Mijn oudste zoon had zijn poot vast, die we van Bo zelf altijd toegestopt kregen om vast te houden.

Het ongeloof is er nog steeds. Het is nu november, zijn riem hangt nog aan de kapstok en ik kan er niet toe komen het onderste raampje van de glasdeur schoon te maken, waar hij altijd met zijn neus tegen aan gedrukt stond.

Hij zal er altijd zijn....

Naar onze Histio website in het Nederlands