Maandag 26 april 2004

Bowy staat al onder aan de trap op ons te wachten als we naar beneden komen. Want hij weet dat hij dan meestal mee mag. "Maar nu nog even niet hoor jongen" zeg ik tegen hem want we moeten eerst nog naar een verjaardag. Als ik thuis thuis kom gaan we eerst lekker een beetje stoeien op het gras en daarna gaan we wandelen. Bowy vind dit erg leuk en snuffelt graag aan al die lekkere luchtjes, hij wil dan ook wel een extra grote ronde lopen.
Maar 's avonds als we gaan slapen en ik hem nog even een plasje wil laten gaan doen, heeft hij daar geen zin in en het snoepje dat dan normaal op hem ligt te wachten, hoeft hij ook niet.

Dinsdag 27 april 2004

Bowy is vanmorgen een beetje stil. Maar ik sla er verder geen acht op, want dat doet hij wel meer als ik na een paar vrije dagen weer moet gaan werken.
De telefoon gaat op mijn werk, het is mijn moeder. Ze maakt zich zorgen om Bowy. Hij is te stil zegt ze en hij wil ook niet eten. Zelfs niet het worstenbroodje waar hij normaal zo dol op is. Als mijn vader met hem gaat wandelen is hij normaal niet te houden, maar ook nu gaat hij weer niet mee. Ik probeer m'n moeder en mezelf een beetje gerust te stellen door te zeggen dat hij waarschijnlijk een beetje heimwee heeft naar mij, want ik ben namelijk 4 hele dagen bij hem thuis geweest.

Donderdag 29 april 2004

Ik begin me nu wel echt zorgen te maken. Bowy heeft nu al 3 dagen niets meer gegeten en wil ook nergens mee naar toe. Hij wil alleen maar liggen en af en toe wat drinken. Ik vind ook dat hij al wat is afgevallen. Ik besluit de dierenarts (Kortenoord) te bellen. We kunnen al om 13.00 uur komen. Hier ben ik erg blij mee, want er staat een lang weekend voor de deur, dus ik wil eigenlijk wel dat Bowy zich nu maar eens wat beter moet gaan voelen.
Bij Kortenoord aangekomen, zet ik Bowy eerst op de weegschaal. Hier krijg ik de schrik van mijn leven: 7 kilo afgevallen. In februari woog hij nog 56 kilo en nu nog maar 49 kilo. In de wachtkamer zitten nog 2 berners. Normaal vind hij dit geweldig en kan ik hem maar met moeite van ze vandaan houden. Maar nu niet, hij vindt er niks aan. En als ze komen snuffelen gaat hij zelfs op ze grommen. De dierenarts gaat Bowy onderzoeken, maar kan eigenlijk niks raars vinden. Er wordt nog een foto gemaakt van zijn longen/borst. Ook hier is gelukkig niets te zien, het is allemaal "schoon". Hij vind het wel heel raar dat Bowy zoveel is afgevallen en al 3 dagen niets wil eten. Er wordt besloten om hem te behandelen alsof er een ontsteking in z'n buik zit. Hiervoor krijgt Bowy een injectie en een kuurtje antibiotica. Ook krijgt hij een spuitje om weer wat te kunnen gaan eten. Voor verder onderzoek wilt de dierenarts na het weekend toch een buikecho laten maken. Maandag moet ik bellen over hoe Bowy het weekend heeft doorgebracht, en dan kunnen we ook meteen een afspraak maken voor de echo. Een beetje opgelucht eigenlijk omdat de dierenarts niets raars kon vinden, gaan we weer naar huis.

Vrijdag 30 april 2004

Het spuitje werkt! Bowy heeft gisterenavond nog wat gekookte kip gegeten en nu lust hij ook nog wel een worstenbroodje. Hij is ook weer een beetje levendiger. Hij is lekker aan het snuffelen in de tuin en heeft ook al op het gras liggen rollebollen.
Deze opleving is echter maar van korte duur. Want 's avonds als het spuitje is uitgewerkt, is Bowy weer even loom als ervoor. Zijn eten wil hij ook niet meer.

Zondag 2 mei 2004

Bowy ligt nu alweer 2 dagen stil en zonder eten. Wel ligt hij veel te hijgen. Ik krijg de indruk dat hij koorts heeft of misschien wel pijn. Ik besluit zijn koorts op te nemen. Zijn temperatuur is 41 graden. Ik weet niet precies hoe hoog de temperatuur van een hond is, maar dit is voor mijn gevoel veel te hoog. Ik bel de dienstdoende dierenarts en die zegt dat een normale temperatuur tussen 38 en 39 graden ligt. De dierenarts schrikt van Bowy z'n hoge koorts en vraagt of we morgen zo vroeg mogelijk kunnen komen om de buikecho te gaan maken. Hij bereidt er ons al op voor dat we er maar op moeten rekenen, dat we nu iets naars gaan vinden bij Bowy. Want al die dagen loom zijn, niet willen eten, afvallen en nu die hoge koorts, dat belooft niet veel goeds.

