Het was vrijdag 13 januari, ik zelf lag nog in het ziekenhuis. Ik was woensdag met een keizersnede bevallen van ons eerste kindje, een prachtige zoon met de naam Dijon. Alles ging helemaal super. Mijn vriend Martin belde 's middags dat hij wat later kwam. Hij ging eerst even met Diesel naar de dierenarts. Zijn koppie hing scheef en hij keek raar uit zijn ogen en was wat sloom. De dierenarts kon weinig bij hem vinden en zei dat het waarschijnlijk te maken had dat ik er niet was. Diesel reageerde daar altijd heftig op.

Toen ik zaterdags thuis kwam was Diesel weer helemaal blij. Met Dijon samen ging ook helemaal goed. Als ik de fles gaf kwam Diesel er naast zitten en legde dan zijn kop bij Dijon op zijn beentjes. I k helemaal gelukkig dat het zo goed ging samen. Mijn hond is namelijk alles voor me en ik moest er niet aan denken dat hij Dijon niet zou accepteren. Achteraf een stomme gedachte want een bullmastiff met kinderen gaat altijd goed.

Zondags 29 januari kregen wij visite en die merkte op dat er een lymfeklier was opgezet. Ik nog kwaad dat ik dat zelf nog niet had ontdekt maar ja het was ook zo druk en wennen om ineens een kindje te hebben. 'S-avonds nog de dierenarts gebeld, hij kent me als er maar wat niet goed was met Diesel dan zat ik er al en die twee (arts en Diesel) waren zo gek met elkaar dus maakte me niet uit dat het zondag avond was. Die vroeg mij maandag te komen.

Hij nam een biopt van de klier en stuurde dat op. De maandag daarop belde hij me en zei, ik heb geen goed nieuws. Het gaat om uitzaaiings cellen van een kwaadaardige vorm van kanker. Ik ben toen 's-middags nog bij hem geweest om een plan op te stellen wat nu te doen. Om te weten welke vorm van kanker het was moest het verder onderzocht worden door een specialist, oncoloog. Ik heb toen contact opgenomen met onze fokker. Zij rade ons aan naar een specialist te gaan i.p.v. naar de faculteit, waar ik inmiddels al een afspraak had gemaakt. Kwam toen terecht bij kliniek de Korte Akkeren in Gouda. Ik kon woensdag al komen. Mijn vriendin, Diesel logeerde in de vakanties altijd bij haar, ging met me mee. Hij werd helemaal onderzocht en zijn longen klonken goed en ook zijn hart. Hij was ook weer gewoon vrolijk.
Arno de oncoloog aldaar constateerde dat er in ieder geval een zenuw was uitgevallen op zijn koppie. Zijn linker traanbuisje en neus werkte niet meer. Om zeker te weten dat zijn longen schoon waren maakte hij een longfoto.
Longen schoon maar de lymfeklier voor zijn longen was ook aangetast, 3 cm vergroot. Ik wilde toch alles wat mogelijk was voor hem proberen dus stemde in met het operatief verwijderen van de knoop in zijn hals om te kunnen onderzoeken om welke vorm het zou gaan en of er behandeling mogelijk zou zijn.

Vrijdag 10 februari werd hij geopereerd. Oh wat was ik blij toen ze belde dat hij weer mee naar huis mocht. Hij was vrolijk en sprong zelf de auto in. Nou nu maar afwachten dacht ik. De volgende morgen was zijn kop opgezwollen. Ik bellen maar de artsen van de kliniek waar hij geholpen was waren het hele weekend op congres, over kanker bij honden. Ik werd doorverbonden met de waarnemend arts. Ik kreeg de voicemail en heb ingesproken. Ze moeten mij nu nog bellen. Ik dus mijn eigen dierenarts gebeld en daar kreeg ik antibiotica van. Zondags was zijn kop echt 2 maal zo groot als normaal. Ik dus weer naar onze dierenarts. Die schrok er niet zo van als wij. Het is eigenlijk normaal vertelde hij, de lymfeklier zorgt voor afvoer van vocht en nu moet dat door de andere klieren opgevangen worden en dat duurt even. Ik had thuis inmiddels een mail gestuurd naar Arno en gevraagd of hij terug wou bellen al was het midden in de nacht. Zondags om 23.15 belde hij en zei ook dat dit er wel bij hoorde maar wilde hem de volgende dag toch even zien. Hij schreef wat morfine voor tegen de pijn en zou me op de hoogte houden als de uitslag er was.

Dinsdag morgen, Diesel wou helemaal niks meer. Kon amper lopen. Weer gebeld en ik moest 's middags komen. Martin gebeld dat die naar huis moest komen want dat het niet goed ging met hem. De morfine reageerde hij waarschijnlijk te heftig op dus daar moesten we mee stoppen. De uitslag was er nog niet.

