Ik had van 1994 tot 2001 een Siberische Husky, "Keita" genaamd. Ik heb haar gekocht in een winkelcentrum te Albany (NY - USA), hetgeen misschien aan haar verhaal heeft bijgedragen. Ik heb 6 jaar plezier van haar mogen hebben. Ze was een geweldig lieve hond en ik hield oneindig veel van haar. Ik verwende haar en genoot van haar gezelschap. In oktober 2000 ontdekte ik echter een roze bult op haar snuit. Ik bracht haar meteen naar de dierenarts, die een biopsie deed, welke negatief was. De dierenarts zei dat ik me geen zorgen moest maken en dat het normaal was dat honden bultjes kregen bij het ouder worden. Ik dacht er dan ook verder niet meer aan, temeer daar zij zelf nog steeds erg vrolijk was.

Haar volgende symptoom was snurken. Ze had nooit enig geluid gemaakt als ze sliep en nu begon ze zomaar ineens te snurken. Daardoor gingen bij mij de alarmbellen rinkelen! Na een tijdje viel het me op dat ze ook niet meer met Buddy - mijn Duitse Herder en mij op de dagelijkse lange wandelingen mee wilde. Dat was heel vreemd, want Keita en Buddy werden altijd helemaal gek wanneer ze alleen al het geluid van de riem hoorden. Ik bracht haar in deze periode erg vaak naar de dierenarts, omdat haar ademhaling steeds luider werd en ik zag dat ze zich niet goed voelde. Waarschijnlijk had ze nu al een paar maanden deze ziekte onder de leden. Uiteindelijk bracht ik haar naar het bekende 'Animal Medical Center' in Manhattan (New York -USA) in de hoop wat antwoorden te krijgen. Hier vertelden ze mij dat Keita "histiocytosis" had. Ze vertelden mij tevens dat ze niet wisten hoe ze deze ziekte had gekregen en ook dat er geen genezing mogelijk is. Ze gaven me echter wel een sprankje hoop door te zeggen dat de juiste mix van chemo en steroiden haar wat meer levens-kwaliteit zou geven en dat het de symptomen in toom zou houden. Dit was ontzettend slecht nieuws, maar ik heb nooit de hoop verloren om haar zo goed als mij mogelijk was te helpen. Ik kreeg dit slechte nieuws in december 2000 en er was nog GEEN enkele informatie op internet te vinden, hetgeen mijn frustratie alleen nog maar verergerde.

Keita was een hond vol levensmoed en om haar te zien veranderen van een vrolijke, gezonde hond in een depressieve, zieke hond, die met sprongen achteruit ging, was meer dan ik aankon. Deze ziekte sloopte mijn baby voor mijn ogen. De dokters zeiden dat ze niets voor me konden doen - ze zou hoe dan ook dood gaan. Ik kon alleen maar proberen haar tot het eind zo comfortabel mogelijk te houden. Ze kreeg hoge doseringen prednison en cyclosporine tot maart 2001. De combinatie van deze medicijnen hielp haar slechts 1 week. Daarna begon ze over te geven. Eerst 5 keer per dag, maar later ieder twee of drie minuten! Ik vroeg de dierenarts wat er aan de hand was en hij zei dat haar maag en slokdarm gevoelig werden door de dagelijkse medicijnen, dus kreeg ze nog meer pillen. Ditmaal om haar maag een beschermend laagje te geven. Ze kreeg op het laatst zo'n 25 pillen per dag.

Begin april 2000 had ze er genoeg van. Ze rende van me weg als ik haar haar pillen wilde geven. En wanneer het me toch lukte haar de medicijnen te geven, gooide ze de pillen er na een paar minuten al weer uit, omdat haar maag er niet meer tegen kon. Ik kookte haar favoriete voedsel en tot op dat moment had ze goed gegeten. Nu stopte ze ook met eten en zelfs met drinken. Ze was duidelijk haarzelf niet meer, dus stopte ik de medicatie omdat het middel erger was dan de kwaal. Ze werd erg sloom, haar kop/snuit was zo gezwollen dat haar derde ooglid bijna geheel over haar ogen viel, zodat ze niks meer kon zien. Door de hoge dosering van de prednison waren twee gaten boven op haar snuit ontstaan, waardoor ze ademde in plaats van door haar neusgaten. Ze had een moeilijke ademhaling en als ze zat strekte ze haar poten naar de zijkant zodat ze beter kon ademen, omdat haar longen dan meer ruimte hadden. Zelfs ondanks het feit dat de dokters me vertelden dat ze niets over deze ziekte wisten, hetgeen me hoop bleef geven, wist ik dat het einde nabij was. Dit arme dier was zo door deze verschrikkelijke ziekte gekweld, zoiets wens je je ergste vijand niet toe. En het allerergste was nog dat mijn andere hond Buddy, die erg op Keita gesteld was, dit alles van dichtbij moest meemaken. Tijdens de nacht van de 17e lag Keita kreunend naast me, en daarom maakte ik de volgende ochtend het moeilijkste telefoongesprek van mijn leven. Op 18 april bracht ik haar naar de dierenarts en liet haar inslapen. het was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.

Dit was Keita's verhaal. We missen haar verschrikkelijk. Ook Buddy heeft het moeilijk zonder haar. Hij heeft twee weken niet willen eten en was erg droevig. Histiocytose is zonder twijfel de meest verschrikkelijke kankersoort die er bestaat en het heeft helaas mijn Keita getroffen. Ik moet zeggen dat hoe gemeen deze ziekte ook voor haar geweest is, ik blij ben dat , zelfs al is het 2 jaar later, er eindelijk wat informatie op internet is te vinden voor de mensen met dieren die momenteel deze gang moeten maken. Ik betuig mijn medeleven aan allen die hun huisdier hebben verloren, vooral aan deze ziekte. Ik wens jullie veel geluk en weet dat deze pagina een liefdevolle herinnering is aan mijn geliefde KEITA. We houden van je baby en we missen je meer dan je beseft.

In liefdevolle herinnering aan Keita
Patty

Naar onze Histio website in het Nederlands