Maandag 3 mei 2004

Om half negen staan we met lood in ons schoenen bij Kortenoord voor de deur. In Bowy zit nu helemaal geen fut meer. We hoeven gelukkig niet lang te wachten. We gaan naar het kamertje waar de echo gemaakt gaat worden. Eerst wordt z'n buik geschoren en dan begint de echo. In eerste instantie is er niets afwijkends te zien. Alleen z'n galblaas ziet er anders uit. Er wordt er nog even een andere dierenarts bijgeroepen. Samen maken ze nu de echo. Bowy ligt al die tijd op z'n rug zonder zich maar ook 1 keer te bewegen. Dan zien ze iets! Daar naast de lever zit iets wat er niet hoort. Het is een grote massa vol met bloedvaten. Voor de zekerheid willen ze ook nog even een foto maken. We moeten even wachten in de wachtkamer. Maar het lijkt wel een uur voordat de dierenarts ons bij zich roept. Bowy wil niet meer mee. Hij mag wel alleen in de wachtkamer blijven liggen. We laten de deur open, dan kan hij ons zien of naar ons toe komen als hij dat alsnog wil. De foto hangt aan de lichtbak en de dierenarts wijst ons de 2 vuisten grote massa naast de lever => een tumor. En aangezien Bowy een Berner Sennen reu is van 5,5 jaar is de diagnose gauw gesteld: Maligne Histiocytose. We hebben 2 keuzes a) we laten Bowy nog opereren of b) we laten hem inslapen. Er wordt ons uitgelegd, dat ze tijdens zo'n operatie alsnog 95% van de honden op tafel moeten laten inslapen. Het is gewoon een hopeloze zaak en er is geen kans op herstel. We zijn van mening dat we Bowy deze ellende allemaal niet meer mogen aandoen, hij heeft deze week al genoeg te lijden gehad. Maar hem nu hier meteen na deze afschuwelijke diagnose achterlaten en laten inslapen, dat kan ik niet. Ik beloof de dierenarts dat we Bowy niet meer te lang zullen laten lijden, en dat we een arts bij ons in de buurt zullen vragen om hem morgen bij ons thuis in te laten slapen. We nemen Bowy mee naar huis om nog een paar uur bij hem te zijn. Hij krijgt daarom nog een injectie met prednison zodat hij zich vandaag toch nog een beetje prettiger zal voelen. Onderweg naar huis heb ik de hele tijd gehuild: "Waar hebben we dit aan verdiend?"

Dinsdag 4 mei 2004

Vannacht ging het heel snel achteruit met Bowy. Ik zag hem voor mijn ogen magerder en zwakker worden. Hij wordt gewoon van binnenuit opgevreten. Ik heb geen oog dichtgedaan, en heb bijna de hele nacht bij hem beneden op de grond gelegen. Als ik dan zo bij hem lag en tegen hem aan het praten was, werd het hijgen minder en was hij wat rustiger. Het was net alsof hij begreep dat dit onze laatste nacht samen was.
De dierenarts komt tussen 11 en 12 uur. Ik heb Julian (ons zoontje van 2 jaar) vanmorgen al vroeg naar mijn ouders gebracht, want ik wil die laatste uren alleen maar bij Bowy zijn. Ik wil nog heel veel met hem knuffelen en zeggen hoeveel ik van hem hou. Ik wil hem ook nog verwennen met allerlei dingen die hij altijd zo lekker vond, maar daar wil hij niks van weten. Mijn hart doet pijn als ik hem toch nog naar z'n eigen plaats om te plassen zie strompelen. Het is moeilijk om afscheid te nemen van deze lieve grote loebes. Maar een stemmetje in mij zegt dat het zo niet langer kan, en dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Ook al zal die ervoor zorgen dat ons huis voortaan heel leeg zal zijn. Ik lig nog steeds bij Bowy op de grond en kijk constant op de klok. Het is nu bijna 11 uur. Dit zijn echt de laatste minuten. Oh bleef de tijd nu maar voor altijd stil staan. Maar dan gaat de deurbel, met knikkende knieën laat John de dierenarts binnen. Het is een aardige man en zorgt ervoor dat Bowy mooi rustig en vredig op zijn eigen plekkie in mijn armen inslaapt. Dan leggen we hem in zijn mand en zetten hem in de auto voor z'n laatste rit. We rijden naar z'n 2e thuis bij mijn ouders, die komen naar de auto om afscheid van hem te nemen. Ze zijn gebroken van verdriet. Ze houden net zoveel van hem als wij dat doen. Dan rijden we naar het dierencrematorium. Daar wordt Bowy op een bedje gelegd. Er worden kaarsjes aangestoken en een muziekje opgezet. We mogen hier zolang blijven als we willen om afscheid van hem te kunnen nemen. Ik vind het moeilijk om weg te gaan want ik weet dat dit de laatste keer is dat ik hem kan zien, aanraken en knuffelen. Morgen kunnen we hem weer ophalen, in een urn. Want hij gaat weer mee naar huis waar hij hoort, hier bij z'n vrouwtje, baasje en Julian.

 

Naar onze Histio website in het Nederlands