Mijn vrouw en ik leerden elkaar kennen en kort daarna hebben wij besloten samen te gaan wonen, nog amper een week samenwonend hebben we Boris gevonden, hij werd aangeboden via een krantje voor 75 euro, maar het was een Berner en dat is voor ons beide altijd de ultieme hond geweest.
We zijn die avond Boris gaan halen 28 oktober 2002 in Arnhem.
Een veel te klein huisje met een woonkamer vol met spullen en 6 katten en nog 3 hondjes, en daar liep hij tussen de lange slungel. Vol overgave stortte hij zich bovenop me zoals ik gewend ben van een Berner Sennen. We hebben hem meteen meegenomen en we zijn meteen begonnen met alles wat nodig was om hem een goed leven te geven, wat hem tot dan toe niet gegund was, want hij kon zijn kont niet keren en hij liep moeilijk in de achterhand.
 
Een maand later zaten we met vrienden thuis op de bank en natuurlijk liep Boris er ook bij want die moest toch even laten merken dat hij er was. Maar er was iets niet goed, hij liep manker dan ooit en we hebben meteen de dierenarts gebeld en hebben hem gebracht. Hij bleek zijn kniebanden gescheurd te hebben.
De dierenarts in Tilburg was voor ons de enige die hem verder mocht onderzoeken, ze waren helemaal weg van hem en hij werd er ook met de grootste zorg ontvangen.
Een jaar later was de andere kant aan de beurt en weer hebben we hem laten helpen aan zijn kniebanden.
Het zou voor Boris betekenen dat hij waarschijnlijk nooit meer echt lekker zou lopen of dat het allemaal wat stroever zou gaan, maar we gaven de moed niet op en Boris ook niet want hij deed alles wat hij kon en wilde.

Een aantal jaren ging alles goed en de streken die we gewend zijn van een Berner Sennen zijn ook ons niet bespaard gebleven. Gelukkig maar, want ook dat is een deel van Boris wat ons altijd bij zal blijven.
Tot we eind Augustus merkten dat hij koorts had. Meteen naar de dierenarts en meteen kijken wat er aan de hand was, het leek allemaal mee te vallen en hij kreeg een antibiotica kuur mee. Alles ging goed dachten we, want hij leek weer de oude te worden. Zelfs de pillen die hij kreeg zag hij als een snoepje en hij nam ze dan ook zonder knorren.

2 weken na de kuur had hij weer koorts, meteen weer naar de dierenarts want hij lag maar te liggen en wilde helemaal niets meer. Weer een injectie en Boris knapte weer op. Maar toch zijn we even naar de dierenarts gegaan voor een bloedonderzoek en naar de universiteit in Utrecht voor een echografie. Daar werd onze grootste angst bewaarheid, Boris had een tumor in de borstholte en aangezien hij reeds 8,5 jaar oud was leek het de dierenarts niet verstandig hem nog te opereren. Uit een biopt bleek dat hij Maligne Histiocytose had. We hebben toen ook besloten om Boris verder niet te laten behandelen en hem zo lang het nog ging extra te vertroetelen.

Hij had er zin in want elke dag een nieuwe botje, lekker op bed liggen, de bank in beslag nemen zodat wij op de grond moesten gaan zitten en ga zo maar door.
Ook de bezoekjes aan mijn ouders waren voor hem altijd erg fijn, want hoewel het misschien niet altijd even goed was, haalde mijn moeder speciaal voor Boris allerlei lekkere dingen bij de slager die mijn vader hem dan gaf. Die 2 waren ook echt de beste vrienden als ze samen waren.

Op zondag 14 oktober was het zover, Boris wilde niet meer. Hij lag maar wat te staren en eten was er ook niet bij, behalve als wij het hem gaven. De nacht was onrustig en slapen deden we niet.
Maandag 15 oktober 2007 eerst even gaan werken, maar 2 uur later weer naar huis naar Boris, lekker een stukje wandelen, maar hij kon niet meer. Strompelend is hij naar binnen gegaan en is op zijn plekje gaan liggen. Toen mijn vrouw thuis kwam hebben we de dierenarts gebeld, Mevr. van Bekhoven, zij overtuigde ons ook dat we echt niet te vroeg waren en dat hij ook echt pijn had.
Om 21.00 uur hebben we hem laten inslapen, we zijn tot het laatste bij hem gebleven en we hebben hem steeds weer duidelijk gemaakt dat we heel veel van hem houden en dat hij voor altijd bij ons zal zijn.
We laten hem individueel cremeren en de urn met zijn als zullen we begraven in de tuin bij mijn ouders omdat hij daar zo graag was en omdat wij daar ook vaak zullen zijn. Helaas is begraven op onze huidige adres niet mogelijk omdat we gaan verhuizen.

Boris jij lieve grote, lange, koppige slungel
Zoals je bent gekomen, zo ben je ook gegaan, waardig en vol trots.
We houden van je en we zullen altijd aan je denken
Jij was niet te imiteren en niets of niemand kon aan je tippen.
Dominant als je was, zullen ook je vriendjes, Loki, Sybil, Tara, en Sandor je missen.

Lieve Boris Rust zacht vriendje en ooit zullen we weer samen zijn.

Dag lieverd
XXXXXXXXX
Frank en Brie

Naar onze Histio website in het Nederlands