Honeybear maakte me 's nachts nooit wakker tenzij zij pijn in haar buik had. Ze had al jaren problemen met haar buikje. Op maandagnacht 3 november 2003 maakte ze me 7 keer wakker. Ook had ik gedurende de dag al opgemerkt dat ze meer water dronk, dus belde ik de dierenarts.

Haar urine werd onderzocht en daaruit bleek dat haar nieren in orde waren. Ik was er zeker van geweest dat dat het probleem was, omdat ze zoveel dronk en plaste. Het bracht de bal in ieder geval aan het rollen. Er werd bloed geprikt en de volgende dag nogmaals, maar dan nuchter en daarna nog een keer met contrastvloeistof. De dierenarts dacht aan een overproduktie van bijnierschorshormonen, de ziekte van Cushing, maar de test was negatief. Dus wisten we nog steeds niet wat er aan de hand was. Uit het bloedonderzoek bleek dat een van haar lever enzymen op 987 zat. Aangezien we deze test drie en een half jaar eerder ook hadden laten uitvoeren, werden de waarden vergeleken. Destijds stond die waarde op 220.

Honeybear herstelde en dronk en plaste nu niet meer te veel, maar eigenlijk at ze ook niet zo geweldig... Dus op donderdag gingen we weer naar de dierenarts. Er werd opnieuw bloed geprikt... Ditmaal zat haar lever enzym op 1587... Die was dus dramatisch ophoog geschoten... De dierenarts gaf ons een verwijsbrief voor een dierenziekenhuis zodat we een echo konden laten maken. De afspraak stond voor maandag.
Maar donderdagavond de 13e had ze een hele slechte nacht. Ze bleef maar draaien en kon gewoon niet lekker liggen. Ze ging liggen, stond gelijk weer op, rekte zich uit, liet haar kop hangen en ging op haar zij liggen, stond weer op en ging weer ergens anders liggen. Het was een constant gedraai. Ik wist dat ze pijn had en probeerde het haar zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik gaf haar Deramax en dat leek een beetje te helpen. De volgende ochtend belde ik de dierenarts en zij zorgden ervoor dat ik met spoed naar het dierenziekenhuis kon.

Mijn dierenarts had per fax alle gegevens reeds naar het dierenziekenhuis gestuurd. We namen Honeybear's status door en Dr. Nolan onderzocht haar. Honeybear liet het allemaal kwispelend over haar heen komen. Ze vond alle aandacht geweldig, ondanks het feit dat ze niks had gegeten. Er werden röntgenfoto's gemaakt. Op die foto's was te zien dat haar lever en milt erg vergroot waren. De echo gaf uitsluitsel..... het was kanker .... Het konden drie vormen zijn. Slechts één daarvan kon met chemo worden behandeld. Voor wat betreft de tweede vorm: met of zonder chemo zouden we nog 2 of 6 maanden hebben. En in het geval van de laatste slechts een paar weken. Toen ik over de eerste schok heen was, was ik ook in staat vragen te stellen. Vooral over die laatste, die zo erg was.... Maligne Histiocytose.... Die kon er de reden van zijn dat er zo veel kanker in de lever en milt zat. De lever filtert het bloed en fungeert zo ongeveer als opvangbak.... Maar sommige cellen komen er natuurlijk toch nog door.... Toen wist ik het al, maar er werd eerst nog een biopsie gedaan, zodat we het zeker zouden weten. Maandag zou ik de uitslag krijgen. Maar de dierenarts vreesde het ergste .... en ik ook......

Toen Honeybear en ik het dierenziekenhuis verlieten, wist ik dat ik er niet meer terug zou komen. Ze zou geen chemo krijgen en had waarschijnlijk nog maar weinig tijd over. We stopten onderweg voor een 'quarterpounder' met kaas en we deelden die samen. Ze vond dat verschrikkelijk lekker! Daarna wandelden we wat rond en we bespraken het e.e.a., zelfs of ze nog een tweede hamburger wilde. Maar we hadden nog een lange rit voor de boeg. Ik wist dat ze pijn had en zich niet lekker voelde. Er was in haar gepord en geprikt en ze had massa's nieuwe mensen ontmoet. Maar ze had eindelijk weer eens wat gegeten en daar was ik enorm dankbaar voor. In de auto op weg naar huis heeft ze liggen slapen....
Eenmaal thuis besprak ik alles met mijn man en met Charlie (onze andere hond). Ik pakte een doos met 'Frosty Paws' en ze lieten het zich smaken.

