Ik weet niet goed hoe ik met Branson's verhaal moet beginnen. Hij liep altijd al een beetje mank vanuit zijn elleboog en op jonge leeftijd werd reeds de diagnose "pano" gesteld. Naarmate Branson ouder werd en verder groeide, bleef die elleboog voor problemen zorgen. Daar ik dierenarts assistente ben, nam ik hem vaak mee naar mijn werk voor allerlei onderzoekjes, zoals röntgenfoto's, laboratorium onderzoek, etc. De röntgenfoto's lieten iets van artritis zien, maar het zag er niet echt serieus uit.

In maart 2000, wandelden Branson en ik over het pad langs ons land in de Sierra Nevadas (Californië, USA) toen Branson besloot met een enorme vaart de heuvel af te springen, waarbij hij hardhandig op de betonnen vloer van het terras terecht kwam. Ik schrok me een ongeluk. Later op de avond was het duidelijk dat Branson pijn had. Hij kon zijn elleboog niet buigen en zette niet het volledige gewicht op zijn poot. De elleboog was gezwollen en voelde erg warm aan. Ik gaf hem een pijnstiller (rimadyl) en liet hem rusten in zijn bench.

Drie dagen later liep hij nog steeds mank. Ik nam hem mee naar Dr. Barnes. Er werden nieuwe röntgenfoto's gemaakt en die lieten een soort infectie in de elleboog zien. Na een biopsie besloten we over te gaan tot een kijk-operatie. Het was ongelofelijk was we in zijn elleboog aantroffen. Zoiets had ik in mijn 10+ jaar ervaring als dierenarts assistente nog nooit gezien. Het leek een beetje op drilpudding/aardappelpuree. Ik vroeg Dr. Barnes het in het laboratorium te laten onderzoeken.

Op maandag 17 maart 2000 bevestigde het laboratorium onderzoek mijn grootste angst. Maligne Histiocytose Sarcoma. Ik kon het niet geloven. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? In een 3 jaar jonge Berner Sennenhond? Ik werd helemaal hyper. Ik wilde antwoorden en ik wilde ze snel!

We namen contact op met Dr. Peter Moore aan het 'UC Davis Veterinary Teaching Hospital' in het noorden van Californië. Om een lang verhaal kort te maken. Deze ziekte is in alle gevallen 100% dodelijk! Toch was er op dat moment nog een sprankje hoop. We lieten röntgenfoto's van zijn borstkas maken om te kijken of zijn longen schoon waren. Er werd een echo van zijn lever en milt gemaakt. Als alles schoon zou zijn, zouden we zijn poot amputeren. Ik was er klaar voor en Dr. Barnes ook.

Dinsdagmorgen 18 april 2000.... De röntgenfoto's toonden aan dat de tumor zich had uitgezaaid naar de longen. Sommige tumoren hadden de grootte van een 'king' pepermuntje, sommige waren iets groter en andere iets kleiner. Zijn longen zaten er vol mee. En dat alles ZONDER symptomen! Geen moeilijke ademhaling, geen gehoest, geen kortademigheid, geen loomheid, niks waaruit we op konden maken dat er iets mis zou zijn met zijn longen. Ik nam Branson mee naar huis en nam mijn beslissing.

Die avond luisterde ik goed naar zijn ademhaling. Gek genoeg hoorde ik geen verontrustende geluiden Ik hield hem vast, praatte tegen hem en vertelde hem hoe veel ik van hem hield en dat ik altijd van hem zou blijven houden. Ik moest hem laten gaan. Ik wist wat er zou gaan gebeuren en kon niet willoos toekijken hoe mijn baby zou lijden en uiteindelijk sterven.

Woensdag 19 april 2000... Branson en ik brengen samen de dag door. Ik borstel hem en maak foto's van hem met de kinderen. Ik geef hem een bot om op te kauwen en zit uren naast hem op het gras naar hem te kijken. Mijn hart doet pijn, mijn ogen zijn dik van het huilen. Mijn mooie grote jongen moet me gaan verlaten en ik ben er kapot van.

Ik zat naast Branson terwijl mijn man ons naar de dierenkliniek reed. Branson had een glimlach om zijn snuit zoals hij altijd had. Zijn ogen glansden en hij had zijn poot op mijn knie gelegd. Het werd het kortste ritje van mijn leven.

We bespraken alles nog eens met Dr. Barnes. Ik bekeek de röntgenfoto's voor de 7e of 8e keer sinds gisteren. Waarschijnlijk omdat ik het zeker wilde weten. Ik tekende alle benodigde formulieren en zei dat ik Branson's lichaam terug wilde hebben. Ik verzekerde mij ervan dat weefsels van zijn elleboog, long, lever, en milt naar Dr. Moore van de UC Davis werden gestuurd. Nadat ik de autopsie-papieren had getekend, liet ik Branson nog een laatste keer uit.

Ik hield hem vast toen de dierenarts hem zijn spuitje gaf. Ik was de laatste persoon die Branson nog zag en hoorde. Met mijn gefluisterde "I love you" liet ik hem gaan. Ondanks onze gebroken harten, stierf Branson vredig aan de zo gevreesde Maligne Histiocytose Sarcoma.

De drie geweldige jaren die we met Branson hebben gehad zal ik mij voor altijd blijven herinneren. De momenten dat we om hem moesten lachen, zijn bokkesprongen, het oneindige reizen naar de honden-shows, de liefde en de bescherming die ik voelde met Branson aan mijn zijde. Het zal me altijd bij blijven.

Twee dagen nadat we Branson hadden laten inslapen kreeg ik de bevestiging dat de MH niet alleen naar zijn longen was uitgezaaid, maar ook naar zijn lever en milt.Branson had nog een erg korte tijd te leven gehad, erg kort. Door deze bevestiging voelde ik me iets beter. Vooral omdat ik nu wist dat euthanasie inderdaad de beste optie voor hem was.

Nadat Branson was overleden, werd het mijn obsessie om zoveel mogelijk over MH te weten te komen. Ik maakte een Histio-boekje van meer dan 100 pagina's en wist duizenden dollars te werven voor de 'Berner-garde' en het onderzoek naar deze kankersoort. De honderden mensen die ik heb kunnen helpen door Branson's ziekte hielpen mij op hun beurt met het verwerken van mijn verlies. Vandaag is het niet anders dan 3 jaar geleden. Het heeft me levenslange vriendschappen opgeleverd.

Zoals bijvoorbeeld Monica, met Shelley's verhaal. Monica stuurde me een e-mail met het verzoek haar te helpen. Uiteindelijk hebben we allemaal mooie herinneringen aan de honden die aan histiocytose zijn bezweken, maar we hebben hierdoor ook nieuwe vriendschappen kunnen sluiten met hen die aan de andere kant van de aarde wonen en ook met mensen in onze omgeving. Het zijn deze levenslange vriendschappen die ons steunen in de goede en slechte tijden. Omdat onze geliefde Berner Sennen, Rottweilers, Flat Coated Retrievers en soms ook andere rassen op raadselachtige wijze het gen dragen dat MH veroorzaakt, bewandelen we dezelfde weg steeds opnieuw. Ditmaal echter met de kennis en kracht om het te dragen. Deze kracht krijgen we door onze lieve vrienden.

Dank je Mo, voor Shelley's verhaal en Shelley's homepage. Branson & Shelley dansen samen bij de regenboogbrug.
 
Peg McQueary
Thundering Pines Bernese Mtn Dogs

Naar onze Histio website in het Nederlands