Ons verhaal begint op 4 oktober 2007. We zijn op vakantie in Euro Disney en onze twee berners zijn thuis bij mijn vader en moeder. We bellen elke dag om te vragen hoe het met ze gaat. Als we net een dag weg zijn krijgen we van mijn ouders te horen dat Djordy (onze reu van net vijf jaar) niet wil eten. We zijn voor het eerst zonder de honden een paar dagen op vakantie dus denken eigenlijk gelijk aan heimwee. Hij mag van ons allerlei lekkere dingen eten, maar hij wil niks. We komen twee dagen later thuis en gaan er eigenlijk helemaal vanuit dat het wel weer goed komt, want Djordy mankeert nooit wat. Hij heeft in vijf jaar tijd één keer een oorontsteking gehad en thats it. Maar niets is helaas minder waar.

Ook bij onze thuiskomst wil hij nog steeds niet eten. We gaan op maandagavond gelijk naar de dierenarts, maar ze kan eigenlijk niks raars vinden. Geen rare dingen te voelen, maar Djordy heeft wel koorts. Toch een teken dat het niet goed is. We worden naar huis gestuurd met licht verteerbaar eten en even bekijken of hij dat misschien wel wil. Op donderdagochtend eet hij nog steeds niets of nauwelijks iets en na een paar keer met de dierenarts gebeld te hebben worden we doorgestuurd naar een dierenarts in de buurt om een echo te laten maken van Djordy zijn buik. Misschien wat problemen in de darmen?

Tijdens de echo wordt al snel duidelijk dat er wel iets veel meer aan de hand is. Djordy zijn lever is behoorlijk vergroot en er zijn wat vreemde balletjes rond zijn mild te zien. De dierenarts verdenkt hem van serieuze problemen en besluit op dat moment om een punctie te nemen van zijn lever en mild. In de tussentijd krijgt hij alvast prednison en nog wat ander voer. Hij reageert hier goed op en eet weer lekker mee. Hij begint weer op te knappen en is echt weer onze energieke ADHD-er, want dat was hij.

Wat een klap is het dan toch als we een paar dagen later te horen krijgen dat hij MH heeft. We hadden er inmiddels op jullie site al wat over gelezen, maar nee dat kon onze Djordy toch niet hebben? Hij was nog nooit ziek geweest en was altijd vol energie? Al gauw krijgen we te horen dat er echt NIKS aan te doen is. Onze dierenarts heeft nog contact opgenomen met een professor in Utrecht die met een onderzoek bezig is naar deze vreselijke ziekte, maar Djordy komt niet meer voor deze experimentele behandeling in aanmerking. Zijn lever is al te ver beschadigd.

We hebben ons nog nooit zo machteloos gevoeld. Dit kon gewoon niet waar zijn. Op 24 november (nog geen twee maanden later) is Djordy thuis overleden. Hij heeft zich al die tijd nog hartstikke goed gehouden en wilde nog graag mee naar buiten, eten ging niet van harte, maar je at nog wat en drinken deed je gelukkig nog goed. Tot die bewuste dag. Ik zag het meteen toen ik beneden kwam. Dit ging niet meer....je lever was er mee gestopt. Wat vreselijk om te zien, je ogen, je tandvlees, je tong, alles was geel. We hebben gelijk de dierenarts gebeld en die zou zo snel mogelijk komen om je uit je lijden te verlossen, want dat was het.......Je ging zo hard achteruit dat zelfs de dierenarts niet meer optijd was en je in onze armen zelf bent overleden.

Lieve Djordy, we zullen je NOOIT vergeten.
Robert en Sandra

 

Naar onze Histio website in het Nederlands