Zaterdagavond had Honeybear weer een slechte nacht. Het leek alsof ze het in de ochtenden makkelijker had. 's Middags werd het dan wat moeilijker en de avonden waren het ergst. Ik had wat Bupra-Morfine meegekregen die ik zonder naald op haar tandvlees kon spuiten. Dus gaf ik haar dat die zaterdagavond. Daarna wilde ze me voor meer dan een uur niet meer zien.... Ook wilde ze niet meer normaal water drinken. Alleen vanuit mijn handen! Maar na de Bupra-Morfine wilde ze niets meer met me te maken hebben. Het hielp niks tegen de pijn, het hielp haar ook niet om te slapen, maar het maakte haar wel overactief.

Dr. Nolan belde me die maandag om te bevestigen dat het Malgine Histiocytose was. Ze had ook contact opgenomen met mijn dierenarts en Honeybear kreeg een ander soort morfine. Een kleine pil die sterk genoeg was om haar pijnvrij te krijgen. Maar ik had al besloten dat ik Dr. Russell op vrijdag de 21ste zou vragen haar uit haar lijden te verlossen. De morfine hielp niet echt, ik wilde haar zo niet laten leven.

Die vrijdagochtend had ik voor een groot gedeelte naast Honeybear gelegen. Daarna stond ik op en begon me aan te kleden en...... daar was ze... aan het einde van de gang... ze kwispelde onophoudelijk en lachte naar me! Ik riep haar en ze sprong op de bank en ik moest haar buik aaien. Ik was verrukt en dacht wat is er gebeurd? Zijn mijn gebeden beantwoord? Ze sprong van de bank en pakte een piepbeestje en piepte er mee terwijl ze me uitdagend aankeek. Ik rende achter haar aan rond de salontafel... Toen gaf ze aan dat ze naar buiten wilde. Ik opende de achterdeur en daar gingen we.... Charlie, Honeybear en ik. Ze had de laatste tijd veel op de koele veranda gelegen en daar ging ze nu ook weer een poosje liggen. Nou, jullie raden het natuurlijk al.... ik ging naar binnen en belde de dierenarts. Ik zou er misschien spijt van krijgen, maar ik moest die afspraak nu afzeggen.

Later die vrijdag middag, zo rond 3 uur, sprongen Charlie en Honeybear beiden op om een eekhoorn op te jagen. Honeybear holde helemaal mee en draaide zich daarna om met een vreemde uitdrukking op haar kop. Ze liep verder de tuin in naar de plek waar Thunder is begraven. Thunder is onze andere Golden Retriever, die 12 is geworden. Ze stond daar voor 5 minuten. Ik liep naar haar toe en bleef bij haar staan. Het was een vreemd moment. Toen draaide ze zich om en liep naar het pad op zoek naar gras om te kauwen. Daarna liep ze de veranda weer op en ging op haar kleedje zitten met weer die vreemde uitdrukking op haar kop. Ik ging naar haar toe en vroeg wat er mis was. En toen begon ze te trillen. Eerst alleen haar bek, toen de gehele rechterkant van haar lijfje en ze viel in mijn armen. Ik hield haar tegen me aan en vertelde haar dat ik "daddy' moest bellen. Ik rende naar binnen om te telefoneren. Gelukkig kreeg ik John te pakken en ik vroeg hem zo snel mogelijk naar huis te komen. Ik hield haar vast en praatte tegen haar, maar kreeg geen reactie. Haar kop hing over mijn arm. Toen John thuiskwam rende Charlie naar hem toe om hem te begroeten en toen..... rolde een van Honeybear's ogen terug... maar ze bewoog nog steeds niet. John liep naar de achterdeur en riep haar en toen..... sprong ze plotseling uit mijn armen en rende naar John!!! Ze kwispelde en was reuze blij hem te zien... En ik? Ik kon niet meer ademen.... Ik kon niet spreken. En ik dacht echt dat mijn hart ermee gestopt was. Ze verraste me steeds weer. John bleef meer dan een uur thuis en alles was goed. Ze at wat, ze speelde en ze ging lekker slapen. John dacht dat ze misschien een epileptische aanval had gehad. Maar wat het ook was, het was voorbij. 'Thank GOD'. En ze was er nog steeds...

