In september 2006 wilde onze oudste Sheltie, Maggie niet eten. Na een paar dagen slecht eten voelde ik dat er iets goed mis was en bracht haar naar de dierenarts. Bloedonderzoek bracht aan het licht dat haar bloedsuiker niveau te laag was en de dierenarts stuurde het bloed naar het laboratorium voor verder onderzoek. Omdat ik bang was dat haar bloedsuiker te laag was en ze misschien een aanval zou krijgen bracht ik haar In het weekend naar de eerste hulp van het dierenziekenhuis. Ze bleef daar het hele weekend en ze werd doorgestuurd naar een veterinair internist. Op maandag werden er röntgenfoto's en een echo gemaakt. Diezelfde middag werd ik door de internist gebeld. Hij zei dat hij slecht nieuws voor me had en dat het kanker was. Hij wilde een biopt nemen om precies vast te kunnen stellen om welke vorm het ging. Dinsdag belde hij me om me te zeggen dat het Maligne Histiocytose was. De enige overgebleven optie die we voor Maggie hadden was symptoombestrijding tot het niet verder ging en we haar moesten laten inslapen.

Ik heb wekenlang gehuild en me afgevraagd waarom zo'n vreselijke ziekte nou juist zo'n ontzettend lieve hond van nog geen 10 jaar oud moest treffen. We hadden onze lieve Joey (ook een Sheltie) slechts drie jaar eerder ook al aan zo'n vreselijk aggressieve kanker verloren. Hij had hemangiosarcoma met tumoren in de milt.

Maggie had niet veel tijd meer en we probeerden er het beste van te maken. We verborgen ons verdriet omdat ze zo gevoelig was voor onze gemoedstoestand. Ik wilde haar niet van streek maken. Ik dankte God voor elke extra dag die we met haar hadden, want elke dag was een geschenk.

Helaas moesten we haar op 18 oktober 2006 laten inslapen. Dit was de moeilijkste beslissing uit mijn leven. Donderdag wilde ze niet meer eten. Ik maakte er niet al te veel drukte van, want dat gebeurde de laatste tijd vaker. Op vrijdag at ze een paar stukjes kip. Zaterdag ging ik toch met haar naar de dierenarts omdat ik vond dat haar ademhaling anders was. Volgens de dierenarts ademde ze zwaarder maar het was nog niet verontrusted. Maandag at ze helemaal niets. Maandagavond zag ik dat het haar moeite kostte om door de tuin te hollen, maar ze deed een moedige poging.

Maggie heeft altijd bij ons op bed geslapen, maar dat veranderde ruim een week voor haar overlijden. Ze ging ineens op het parket naast mijn bed slapen. Die maandagavond was ze rusteloos en ik hoorde haar maag te keer gaan. Ik bedacht me hoe het zou zijn om van de honger te moeten sterven... Ik kon het niet verdragen dat ze weer een dag langer niet zou eten. Voordat ik dinsdag naar mijn werk ging wilde ik al haar favorite snacks klaarmaken in de hoop dat ze zou gaan eten. Ze was buiten en zat daar maar te zitten wat ongewoon was, want normaal zou ze blaffen om ons ook naar buiten te krijgen. Ik nam haar voer mee naar buiten en bood het haar daar aan, maar ze draaide haar koppie weg.
Ze had al een paar dagen regelmatig overgegeven en de medicijnen die daartegen moesten helpen, hielpen helaas niet. Het leek me niet eerlijk tegenover haar dat we haar zo door lieten gaan. Dus belde ik de dierenarts, die naar ons huis kwam en haar uit haar lijden heeft verlost. Ik hield haar vast, kuste haar onophoudelijk en vertelde haar dat ik bij haar was en zo vreselijk veel van haar hield.

Ik ervaar nu veel heftige en tegenstrijdige emoties. Ik ervaar vredige momenten, maar ook korte momenten van schuldgevoelens. Toch weet ik dat ik alles heb geprobeerd en op het laatst wist ik dat ik het haar verschuldigd was om haar op tijd uit haar lijden te verlossen. Ik weet zeker dat Maggie en Shelley elkaar hebben leren kennen daar bij de regenboogbrug en nu spelen ze dat het een lieve lust is.
Dank je wel Mo, voor de virtuele vriendschap en voor de schouder waarop ik huilen kon.

Carol D.

Naar onze Histio website in het Nederlands