ONZE GIJS, EIGENWIJS!

Enkele maanden na het verlies van onze eerste Berner Sennen werden we gebeld of we een Berner Sennen wilden hebben.
Gijs kwam uit een kraakpand waar hij door een junk was achtergelaten vuil, ondervoed en verwaarloosd. Alle papieren van Gijs lagen op de grond in het kraakpand. Gijs, reu 3,5 jaar.

Met veel geduld en liefde hebben we een pracht hond van je gemaakt die het verloren vertrouwen in mensen terug kreeg. Je was een vrolijke hond die vol trots naar alle mensen liep met de uitdrukking "kijk mij is ik ben lief, wil jij mij vriend worden" wat dan ook meestal lukte.

Overal ging je met ons mee zomer- en wintervakanties, weekendje weg, je was er altijd bij.
Zo ook de vakantie in 2005 naar Noorwegen en Zweden. Na deze vakantie merkten we kleine veranderingen aan je gedrag, je liep niet meer zo vrolijk, werd eerder moe en at wat langzamer.
De dierenarts heeft je verschillende keren onderzocht, niets te vinden. Alles is goed werd ons gezegd. Met het verstrekken van de maanden werden de wandelingen met je als maar korter je ging zelfs moeilijker lopen, nogmaals naar de dierenarts. Nee hoor niets aan de hand hij loopt normaal werd weer gezegd, geïrriteerd en boos werden we, nee man het is een Berner Sennen die zijn keihard voor zichzelf en laat pijn niet aan vreemden merken. We willen naar Utrecht met Gijs voor nader onderzoek en wel snel.

In Utrecht werden allerlei vragen gesteld zagen ze wel in dat het niet klopte hoge koorts, kreupel. Drie dagen ben je daar gebleven voor onderzoeken, ego, bloed, foto's, beenmergonderzoek enz. Geen directe oorzaak te vinden, diagnose was een op hol geslagen immuun systeem wat met prednison aangepakt diende te worden.

Je knapte deels op, ver lopen was er nog niet bij maar het werd steeds iets beter tot het moment dat je opnieuw koorts kreeg. Het lopen werd snel minder 500 m, 200m, 100m, dit gaat niet goed zei mijn vrouw. Opnieuw naar Utrecht voor onderzoek bloed: goed, gewicht: niet afgevallen, ontlasting: normaal, eten: langzamer maar normale hoeveelheid, vacht: glimmend enz. Voor de zekerheid zouden ze daar nogmaals een longfoto maken om te controleren of er geen longontsteking was bijgekomen. De resultaten van de foto en de daarop volgende punctie was duidelijk, je had de dodelijke ziekte MH en wel in een zeer vergevorderd stadium. De dokters in Utrecht verbaasden zich erover dat je nog leefde, zulke walgelijke longen hadden ze nog nooit gezien. Een keiharde vechter was je die bij zijn baas wilde blijven. De dokter kon niets meer voor je doen zelfs geen korte oppepper geven. Het advies van de doktoren was laat Gijs zo snel mogelijk inslapen want laat hem niet zo het warme weer ingaan.

De volgende dag hebben we je thuis rustig laten inslapen.

Let op: MH gaat niet altijd gepaard met gewichtsverlies, niet eten en veranderde ontlasting!

Gijs; grootste en trouwste vriend, dat zul je altijd voor ons blijven je leeft voort in onze gedachten.

Paul en Sarina

Naar onze Histio website in het Nederlands