R. I. P. Lieve Max.... We missen je zo!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Ik zie mezelf nog staan: bij de fokker in Otterlo
konden we onze pup ophalen. Ze deed de deur open, en in de gang stond een klein schattig hoopje hondenpluis te waggelen en met zijn staartje te zwaaien. Ik was gelijk verliefd. Een verliefdheid die ogenblikkelijk over ging in een ontzettend groot houden-van.

Pup Max ging mee in de auto terug naar Rotterdam. Wat hebben we om hem moeten lachen. En wat wilden we 'm af en toe achter het behang plakken. Max veroverde ieders hart, deed geen vlieg kwaad en was mijn trouwste vriendje. En Max veroverde ook een kilo bevroren gehakt, wat tot een wormenprobleem leidde, en een complete kerststol-met-spijs. Had-ie van het aanrecht gepikt en keurig ontdaan van de kartonnen doos en de plastic zak. De poedersuiker zat nog op zijn neus toen ik weer thuis kwam en hij me kwispelend kwam begroeten...

Max was er toen ik vanuit de eensgezinswoning die ik met mijn ex had gekocht, verhuisde naar ons appartement. Hij had het appartement uitgezocht: lekker veel groen voor de deur, genoeg vriendjes in de buurt, een lift zodat-ie geen trappen hoefde te lopen en het Kralingse Bos in de achtertuin. We hebben daar kilometers gelopen en talloze keren hebben we een bak koffie gedronken bij restaurant De Tuin. Op de brievenbus zat het naambordje 'Sandra en Max'.

Max was ook de Silhouette-mascotte. Altijd ging hij met me mee. Gelukkig hebben we hem tijdig geleerd geen schoenen te eten... anders was er weinig meer te verkopen geweest. Alle meiden van het werk waren stapel op hem: in iedere winkel stond een pot koekjes op hem te wachten!

Toen kwam Gerwin in mijn leven. Max kwam, zag en overwon. Wat waren Gerwin en Max idolaat van elkaar. Max vond Gerwin stiekum nog leuker dan mij. Kan er ook iets mee te maken hebben gehad dat ik altijd degene was die 'm zijn allergieprikken, oogdruppels, ontwormingstabletten en later zijn arthrosetabletten gaf.....

Ook Opa (mijn vader) en Oma (mijn moeder) stonden ongelooflijk hoog op de 'leukheidslijst' van Max. 'Max, ga je mee naar opa en oma?' en hond-lief stond al bij de deur te kwispelen en achterom te kijken: 'Kom je nog, vrouwtje??' Een nieuw soort snoepjes? Opa haalde ze om te testen. Speciale tennisballetjes met een 'piep' erin? Opa grossierde er bijna in. Bullepezen, Frolic, Beneful: opa en oma konden zo ongeveer een eigen dierenwinkel beginnen. Maar het allerleukste was toch wel bij opa op de bank: koppie op schoot en kroelen maar. En als opa even stopte, kwam daar die grote poot: 'Joehoe, niet stoppen!'

Toen Opa vorig jaar heel ziek werd, schrokken we ons lam. En Max schrok zo mogelijk nog erger. Opa kwam gelukkig weer thuis uit het ziekenhuis en Max hield 'm in de gaten. En zorgde dat Pa genoeg buitenlucht kreeg en hielp 'm zijn conditie weer op peil te krijgen. Gingen ze samen wandelen, dan ging Max bij een bankje liggen zodat Opa even op adem kon komen. Om daarna weer verder te drentelen naar het volgende bankje.

8 oktober 2009 was fantastisch. Wat stal Max de show op onze trouwdag! Met zijn grote strik en statige, bijna koninklijke verschijning was hij het middelpunt van de dag. Hij bracht onze ringen en was erbij toen we elkaar eeuwige trouw beloofden. Max had ons al eerder zíjn eeuwige trouw beloofd...

Max was geen fantastische eter. Ik maakte me dan ook eigenlijk geen zorgen toen hij anderhalve dag zijn brokken niet op at. 1e Kerstdag waren we nog op stap geweest met onze liefste vrienden en vriendinnetjes in het bos en Max speelde en rende dat het een lieve lust was. Vanaf tweede Kerstdag ging het mis. Max werd steeds minder actief en lag steeds vaker te slapen. Zou hij met dat koude weer en die sneeuw last hebben van zijn arthrose? Of zou hij gewoon moe zijn en zijn kruit verschoten hebben de afgelopen weken met het rennen door de sneeuw en het glijden over het ijs?

Vrijdag 31 december naar de dierenarts met een zielig vogeltje. De dierenarts schrok en wilde direct bloedtesten uitvoeren, maar het lot besliste anders: het lab was dicht vanwege Nieuwjaar en ook het aansluitende weekend. Ik mocht Max weer mee naar huis nemen en moest maandag terug komen voor uitgebreid bloedonderzoek.

Een weekend heeft nog nooit zó lang geduurd. Max werd zieker en zieker en wilde alleen nog maar lekker liggen. Eten deed hij niet meer, spelen niet meer, en het rondje om de singel werd twee stappen op het grasveld voor een plas.

Maandag 4 januari weer naar de dierenarts. Alle registers gingen open. Labtesten werden aangevraagd, röntgenfoto's gemaakt en ook een echo van Max' buik. Een sterk vergrote milt. En compleet verstoorde bloedwaardes: veel te weinig rode bloedlichaampjes en veel te veel witte. Een ontsteking? Leukemie? Het bloed wordt per koerier naar een Duits lab gebracht en afgesproken word dat ik Max meeneem naar huis en morgen terug kom.

Dinsdag 5 januari. Wat een kutdag. Max kan niet meer op zijn pootjes staan en plast nog voordat hij het grasveld aanraakt. In de auto. Dierenarts. Probleem. Doorgestuurd naar diergeneeskunde faculteit in Utrecht. Spoedpatient. Foto's. Echo. Vergrote Milt en lever. Biopt nemen. Foute boel. Kanker.

Max heeft een 'Maligne Histiocytose' in zijn milt. Oftewel: een ontzettend snelgroeiende en zeer kwaadaardige tumor in zijn buik. De kansen zijn slecht. Keuzes zijn er eigenlijk niet. We besluiten om Onze Grote Vriend te laten inslapen.

Op dinsdag 5 januari 2010 om 17:48 sluit Max zijn oogjes voorgoed. Mijn ouders, Arnaud, Gerwin en ik zijn bij hem op zijn laatste reis.

Slaap zacht, Grote Vriend.
We missen je nu al vreselijk.

Sandra en Gerwin
Rotterdam

Naar onze Histio website in het Nederlands