De komst van Maximiliaan (Max) was voor ons niet gepland. In januari hadden we na bijna 14 jaar afscheid moeten nemen van onze eerste hond. Dat was voor mij zo heftig dat ik daarna geen hond meer aanraakte. Een nieuwe hond was niet aan de orde, aangezien ik inmiddels op kamers woonde in Utrecht.
Toch kwam het er weer van..ik kon gewoon niet zonder hond, dus na lang wikken en wegen werd de knoop doorgehakt.
Ik was al lang geleden gevallen voor de charmes van een Berner Sennen. En ondanks alle waarschuwingen die we kregen, ging ik toch verder bekijken of het karakter van zo’n hond ook bij mij paste. Op advies van diverse personen koos ik voor een Berner die niet helemaal raszuiver was, maar waarbij wel onderzoek gedaan was naar HD, ED en dat soort ellendige afwijkingen. Uiteindelijk vonden we iemand die als hobby af en toe Berners fokte en zowel vader als moeder in bezit had. Voor mij stond vast dat het deze keer een reu moest zijn. We belden en wat bleek..er was nog 1 reu beschikbaar. Met alle negatieve verhalen over het beenderenstelsel van de Berner in mijn achterhoofd vertrok ik om te kijken naar de pup. Logischerwijs verdwenen al die bezwaren als sneeuw voor de zon toen die kleine dreumes naar me toe kwam waggelen. Ik was verkocht.
Hij was schitterend en ook al vrij groot. De fokker vertelde dat dit kwam omdat hij geen broers en zussen had..alle melk van de moeder was dus naar hem gegaan.
Geboren op 2 juli 2001 hebben wij hem op 2 september 2001opgehaald. Hij hechtte zich à la minuut aan me..Eenmaal thuis hebben we hem eerst in bad gedaan..wat was dat beest vies! Later zouden we begrijpen waarom. Het bleek namelijk dat Max al tijden aan de diarree was en dat het niet ging om een hobbyfokker, maar een broodfokker die dit goed heeft weten te verbergen. Max had in die 9 weken niemand anders gezien dan een man die af en toe eten naar binnen smeet..geen socialisatie en geen broertjes en zusjes, daar moest ellende van komen. Toch was hij direct zindelijk en heeft hij ’s nachts nooit een kik gegeven. Als ik midden in de nacht bij hem kwam om hem te laten plassen moest ik hem wakker maken. Heel bijzonder voor ons aangezien onze eerste hond bijna een maand lang niets anders deed dan janken ’s nachts.
Deze keer zouden we het goed aanpakken, dus gingen we met hem naar cursus. Daar begon de ellende zichtbaar te worden..Hij deed niets dan blaffen en we moesten daardoor steeds buiten de groep staan. Er was totaal geen begrip voor hem en ik had onvoldoende ervaring om zijn gedrag wat te verklaren. Aangezien de cursus enkel een averechts effect had zijn we daarmee gestopt, maar zijn gedrag werd hoe langer hoe erger. Als ik hem corrigeerde viel hij aan. Hij beet me in mijn arm, of waar hij maar raken kon. Hij beet ook echt door, maar liet daarna snel weer los. Uiteindelijk de dierenarts om raad gevraagd. Die adviseerde om hem te castreren, maar schatte in dat Max niet echt meer bij te sturen was..hij was doorgefokt en ik moest er maar rekening mee houden dat ik het niet met hem zou redden. Die opmerking van de dierenarts is Max zijn redding geweest..Hoezo, ik red het niet met hem..dat zullen we nog wel eens zien!
De castratie hielp wel wat, maar hij duldde nog altijd geen tegenspraak. Daarnaast vertoonde hij nog meer vreemd gedrag..hij viel zijn eigen achterpoot aan. Het was net of hij een waas voor zijn ogen kreeg..dan trok hij zijn bovenlip zo ver mogelijk op en viel zijn achterpoten vol overgave aan..tot bloedens toe.
Uiteindelijk ben ik met hem naar een hondenschool geweest waar de methode gebruikt wordt die gebaseerd is op het natuurlijke gedrag van honden en dus wolven.
Ik heb letterlijk met Max gevochten..moest mijn gewicht in de strijd gooien om die prachtige 58 kilo tegen de grond te krijgen. Ik zat vervolgens bovenop hem en met mijn handen drukte ik zijn wangen naar beneden zodat hij me niet kon bijten. Uiteindelijk gaf hij zich over. En zo zijn we al trainend steeds verder gekomen. Nu kwam de leergierige Max naar voren..Hij wilde alles doen en vertrouwde daarbij volledig op mij. Natuurlijk probeerde hij de macht wel weer eens over te nemen, maar dan knokten we de strijd gewoon weer uit.
Max is nooit ‘normaal’ geworden. Er was bij hem een gedragsstoornis. Als je hem kriebelde wilde hij bijvoorbeeld nog wel eens heel hard gaan grommen en soms zelfs zijn bovenlip optrekken. Als je dan ophield met kriebelen drukte hij zijn kop onder je hand van hé..niet stoppen nou..en dan ging het grommen gewoon verder.
