Ingezonden door Dana K.

Djingo was zijn naam, mijn beste vriend! Djingo was een Bullmastiff, groot, sterk en super lief.
Hij was 7 weken toen we hem kregen, wat een schatje was hij, ik zie hem nog rennen door de woonkamer met zijn zusje!

Vorig jaar oktober ongeveer merkte we dat Djingo zichzelf niet was. Hij was suf, had weinig energie en had last van zijn kaak.
Ik ben naar de dierenarts gegaan en we dachten aan een ontsteking bij zijn kaak want hij had koorts.Medicijnen meegekregen en Djingo knapte een beetje op.
We gingen weer rennen in het park en hij at weer goed. Een week of wat later had ie een grote bal in zijn nek! Vreemd? Deze bal werd groter en groter dus weer terug naar de dierenarts. Goed onderzocht en het bleken opgezette lymfenknopen te zijn.
Wederom een kuur gekregen en de zwelling slonk. We pakten het leven weer op maar nog geen week later, weer die zwelling. Djingo was weer erg suf, sliep veel en had weinig energie.

Met een hoop zorgen in mijn lijf weer naar de dierenarts, hier besloten we dat het beter was om met röntgenfoto's even te bekijken wat er nu eigenlijk aan de hand was en waarom zijn kaak niet helemaal openging. De dag erna heb ik hem gebracht en ze hebben onder narcose foto's gemaakt en een biopt genomen. De uitslag was teleurstellend vond de dierenarts en ze wilde toch meer weten.
Op naar Amsterdam, na een gesprek met de chirurg hebben ze een echo gemaakt van deze plek maar ook dit was erg onduidelijk. Djingo had ook een toeval gehad in het park een dag of 2 ervoor dus ze vreesde voor hartritme stoornissen dus werd en ook een echo van zijn hart gemaakt.
Hieruit bleek dat er geen afwijkingen waren dus Djingo kon geopereerd worden. De verwachting was een grasaar of een stukje hout dat is gaan kruipen in zijn huid en dat dat verwijderd moest worden. Niets was minder waar, het was een enorme klont aan zijn spieren op de plek van zijn lymfenknopen en het was een hele klus om dit te verwijderen, ook hebben ze 2 gezonde knopen weggehaald en dat werd naar de patholoog gestuurd voor onderzoek.

We hebben Djingo die middag mee naar huis gekregen en het duurde een tijd voor hij iets opknapte maar wat wil je, het was een flinke operatie. Het wachten was op de uitslag en dat viel niet mee..... Een week later op 13 januari 2014 kregen we de uitslag, niet goed! Het was kanker! Alles schoot door mijn hoofd, niks van wat de chirurg zei sloeg ik nog op. mijn hoofd liep over van verdriet. Na mezelf bij elkaar geraapt te hebben begreep ik dat ze nog een kleurentest wilde doen zodat ze zeker wisten welke soort het was.
Weer een week wachten, de uitslag toen was vreselijk, Djingo had Histiocytair Sarcoom..... Levensverwachting enkele weken misschien maanden.
Djingo was nog erg verzwakt maar ik probeerde er samen met hem het beste van te maken. We liepen weer lekker wat rondjes door het park maar ik merkte dat ie er minder energie voor had dan eerst, dus de rondes werden ingekort. De wandelingen met zijn beste vriendinnetje Rebbel, een grote Duitse dog, werden minder en ik zag dat hij wel wilde maar niet echt kon.
Djingo lag hele dagen bij mij op de bank te slapen en at bijna niet meer. Doordat ik hem voerde nam hij nog wat, maar uit zichzelf helemaal niks meer. Zijn ontlasting werd erg geel en hij ging heel veel drinken, zijn bek ging steeds minder ver open en hij ging zelfs door zijn bek ademen.

Maandagochtend 10 februari had ik hem nog wat vlees gevoerd en het leek goed te gaan. Ik dacht als hij nou maar eet dan komt het goed, tegen beter weten in. Onderweg naar mijn werk belde mijn dochtertje en zei, mama hij kotst alles eruit en loop te janken. Ik ben direct terug naar huis gegaan en besefte op dat moment dat het genoeg was.
Djingo heeft alles voor mij gedaan, gegeten, gesnoept, vrolijk gekwispeld terwijl ie eigenlijk niet meer kon. Hij had het benauwd en was kortademig, hij kon niet meer slikken en at niet meer, hij wilde alleen maar slapen......
Ik heb de dierenarts gebeld en zij kwam die middag om 15:00 uur. Djingo kreeg een prikje en viel in een hele diepe slaap, hierna is hij niet meer wakker geworden.....
Op 11 februari om 9:00 uur is hij gecremeerd en vandaag ga ik hem voor het laatst naar het park brengen, daar waar ie iedere dag naar uit keek, ravotten in de modder en spelen met zijn vriendinnetje.

Ik heb al die weken alles gelezen over Histiocytair Sarcoom, wat een vreselijk iets. Ik had nooit verwacht dat dit allemaal zo snel zou gaan, ik dacht, nee niet mijn Djingo, hij is sterk en nog zo jong, maar dat mocht niet baten.
Djingo zou 4 worden op 30 mei dit jaar, helaas die tijd was hem niet gegund.

Hoe hartverscheurend ook, ik ben blij dat ik voor hem heb mogen kiezen. De laatste blik in zijn ogen zeiden mij genoeg. Het was goed zo en hij is vredig ingeslapen.
Ik mis hem vreselijk, het is stil en ons huis wordt niet meer gevuld met zijn geluidjes en ondeugende blaf.

Ik denk aan hem iedere minuut van de dag, maar laat hem los omdat hij dat verdient.
Ik ga je missen mijn lieve Djingo..

Ik stuur u mijn verhaal omdat alle verhalen op uw site over deze vreselijke ziekte gaan.
Misschien helpt het iemand die ook zo twijfelt over bepaalde dingen en is dit een richtlijn om de juiste keus te nemen.
Eigenlijk is er maar 1 keus en dat is het los laten van je beste vriendje of vriendinnetje, gewoon omdat zij het verdienen.....

Naar onze Histio website in het Nederlands