Op vrijdagnacht ging het weer slecht met haar. Ik gaf haar weer een morfine pil en ze was bijna de gehele zaterdag onder zeil. Ze at niet meer dan een onsje die dag en het was een moeilijke dag voor haar. Ze was aan het uitdrogen en kreeg niet genoeg water binnen via mijn handen. Dus belde ik zaterdagnacht de dierenarts weer. Ik had geen keus, leven was lijden geworden, ze deed zo haar best..... ze zou alles voor me doen, totdat ze niet langer meer kon. Ze had echt alles voor ons over. Als we haar iets vroegen, dan deed ze dat voor ons. Een geweldig lieve hond. Als mensen maar een klein beetje waren zoals deze honden, dan zou de wereld er een stuk beter uitzien.

Ondanks het feit dat Honeybear's lichaam aan het sterven was, wilde haar hart maar ook haar ziel het niet opgeven. Ze vocht voor wat ze waard was! Dus toen ik de dierenarts die zaterdagnacht sprak, besloten we dat hij na de kerk op zondag langs zou komen. Als ik had geweten hoe slecht haar nacht zou worden had ik hem eerder laten komen! Bij iedere beweging kreunde ze. Ik gaf haar steeds weer water via mijn handen, maar het was gewoon niet genoeg en dit maakte het nog moeilijker voor haar lever want ze kreeg een gelige kleur. Maar zondagochtend was ze er ineens weer klaar voor. Ze wilde eten! Ik ging met haar op de veranda zitten en gaf haar kip, kaas en haar favoriete snacks en wat vers water. We hadden een honden picknick... tweemaal.... Ik ben binnen nog een tweede portie gaan halen omdat ze het zo lekker vond. Daarna liepen we een rondje in de tuin. Ze keek naar de vlinders en de vogels en daar was Dr. Stout bij de voordeur..... Hij moest gedacht hebben dat we gek waren om hem te laten komen, want ze stond daar te kwispelen alsof er niks aan de hand was. Binnen sprong ze weer op de bank, een en al vrolijkheid.... Ik legde Dr. Stout uit dat dat vaker gebeurde, maar dat ze over het algemeen veel pijn had. Ik vertelde hem ook over de gelige kleur van de avond ervoor. Toen hij haar onderzocht was ook hij ontsteld over de wijze waarop ze zich nog wist te gedragen en vroeg waar het moest gebeuren. Eerder die dag had mijn man me gevraagd of ik een speeltje had uitgezocht om samen met haar te begraven. Dat had ik inderdaad zei ik.... haar egeltje.... En toen stond ze op, liep langs de tafel en begon met haar eland-speeltje naar ons te piepen. Als het niet zo'n tragische situatie was geweest..... het was zo vreemd! Ze wist precies waar we het over hadden.

Dus werd haar eland samen met haar in onze tuin begraven naast Thunder (onze andere overleden Golden). Ik hield haar in mijn armen en beloofde haar dat ik haar nooit zou verlaten... dat ik haar eens weer zou zien.... dat ik van haar hield en ook altijd van haar zou blijven houden... dat ze altijd mijn allerliefste schat zou blijven... mijn Honeybear... mijn liefste met de allermooiste bruine ogen in de wereld... en ik mis haar zo verschrikkelijk...  

In liefdevolle herinnering aan Honeybear
Vicki en John White

Naar onze Histio website in het Nederlands