Ik kon aan zijn kop al zien of hij goed gehumeurd was, of dat hij zijn dag niet had..Dan ging hij de hele dag donderen..je het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar hij kwam het ook altijd weer goed maken. Dat gebeurde ook als ik hem gekamd had, daar had hij een hekel aan en ondanks de hele pot koekjes die ik erbij klaar had staan leek het alsof hij het me kwalijk nam..hij wilde even niks van me weten. Maar na een half uurtje kwam hij dan vanzelf weer bij me en dan drukte hij zijn neus onder mijn hand en keek hij me aan alsof hij het weer goed wilde maken.
Nog een vreemde eigenschap van Max was dat hij een voorliefde had voor witte voorwerpen en dan voornamelijk papier. Al het witte papier werd opgegeten..de post (behalve de blauwe brieven!), hele toiletrollen, zakdoekjes op straat, wit karton, witte sportsokken en een witte tube secondenlijm…hij overleefde het allemaal. Qua gewrichten hadden we ook mazzel..alleen zijn linker voorpoot, daar had hij wat last van elleboogdysplasie, maar verder waren al zijn gewrichten goed.
Wel had Max last van een zwak maag-darm stelsel. Ook als hij tijden geen witte voorwerpen had gegeten. Zo gebeurde het heel vaak dat hij gal overgaf ‘s morgens. Volgens de dierenarts had het te maken met een gevoel van honger..hij deed het immers alleen ’s morgens op een nuchtere maag. Daarnaast had hij minimaal eens per 5 weken straalaandrijving, zoals wij dat noemden. Geen gewone diarree, maar waterdunne ontlasting die soms wel tot een halve meter weg spoot. Meestal ging dit vanzelf weer over, na een dag vasten een dag kippenbouillon en daarna rijst met kip en dan wenste meneer nog een dag brinta..dat hoorde erbij. Als ik hem na die dag rijst met kip zijn eigen eten voorzette trok hij letterlijk zijn neus op en ging hij voor de kast met de brinta erin zitten en gaf hij poten aan die kast. Gaf ik hem dan brinta, dan was het zo weg!  
Toen hij een jaar of 4 was kreeg hij last van hot spot. Dat is behandeld met prednison. In november 2006 ontdekte ik een tumor in zijn bek. Bij zijn hoektand had hij een knobbel ter grootte van ongeveer een knikker. Die is verwijderd en onderzocht. Het was goedaardig, maar het kon wel terug komen omdat ze niet alles weg hadden kunnen halen (i.v.m. de stabiliteit van de hoektand).
Toen hij 4 was heeft hij ook eens oorontsteking gehad..daar was hij erg ziek van, maar de medicijnen hielpen goed.
Over het geheel genomen was Max vrij gezond..hij had ondanks zijn vreemde eetgewoonten nooit iets heel ernstigs waarvoor we naar de dierenarts moesten.
Aangezien we er ook een labrador bij hadden liepen we veel met Max. Hij vond dat heerlijk. Hij had een heel vast patroon…altijd als we rustig met het hele gezin samen koffie zaten te drinken was dat voor hem reden om zijn riem te gaan halen en die bij ons neer te leggen om vervolgens gemiddeld elke halve minuut 1 blaf te geven. Ook op zondag, al zaten we niet rustig bij elkaar, dan kwam hij ons halen zo van , jongens kom op..het is tijd voor de grote wandeling. Hij had ook een favoriete route. Als we die niet liepen liet hij zich gewoon vallen en hield zich dan helemaal slap..tsja en krijg dat maar eens in beweging! Als ik de riem voor hem hield en aan hem vroeg waar hij heen wilde vloog hij overeind, nam de riem in zijn bek..snoet de lucht in, borst vooruit en hij vertelde wel waar we heen moesten.
Soms moesten we hem echt even beschermen tegen zichzelf, dan had hij al zoveel gelopen dat hij beter even niet mee kon. Dan bleef hij bij de deur wachten tot we er weer waren om vervolgens mijn jas uit te trekken bij mij en die mee te slepen naar binnen en daarop te gaan zitten.
Dat vaste patroon had hij ook wat betreft het eten. Je kon hem echt niet vergeten..elke keer klokslag een kwartier voor zijn etenstijd kwam hij me halen. Dan pakte hij zacht mijn pols en probeerde me mee te nemen naar zijn voerbak. Daar liet hij me los en ging hij zitten.
Hij had ook heel sterk voorkeuren voor bepaalde mensen..Mannen met een zonnebril, dat vond hij verschrikkelijk. Vreemde mensen die mij op straat aanspraken en te dichtbij kwamen dat had hij liever niet. Dan ging hij voor me zitten en trok hij zijn bovenlip ietsje op alsof hij zeggen wou “tot daar en niet verder!”