Woensdag 15 februari, hoera Diesel was jarig 6 jaar. Hij had een goede dag, vrolijk en liep weer behoorlijk. Ik helemaal gelukkig, mijn dag kon niet meer stuk. Tot die avond de uitslag over de mail kwam.

Beste Mylene,
Arno is op dit moment afwezig voor een anderhalve week, maar ik hoop je vragen ook voldoende te kunnen beantwoorden.
In het kort komt het erop neer dat de tumoreuze cellen niet helemaal benoemd kunnen worden door de veranderingen die je in zulke afwijkende cellen soms ziet. Er zijn drie mogelijkheden: ofwel het gaat om een histiocytair sarcoom (1), ofwel om systemische histiocytose (2) ofwel om een a-melanocytair melanoom (3).
Nummer 3 is minder waarschijnlijk, gezien het beeld bij de operatie.
Nummer 1 is een zeer snel verlopende kwaadaardige tumor met zeer slechte prognose. Evt therapie zou moeten bestaan uit chemotherapie, die meestal maar kort effect heeft.
Nummer 2 is een aandoening die een soort van komend en gaand verloop heeft, zelden zelf fataal is, maar vaak door chronische verslechtering van de conditie tot euthanasie leidt. Effecten van evt behandeling zijn meestal maar matig.
De behandelingsmogelijkheden en prognose zijn dus afhankelijk van om welke tumor het nu precies gaat, iets wat alleen door immunologische kleuringen van de pathologische preparaten verder bepaald kan worden. Zeker de vraag hoe lang Diesel nog heeft, kunnen we zonder deze bepalingen niet beantwoorden.
Het is wel zo dat uitslag nummer 1 dus een hele slechte prognose heeft en uitslag 2 ons niet veel kans op ingrijpen geeft. De immunologie is dus vooral belangrijk om beter te weten wat er gaat gebeuren. Als we echter zouden willen gaan behandelen moeten we weten om wat voor tumor het gaat, hoe klein de kansen op succes ook zijn.
Als laatste: piroxicam is een pijnstiller die daarnaast ook lichte tumorremmende eigenschappen heeft. Alleen niet zozeer bekend om succes bij histiocytaire tumoren.
Ik hoop dat het allemaal nu wat duidelijker is. Dit soort dingen zijn altijd erg moeilijk, om uit te leggen, maar zeker ook om te bevatten als het om je eigen hond gaat. Indien er dus meer vragen zijn, vraag ze gerust.
Voor dit moment is de vraag vooral belangrijk of jullie dus de immunologische bepaling willen laten doen.

Sterkte en vriendelijke groeten,
Martje Pilgram
Dierenarts Dierenkliniek Korte Akkeren

Nou je begrijpt wel dat ik helemaal van de kaart was. Niet geslapen, dat had ik al meerdere nachten niet door de spanning.

De volgende morgen was Diesel weer sloom, hij wilde wel naar buiten maar wilde niet eten. Ik lag altijd op de grond met hem te kroelen of ik ging gewoon naast hem liggen dat vonden we beiden heerlijk. Ik wilde dat nu dus weer maar hij kwam wel bij me zitten maar zodra ik bij hem kwam liggen op de grond liep hij weg. Iets dat totaal niet bij hem paste. Ik de hele dag op internet naar info zoeken. Ik kwam het verhaal van Shelley tegen. Toen ik dat las wist ik dat we maar 1 ding voor hem konden doen. Geen ziekmakende behandeling ingaan waar hij toch niet beter van werd. En Diesel kennende hield hij zich nog groot voor ons maar was hij in werkelijkheid zieker dan wij met z'n alle dachten. Martin heeft toen Frits gebeld onze eigen arts, om te vragen of hij Diesel uit zijn lijden wilde verlossen. Om 18.15 na sluitingstijd moesten we er zijn. Frits zag Diesel en zei meteen, dit is Diesel niet.

Met pijn in ons hart namen we afscheid van hem, ik voel de pijn nog. Diesel was binnen 5 seconden weg, dat geeft al aan hoe ziek hij was. Frits had het er zelf ook moeilijk mee, haalde nog wat water voor ons drie. Daarna hebben Martin en Frits Diesel in de auto getild. Ik kreeg 3 zoenen van Frits en hij wenste me sterkte, vroeg of we voorzichtig deden. Ik vroeg of hij de rekening op wilde sturen waar hij op antwoorde, het is goed zo. We zijn toen naar Stompwijk gereden, het crematorium en hebben hem zelf binnen gebracht. Ik heb alle kaarsjes die er stonden aangestoken en heb een kwartier over hem heen liggen huilen. Voor Diesel hebben we de juiste beslissing genomen, maar oh wat doet het pijn om hem achter te laten wetend dat hij nooit meer terug komt en dat je hem nooit meer ziet, hoort of knuffelt.

Diesel, grote vriend, rust zacht in de hondenhemel, we kunnen en zullen je nooit vergeten!!!

Mylène en Martin

Naar onze Histio website in het Nederlands