Caia werd op 18 maart 1997 in Brabant geboren, ze was de laatste uit het nest en niemand wilde haar hebben, todat wij kwamen. We waren op slag verliefd op haar en namen haar diezelfde dag nog mee naar huis waar onze andere lieve Berner, Senna op ons wachtte. Caia groeide uit tot een geweldig mooie grote, maar vooral vréselijk lieve, sociale Berner! Met haar 47 kg was ze een plaatje om te zien. Ze had echt een superkarakter. Altijd vrolijk, altijd spelen. Waar wij waren, daar was Caia óók! In huis, in de tuin, echt altijd was ze erbij met haar lieve sproetenneus.
Caia was eigenlijk nooit ziek. Op een fikse blaasontsteking na, hebben we gelukkig nooit de hulp van een dierenarts nodig gehad. En Caia was niet zo'n piephond, als ze ergens pijn had liet ze het eigenlijk nooit merken, zo was onze Caia.

Tot begin 2005

Ze wilde niet meer gaan liggen, ze bleef de hele tijd rondsjokken totdat ze bekaf was, maar gaan liggen ho maar. Toch maar even met haar naar de dierenarts, waar ze ons natuurlijk even lekker voor schut zette en op de vloer ging liggen. De dierenarts kon niks bijzonders vinden en gaf ons Rimadyl mee. Pilletje in een stukje leverworst verstopt en voilá, een uurtje later ging ze heerlijk liggen pitten. Ze was weer helemaal hersteld en we hadden onze oude Caia terug.
Zo ging het een paar maanden goed.
Tot ze op een dag wéér zo'n "ik-wil-niet-gaan-liggen"-dag kreeg. Weer een Rimadylletje gegeven en ze knapte zienderogen op! We noemden het wel eens "wonderpillen"
Maar ze kreeg steeds vaker zo'n slechte dag, om de maand, iedere maand, om de 2 weken, iedere 2 weken, om de week, iedere week. We konden ook niet meer volstaan met 1 Rimadyl tabletje, maar ze kreeg er nu 2, 3. Ook viel ons op dat ze slechter begon te eten, ze viel af, haar hoofd werd smaller. We dachten dat het ook met haar leeftijd te maken had, oudere mensen gaan immers ook vaak slechter eten en vermageren. Maar in ons achterhoofd spookte toch wel de angst dat er iets mis was met haar. Maar Caia bleef de vrolijkheid zelve.