In de zomer van 2007 kreeg Max last van hele heftige hot spot. Hij beet zijn hele rug open op 3 plaatsen. Geen enkele behandeling sloeg aan. De dierenarts gaf aan dat er waarschijnlijk een allergie achter zat, maar dat ze dat niet meer gingen testen gezien zijn leeftijd, de duur van dergelijke tests en de levensverwachting van Berners. Eerlijk gezegd kon de oorzaak me op dat moment weinig schelen..als de jeuk maar ophield. Uiteindelijk heb ik besloten hem kaal te laten scheren. Of het er nu mee te maken had of niet, ik weet het niet, maar ineens sloegen de medicijnen aan.

Wel moest hij een onderhoudsdosering blijven slikken, want zodra we stopten met de medicijnen (prednisolol?) begon het toch weer..Achteraf vraag ik me af of dit niet al een teken aan de wand geweest is..het was nu voor het eerst dat hij niet meer van de medicijnen af kwam..hij herstelde ook veel langzamer.
In november/december vond ik wel dat je begon te merken dat hij ouder werd. Hij speelde (op zijn manier, want echt spelen deed hij niet..hij wist niet zo goed wat hij met andere honden moest) niet meer met de labrador en was wat minder enthousiast.
Een enkele keer als hij weer eens heerlijk wijdbeens op zijn rug in de kamer lag voelde ik net onder zijn ribben wel een ronde massa, maar daar heb ik geen aandacht aan geschonken, ik ging ervan uit dat het gewoon 1 van zijn organen was. Maar het feit dat het is blijven hangen bij mij en het feit dat ik een dergelijke massa nooit bij andere honden gevoeld heb, maakt toch dat ik denk dat het misschien de vergrootte milt wel geweest is.
Half februari 2008 ging het van de een op de andere dag mis. Hij werd ineens heel lusteloos. Als we hem meenamen voor de grote wandelroute ging hij regelmatig zitten. In eerste instantie dacht ik dat hij zijn spelletje weer aan het spelen was, dat hij een andere route wilde lopen. Maar omdat hij de riem niet in zijn bek nam begon ik op een gegeven moment toch te twijfelen.
Die lusteloosheid nam van de een op de andere dag ineens ernstig toe. Toen wilde hij ineens ook niet meer goed eten. Dat was voor mij de reden om eens in zijn bek te gaan kijken..hij zou toch niet weer een tumor hebben die hem dwarszit met eten dacht ik.. Wat ik aantrof was alleen veel schokkender. Hij had bijna wit tandvlees. Ook het rood onder zijn ogen was bijna wit. Toen was het voor mij duidelijk dat er of iets met zijn bloed niet in orde was, of hij had ergens een bloeding. Ik maakte me grote zorgen en iets in mij zei dat het helemaal mis was.
 Maandagochtend direct naar de dierenarts en die dacht dat het ging om een auto-immuun ziekte. Max had veel te weinig bloed..Bij een waarde van 15 was er onmiddellijk een bloedtransfusie nodig, Max zat op 16. De dierenarts was vrij zeker van zijn zaak en gaf aan dat er toch hoop was en dat hij waarschijnlijk wel te redden was met de nodige medicatie. Toch was ik niet gerust gesteld. En de uitslag die 2 dagen later binnen kwam gaf aan dat het niet de ziekte was die de dierenarts in gedachten had. Hij stuurde ons door naar een internist, om daar longfoto’s en een echo te laten maken.
Ook daar leek alles goed, maar op het moment dat de internist de echo af wilde sluiten zag hij iets..een tumor in de milt. Die tumor was gaan bloeden, daarom had Max die acute bloedarmoede. Een operatie om de milt nog te verwijderen was niet meer mogelijk. Max was er te zwak voor. Mijn wereld stortte in..zie je nou wel zei ik..Ik wist dat het mis was.
We namen Max mee naar huis. De dierenarts verzekerde me dat ij geen pijn had en gezien zijn conditie was de kans heel groot dat hij in zijn slaap zou overlijden. Dat was voor mij dan nog een kleine troost..hij had geen pijn en ik hoefde de beslissing niet zelf te nemen..Maar mijn Max was te sterk..Hij bleef maar door vechten. Ondanks het feit dat ik hem had verteld dat het niet meer hoefde..hij vocht door. Op 5 maart begon hij zich van mij af te zonderen..als ik bij hem kwam stond hij op en ging een halve meter verder weer liggen. Toen hij ’s avonds in de tuin wegkroop en instortte wist ik dat als hij het niet snel zelf opgaf, ik toch de beslissing moest nemen. Maar toen ik hem riep verzamelde hij al zijn kracht en kwam naar me toe. Hij kwispelde nog een beetje. Toen ik de volgende ochtend bij hem kwam kon hij niet meer opstaan, hij wilde niet meer eten en hij kwispelde niet meer. Hij tilde zijn kop een beetje op en keek me aan op een manier alsof hij zeggen wou dat het genoeg geweest was. Toen heb ik de dierenarts gebeld. Die is later op de dag gekomen. Max tilde zijn kop op en legde die in mij nek. Hij likte me nog 1 keer. Er was maar een tiende van de vloeistof nodig, toen blies mijn allergrootste hondenliefde zijn laatste adem in mijn nek uit.

Naar onze Histio website in het Nederlands