Ook onze Berner Sennen, onze Max, een reu van bijna 6 en half jaar, is vanochtend aan MH overleden. We hebben hem moeten laten inslapen. Hij kon ineens niets meer, hij wou niet meer eten of drinken. Ik heb hem in de tuin vanochtend vroeg gevonden, hij had voor zichzelf een gat tussen coniferen gegraven en was erin gaan liggen. Toen dacht ik: het is mooi geweest, je hoeft niet te lijden meer.

Het is een maand geleden begonnen, op 13 augustus. We waren net een paar dagen terug van vakantie. Hij gaat altijd mee, vindt het heerlijk. In de auto, 700 km, ligt hij achter zonder te morren. Eenmaal in Frankrijk, waar we een huis hebben, springt hij eruit en gaat lekker overal aan snuffelen, een rondje en een plasje, en snel weer naar binnen. Het liefst bleef hij altijd bij ons, waar mensen waren was gezelligheid. Als we hem meenamen om te wandelen sprong hij van vreugde in het rond. Hij was een gezellige en fijne hond, heel lief met de kinderen, en goed van vertrouwen met de meeste mensen.

Terug van vakantie dus. Vier dagen later wil hij niet meer eten. Plotseling. Hij is lusteloos. Die dag had ik gewerkt en kon pas 's avonds met hem naar de dierenarts. Ik schrok, zijn ballen en scrotum waren rood en opgezwollen. Een ontsteking. Met anbitioca moest het wel overgaan. De volgende dag ben ik naar mijn eigen dierenarts teruggegaan. Ze heeft voor de zekerheid in zijn penis gevoeld, voor het geval iets erin was gekomen. Niets te voelen. Antibiotica dus. Over een week moet het wel over zijn.

22 augustus: ondanks de antibiotica gaat het niet over. Ik ga terug naar de praktijk. De dierenarts denkt dat het beter is om hem te laten castreren, dat soort ontstekingen blijken vaak voor te komen bij reuen. De volgende dag brengt mijn man hem weg voor de operatie. Halverwege de ochtend belt hij me echter op mijn werk, ze durfen niet te opereren, het is verdacht, ze denkt dat het een tumor is. Ze neemt een biopt en maakt wat foto's. 'S middags haal ik hem op. Ze is pessimistisch. We mogen hem van haar flink in de watten leggen, alles geven wat hij lust.

Want hij eet weer goed. Maar tot nu toe waren we vrij streng met zijn dieet, geen rotzooi vanwege het gevaar van heupdysplasie. Ook vindt ze hem nu te mager, 39 kg maar, terwijl hij op 13 augustus nog 43 woog.

We hebben hem dus verwend. Hij wilde zijn brokjes toch niet meer (een goed en duur merk) Ik gaf hem van alles, rauw vlees, hamburgers, kaas, ham etc... Hij at alles op.

De 27ste wordt mijn man weer gebeld, het is niet goed, er is niets meer aan te doen, het is kanker. We hoeven niet terug te komen, maar wanneer het ernstiger wordt kunnen we prednison krijgen. Ik heb daar geen vrede mee. We weten eigenlijk nog niet wat voor kanker het is. Ikwil het verder laten onderzoeken. Met hem gaat het eigenlijk best goed, hij eet goed, plast en poept normaal, en is nog steeds gek op wandelen. Alleen zitten gaat niet zo goed.

Ik mail de dierenarts, het is 's avonds. Ik heb een site op internet gevonden van een specialist voor kanker bij huisdieren. Ik wil het verder laten onderzoeken. Ze belt me de volgende ochtend terug, ze heeft met die specialist kontakt opgenomen, ik moet hem overmorgen (30 augustus) brengen, ze zal foto's van zijn borstkast maken, en een stukje weefsel afhalen voor kweek. Het gebeurt dus. Ondertussen lijkt het met hem best aardig te gaan. Maar Max loopt niet meer zo snel. Bij het wandelen blijft hij bij mij of komt steeds naar mij terug en gaat "praten" Ik begrijp dat hij het weet en dat hij bij mij zolang mogelijk wil blijven en knuffelen. Hij piept nu meer, de pijnstillers werken niet voldoende meer. Die nacht, 4 september, ben ik naast hem gaan liggen. Ik ben op bed in de gastkamer gaan liggen beneden, en hij is bij mij gekomen, eventjes maar. Ik heb die nacht amper geslapen.

En de resultaten van het onderzoek krijgen we de 8ste. Het is maligne histiocytose (MH). De 10de ben ik naar de dierenarts teruggegaan.Ze schok van de omvang van zijn scrotum, zijn ballen waren enorm en de huid gespannen en rood. Ze geeft me prednison mee. Ik spreek met haar af dat ze zal thuis komen wanneer het zover is. Die nacht mocht hij geen pijnstiller meer. Prednison zou hij de volgende ochtend krijgen. Maar hij heeft niet geslapen, pijn. Ik ben een paar keer naar hem geweest, naast hem gelegen, en om vier uur 's nachts heb ik hem toch prednison gegeven. De volgende ochtend was hij sloom, maar de pijn leek weg. Wandelen en eten en drinken wou hij nog wel heel graag. In de auto klimmen om naar het bos te gaan ging niet meer, hij mocht van mij op de achterbank. En het ging. Tot gisteren. Hij wou zelfs niet meer op de achterbank. Maar aan de lijn in de wijk vond hij nog leuk, alhoewel hij trager liep dan anders. Gisteravond nog een rondje in de wijk, maar deze keer ging het niet meer, hij bleef achter mij lopen, wat eerder nooit gebeurde. Die laatste paar dagen bleek hij toch levendiger dan aan het begin van zijn kuur. Maar vanochtend was het over. Hij reageerde amper, hij kwam wel uit zijn hol in de tuin toen ik hem riep. Maar eten en drinken ging er niet meer in. Ik besloot de dierenarts te bellen, het was zover. Ook het crematorium, die hem zou komen ophalen. Om 11.30 uur was de dierenarts hier. Ik had ondertussen mijn dochters gebeld, de oudste was bij een vriendin logeren, de jongste al op school. De oudste koos om erbij te zijn, de jongste niet. Na de eerste prik werd hij heel rustig, en na de tweede, een paar minuten later, was hij weg, onze lieve grote zachte beer. Nu is hij ook het huis uit. Volgende week ga ik zijn as ophalen. En een mooie plek voor zijn urn in de tuin zoeken.

Max was lief, trouw, speels. Hij was nog te jong om te gaan. Behalve zijn brokken hield hij heel erg van brood, hij kreeg iedere dag een of 2 droge boterhammen. Hij dronk liever uit de vijver dan uit zijn bak, hoe vaak we hem zeiden dat het niet mocht. Hij liep ook vaak weg, helaas. Als een deur open was was hij weg. En wij in de wijk zoeken. Wandelen in het bos vond hij heerlijk, hij liep dan los, vooruit, aan alles snuffelend. Andere honden vond hij leuk, hij ging eraan snuffelen, maar hij vond ons leuker. Hij was vooral gek op kleine rassen. Ik heb met hem 2 gehoorzaamheidscursussen gehad, maar hij was hardleers. Veel dingen deed hij zoals hij wilde. Hij luisterde niet altijd goed, maar het was onze liefste. Nu moeten we zonder hem verder, het zal moeilijk zijn, het huis is leeg zonder hem. Ik wil nu graag denken dat hij ons bij de regenboog, waar alle andere overleden honden zijn, op ons wacht, totdat we hem komen halen.

Max, ik zal je vreselijk missen.
Dominique Klaassen

Naar onze Histio website in het Nederlands