Op 17 augustus 2005 kwam ik om 16.30 uur terug van mijn werk en stond Caia mij vrolijk kwispelend op te wachten bij de kamerdeur. Ik gaf ze 2 koekjes die smakelijk naar binnen gleden, daarna even plassen en poepen en lekker even spelen met een bal. Alles was prima met haar. Peter (baasje) kwam om 20.30 uur thuis en kreeg hetzelfde vrolijke onthaal dat ik had gehad, waarna ze bij de kelderdeur ging zitten in afwachting van haar koekjes. Ook deze gingen naar binnen als koek. Toen ze haar brokken half op had (die liet ze de laatste tijd wel vaker staan) ging ze samen met het baasje bij de bank liggen, zoals altijd. Na een kwartiertje stond ze op om ergens anders te gaan liggen, alleen.ze ging niet liggen. Minutenlang bleef ze staan kijken om ineens met een plof en een kreun te gaan liggen. We vertrouwden het niet en zijn bij haar gaan zitten, een stukje leverworst met Rimadyl wilde ze niet maar ze viel uiteindelijk lekker in slaap. Na een paar uur wilde ze opstaan, maar ze kon niet overeind komen, wéér de Rimadyl geprobeerd, maar ze weigerde te eten. Toen hadden we zoiets van: Dit is helemaal mis!
Het was inmiddels midden in de nacht, dierenarts gebeld, maar onze dierenarts had natuurlijk nét geen dienst. We hadden bij de dierenarts die wél dienst had een hele nare ervaring dus daar wilden we niet naartoe, dus maar proberen de nacht door te komen en 's morgens zo vroeg mogelijk naar onze eigen dierenarts. We zijn geen seconde van haar zijde geweken.
Het was inmiddels vroeg in de ochtend en toen ik stond te douchen, hoorde ik een doffe dreun beneden. Ik vloog onder de douche uit en toen ik beneden kwam zat Peter te huilen, Ze wilde gaan zitten, maar ze viel zomaar met een klap om. Haar voorpootjes lagen te trillen en haar ogen stonden vragen: "help me!"
We hebben haar in de auto gelegd en als een speer naar de dierenarts gereden. Daar aangekomen waggelde ze nog zélf naar binnen (ondersteund door Peter).. wat een kanjer was ze toch! Toen ze op de behandeltafel lag dacht de dienstdoende dierenarts (nee natuurlijk, onze eigen dierenarts was er op dat moment niet) aan acute hersenvliesonsteking. Haar temperatuur was wel iets verhoogd, maar niet verontrustend, haar voetreflexen waren nog goed, maar haar pupillen reageerden wat traag. Ook was haar tandvlees wat wit weggetrokken. Hij gaf haar een injectie Prednison en vertelde ons dat ze toch wel met een uurtje of 4 á 5 een beetje op moest gaan krabbelen.
Toch wel behoorlijk opgelucht hebben we haar toen weer in de auto gelegd. Ons meisje gaat het gewoon redden!
Op de terugweg ging ze ineens achteruit, werd rusteloos, haar tandvlees werd in en in wit, als een blanco vel papier, ze begon een beetje te kwijlen en haar ogen stonden raar, alsof ze me niet meer kon zien. Ik raakte in paniek!
Thuis aangekomen schreeuwde ik naar Peter: "Dit gaat niet goed!!!" Hij vloog achter het stuur vandaan en kwam ook bij haar. "Bel de dierenarts!!"riep hij. Terwijl ik jankend aan de telefoon stond hoorde ik Peter schreeuwen: "Jeanet.Ze ademt niet meer!!" Hij begon haar direct te reanimeren. We konden direct terug naar de dierenarts en in blinde paniek zijn we daar naartoe gereden terwijl ik onderweg, tussen mijn tranen door, haar zo goed en zo kwaad als het kon, beademde, maar eigenlijk wist ik het al.
Daar aangekomen vloog de dierenarts naar buiten en luisterde naar haar hart........ niets meer.

Onze lieve lieve Caia, ons meisje was er niet meer. Binnen 12 uur tijd waren we ons lieve moppie verloren. Zij die ons leven kleurde had ons verlaten, vol ongeloof bleven we beduust in de auto bij haar lichaam zitten, hoe lang?...Ik weet het nietWe konden het niet geloven, en ook de dierenarts was er kapot van. We zijn daar fantastisch opgevangen en hebben het crematorium gebeld om Caia op te komen halen. Ze woog nog geen 40 kg meer De uiteindelijke doodsoorzaak Maligne Histiocytose werd door onze eigen dierenarts bevestigd, een levertumor was afgescheurd en ze was van binnen doodgebloed, vandaar ook dat vreselijk witte tandvlees.

Op 20 augustus 2005 hebben we voor het laatst afscheid genomen van haar. We hebben haar omringd met een bal van bloemen, haar liefste speeltjes, briefjes en koekjes. We zijn nog een uur bij haar geweest, gejankt en geknuffeld tot het moeilijke moment daar was om weg te gaan.. vréééselijk!
Om 14.20 uur is ze gecremeerd, waarna haar as is uitgestrooid op een veldje waar ook een andere hond van ons ligt.
Er gaat nog steeds geen dag voorbij dat we niet aan haar denken, dit gaat nooit meer over. Wat missen we haar toch verschrikkelijk!

Naar onze Histio website in het Nederlands