Vanacht, 13 oktober 2004, zijn we onze 6 1/2 jaar oude McDuff aan Maligne Histiocytose verloren. Duffy diende als therapie hond in een verzorgings tehuis. Een paar keer per week namen we hem mee naar de bewoners (waaronder ook mijn vader) van het "Sunny Acres" verzorgings tehuis in Chelmsford, MA. Ondanks zijn kleine gestalte, had zijn aanwezigheid een enorm gunstig effekt op het welzijn van de bewoners. Met zijn neus in de lucht en zijn non-stop kwispelende staart rende hij door de gangen van het tehuis. Met zijn lieve kop en zijn donkerbruine ogen smolt hij ieders hart.
Een van de mooiste momenten betrof een ontmoeting van Duffy met een dame die door een beroerte bijna nooit meer sprak en meestal een soort blanco gezicht had. Maar toen ze Duffy voorbij zag lopen, probeerde ze zijn aandacht te trekken en zelfs met hem te communiceren. Haar vreemde keelklanken trokken de aandacht en de zuster vroeg ons Duffy naar haar toe te brengen. Er kwam een gelukzalige glimlach op haar gezicht en ze probeerde te praten. Het bleek dat ze zelf een Schotse Terrier had gehad! De zusters waren verrukt, omdat deze dame nooit enige reactie gaf en zeker nooit sprak!

Duff was een verwend hondje, want hij sliep altijd bij ons op bed. Maar twee weken voordat we naar de dierenarts gingen, werd hij 's nachts wat rusteloos. Een week voor ons dierenartsbezoek begon hij ook meer te drinken. Hij was wat sloom, maar verder waren er geen symptomen.
Afgelopen maandag brachten we hem naar de dierenarts en ze namen bloed af voor controle op tekenziekte. Deze test was negatief. Dus gingen we vrijdag terug voor meer onderzoek. Tot die morgen was zijn eetlust normaal geweest. De dierenarts stuurde ons door naar het "Tufts Vet Hospital and teaching center" in N.Grafton, MA. Aangezien het "Columbus Day weekend" was, was het laboratorium gesloten. Het ging snel bergafwaarst met McDuff. Hij was nog wel opgewekt, maar zijn lever en milt waren vergroot en hij liep daardoor moeilijk. Hij ontwikkelde geelzucht en at niet meer. Totdat hij naar de "Tufts facility" ging kauwde hij iedere avond altijd 6 minuten lang op mijn "Bouda bone". We brachten hem zijn bot, maar hij toonde geen interesse. Dit was erg ongebruikelijk omdat het een van zijn meest favoriete bezigheden was. De andere waren lekker op de bank bij het vuur zitten en over zijn buik gekriebeld worden.

Op dinsdag werd eindelijk een FNA (fine needle biopsie) uitgevoerd en we kregen de verschrikkelijke uitslag op woensdag: maligne histiocytose.
Ze vertelden ons dat we McDuff op steroïden konden zetten, waardoor hij nog twee weken zou kunnen leven. We konden hem ook chemo en steroïden geven, zodat hij nog twee maanden had. Geen van beide opties kunnen de ziekte genezen, maar hebben een pijnstillende werking en bovendien kunnen de bijwerkingen kunnen ook zeer ernstig zijn. Aangezien we hem niet wilden laten lijden namen we hem voor een uur mee naar buiten. We knuffelden hem en gaven hem snoepjes en water. We wandelden wat en hij deed zelfs nog een grote boodschap. Een brave jongen tot op het eind... Toen brachten we hem weer naar binnen en hielden hem in onze armen terwijl de dokter hem een spuitje gaf. Hij was onze beste vriend. We moesten al na slechts 6 1/2 jaar afscheid nemen, veel te vroeg, maar hij had een prachtig leven.....

Terwijl we vandaag proberen te begrijpen wat er is gebeurd, schrijven we McDuff's verhaal om het wereldkundig te maken. We moeten een manier vinden om deze 'killer' uit te schakelen! We wonen in een appartementencomplex waar ze 3x per jaar het gazon behandelen. Ik denk dat dat 'spul' niet dier- en mensvriendelijk is. We probeerden Duffy zoveel mogelijk van het gras vandaan te houden en veegden zijn pootjes na elke wandeling af, maar wie weet.......

Wij zijn vreselijk geschokt. McDuff was onze trotse kampioen. We zullen hem nooit vergeten!
Bruce en Sue Robinson

Naar onze Histio website in het Nederlands