In de zomer van 2008 hebben we met jou nog zo ontzettend genoten die drie maanden op de boot in Frankrijk. Het viel ons op dat je snel moe was en dat je nog langzamer was dan normaal. We dachten dat het door de warmte kwam, we zochten er niets achter. Achteraf vragen we ons af of je toen niet al ziek was?

We kwamen terug uit Curacao op 30 oktober en ik zag je liggen thuis en zag direct dat er iets mis was, je keek anders uit je ogen. Ik hoopte dat ik het verkeerd zou hebben en dat je gewoon even koppig en beledigd deed omdat we weg waren geweest. Die zelfde avond ging ik lekker buiten voor het huis met je wandelen en plotseling zakte je door je poten heen. Ik wist meteen dat het goed fout was. Ik heb je naar huis gedragen, zo’n vijftig kilo in mijn armen, ik weet niet waar de ik kracht vandaan haalde maar het lukte me. Ik heb je thuis neergelegd en heb Ko huilend opgebeld. Die kwam meteen naar huis en wilde nog niet echt geloven dat je ziek was.

De volgende dag, op vrijdag 31 oktober ben ik met je naar de dierenarts gegaan. Ik heb beschreven wat er mis was en ze hebben je onderzocht, ze voelden een knobbeltje bij je poot en daar hebben ze een punctie van genomen. Ik moest even wachten en het voelde niet goed aan. De dierenarts kwam daarna vertellen dat ze dachten aan maligne hystiocytose, een ongeneeslijk kwaadaardige tumor. Ik kon en wilde het niet geloven, ik moest zo verschrikkelijk huilen. Ondanks dat het een voorlopige diagnose was wist ik dat je het niet lang meer zou uithouden. Je was al die tijd al zo dapper geweest, zo krachtig en zo trots. Onze mooie en onze lieve Max. Ik kreeg uitleg over wat MH precies was en ben ik de auto met jou heel hard gaan huilen. Ik heb Ko en mijn ouders opgebeld en mijn verdriet en het slechte nieuws met ze gedeeld.

In het weekend ging het best heel snel berg afwaarts met je. Je begon heel zwaar te ademen, heel hijgerig. Het klonk niet goed. Ik was erg bezorgd. Zondag gingen Ko en ik met jou samen wandelen en toen we thuis kwamen ging het even helemaal fout, je ging janken van de pijn en je haalde bijna geen lucht. Je was ook heel erg aan het slikken. Ko was erg geschrokken want zo had hij jou nog niet gezien.
Op dinsdag 4 november ging ik weer met je naar de dierenarts, onze eigen dierenarts, Jan Willem, jullie kennen elkaar al zo lang en zo goed. Daar kreeg ik de definitieve diagnose te horen, de punctie wees uit dat je MH had, daar was geen twijfel over mogelijk. Het was een kwestie van afwachten hoe snel je achteruit zou gaan qua gezondheid. Ik kon niet meer huilen, dat had ik de afgelopen dagen al zoveel gedaan. Nu moest ik krachtig zijn, voor jou, omdat jij dat ook zo dapper had gedaan voor ons al die tijd.

Thuis hebben Ko en ik overlegd en besloten dat we je niet mochten laten lijden want dat verdiende jij absoluut niet. We wilden je bij ons houden maar helaas was dat geen realistische gedachte. De dag erna zijn we samen weer met jou naar de dierenarts Jan Willem gegaan en hebben we onze beslissing, om je te laten inslapen, besproken. Het kon direct maar daar waren wij nog niet aan toe, we wilden nog even onze laatste momenten van je genieten. We hebben met dierenarts afgesproken dat het vrijdag zou gebeuren aan het einde van de dag bij ons thuis. Je hoorde zo bij ons dat we gewoon thuis afscheid wilde nemen en je thuis wilden laten inslapen. Je kreeg van Jan Willem een spuitje met Prednison zodat je de laatste drie dagen nog prettig zou doorkomen. Jan Willem zei dat je een opleving zou krijgen en dat hij hoopte dat we daardoor niet onze beslissing om je te laten inslapen zouden uitstellen. En die opleving kreeg je.

Donderdag 6 november was onze dag, we hebben nog zo van elkaar samen genoten, we hebben gewandeld ook al was dat soms moeilijk voor je omdat je zo weinig lucht kreeg. Ik heb je heerlijk gestreeld en geborsteld zodat je extra knap en goed verzorgd heen zou gaan.
Alles wat je lekker vond kreeg je te eten, stapels pannenkoekjes gingen er door heen. Die had je van opa en oma leren eten en dat vond je oh zo lekker. Je maakte ook zo heerlijk misbruik van je ziek zijn en wilde alleen nog maar lekkere dingen eten. Dat mocht ook.
‘s Avonds kwam mijn vriendin langs en hadden we nog een ouderwetse vrouwenavond, echt iets voor jou want je was altijd zo graag onder de vrouwen. Deze dag had ik nodig met jou, het was mijn afscheid van jou, ik heb niet gehuild en ik was niet verdrietig. Ik was alleen maar blij met je en ik heb zo van je genoten, pure liefde tussen ons. ‘s Avonds gingen wij met z’n tweetjes boven slapen, dat mocht nu ook. Ko sliep beneden op de bank zodat wij nog samen konden zijn voor de laatste nacht.
Op vrijdag 7 november werd ik wakker met een knoop in mijn buik. Ik heb je bij Ko gelaten en kon niet bij je blijven. Ik wilde niet dat je mijn verdriet zou voelen en mijn tranen uit mijn gezicht zou likken zoals je dat de laatste dagen al zo vaak had gedaan.

Ik ben op pad gegaan om dingetjes te kopen om in ons hoekje neer te zetten omdat ik niet naar je lege kussen kon kijken als je er straks niet meer zou zijn. Uit respect voor jou hebben we de spulletjes nog in de auto laten staan.
Ko en ik zijn nog samen voor de laatste keer met je door de duinen gaan wandelen, het leek net alsof je niet ziek was zo vrolijk en enthousiast was je. Daarna zijn we nog een paar minuten samen op de bank gaan liggen en plotseling ging de deurbel om 5 uur en stond Jan Willem op de stoep. Waaks als je was sprintte je naar de gang en blafte je luid, je wilde mij en het huis altijd zo goed bewaken en dat deed je dan ook altijd zo braaf.
Ik maakte een witte kaars aan naast je kussen, speciaal voor jou, omdat ik wist dat je je eigen plekje ging opzoeken als het zover was.

Jan Willem, Ko en ik dronken een wijntje en jij kreeg nog lekker je pannenkoekjes. We hebben met z’n drietjes nog veel over je gepraat en dat deed ons goed. Je kwam gezellig bij ons bij de keukentafel liggen. Toen kreeg je van Jan Willem een spuitje zodat je rustig en versuft zou inslapen. Dat vond je geen fijn spuitje, je piepte, sprong op en ging direct op je kussen liggen.
Ik ben meteen bij je gaan liggen en heb je heel lang geaaid. Je werd heel snel rustig en lag je er zo mooi bij met je pootjes naar voren over het kussen heen. Je ogen werden al snel uitdrukkingsloos en dat vond ik moeilijk om te zien. Ik ben toen aan de zijkant van je gaan liggen, dicht tegen je aan. Jan Willem kwam even naar je kijken en je kreeg nog een beetje uit het spuitje erbij, hij had de spuit niet leeg gespoten omdat je zo plotseling opstond en naar je kussen liep. Hij wilde je niet storen en hij wilde dat je je goed zou voelen en dat je niet bang zou zijn.
Ko en ik zijn samen bij je gaan liggen en toen kreeg je het euthanasie spuitje. Er zat een soort roze gekleurde vloeistof in. Je prachtige lijf begon op sommige plaatsen te trillen en je ademde nog twee keer heel diep in en uit en toen ben je naar de hondenhemel vertrokken om tien minuten voor zeven.

Jan Willem heeft nog naar je hart geluisterd en toen was het gedaan. Ko en Jan Willem hebben je samen op je rode deken gedragen en in de auto van Jan Willem gelegd. We hebben samen nog naar je gezwaaid toen jullie wegreden.
Daarna stortte ik in elkaar, ik stopte niet meer met huilen, ik heb wat smsjes gestuurd naar je vrienden en ik heb opa en oma gebeld. Ko en ik hebben saampjes huilend en dicht tegen elkaar liggend op de bank doorgebracht. Ik heb een pilletje genomen en toen zijn we gaan slapen. Ik werd wakker met hoofdpijn en liep naar beneden, je was er niet. Heel vreemd.

Ik heb die dag alleen maar gehuild en de vele dagen daarna ook. Nu zat ik dan alleen in ons hoekje zonder jou. Dat deed zo’n pijn. Ik wist me met mijn verdriet geen raad en heb je een brief geschreven om het van me af te schrijven. Als ik die nu teruglees moet ik nog steeds huilen van verdriet, verdriet om jou ziek zijn en omdat ik je mis, nog steeds.
We hebben je laten cremeren samen met andere hondjes en we hebben je as laten uitstrooien op zee. Je hield zo van de zee en we hadden samen op de zee zo’n mooie maanden in Frankrijk op de boot doorgebracht.

Het heeft een half jaar geduurd voordat ik over jou kon schrijven op Shelley’s Histio website. Ik kon het nog niet eerder aan. Nu hebben we een Berner Sennen puppie, ze heet Bizoe, je zou haar zo leuk hebben gevonden. Nu ben ik er aan toe om het laatste stukje te doen, nu kan ik echt afscheid van je nemen en het een plekje geven. Toen je ziek was en toen ik wist dat je niet meer lang te leven had, heb ik enorm veel steun gehad van vele lieve mensen en ook van de verhalen op deze website. Ik hoop dat mijn verhaal ook een steun voor andere Berner eigenaren zal zijn die in deze situatie terecht komen.

Lieve Max, we missen je nog steeds en zullen dat altijd blijven doen.
Ko en Silvy

Naar onze Histio website in het Nederlands