Norah is bij mij komen wonen op 25 juli 2010.
Ik heb haar gekregen van Janet, die haar vanaf 17 mei 2009 in huis heeft gehad. Norah is bij haar gekomen omdat ze niet goed behandeld werd door de eerste eigenaar.
Toen ik Norah kreeg was ze nog steeds een wat angstige hond. Maar na een paar maanden was ze helemaal niet angstig meer en de meest vrolijke hond die je je kunt voorstellen. Norah was ook een heel sociale hond, ze kon met iedereen goed opschieten. Heel veel mensen (familie, vrienden, buurtgenoten, etc) waren ook gek met haar. Wel was ze heel voorzichtig naar andere honden toe, maar klikte het dan mocht ze graag dollen.

Ze was de vaste vriendin van Floor een teefje van onze vrienden Daan en Joke Groenewold (zie foto samen achter in de Eend). Norah had een eigen auto, een zwarte 2CV uit 1990. Achterbank er uit en zo hadden ze samen een zee van ruimte achterin. Zo gingen ze bijna dagelijks naar het Meerwijck strand of naar het bos.

In de laatste week van januari begonnen bij Norah de klachten. Als ze ging staan hoorde je haar botten kraken. Daarnaast hadden we het idee dat ze steeds sneller begon adem te halen en ze begon zachtjes te kuchen, net alsof haar iets dwars zat in de keel. Ze begon ook minder te eten. Op 5 februari zijn we met haar naar de dierenarts gegaan. Het eerste wat haar opviel was dat Norah 40 graden koorts had. We gingen dan ook uit van een ontsteking. We kregen antibiotica en een ontstekingsremmer mee. Het kraken van haar botten kon volgens de dierenarts ook het gevolg zijn van de hoge koorts.

Omdat ze in plaats van beter te worden steeds verder achteruit ging en vooral het kuchen erger werd, zijn we 7 februari weer naar de dierenarts gegaan. Norah had geen koorts meer. Om een betere diagnose te kunnen stellen maakte de dierenarts een foto van haar longen. Op de foto was vaag iets te zien, maar het was nog steeds niet duidelijk waarom ze zo ziek was. Ze had ook bloedarmoede en het eiwitgehalte was veel te laag. Hij adviseerde ons dan ook om voor verder onderzoek een specialist te raadplegen.

We zijn gelijk de volgende dag 8 februari naar het verwijscentrum voor gezelschapsdieren ‘de tweede lijn’ in Wilhelminaoord gegaan. Daar is Norah zeer uitgebreid onderzocht. Ze heeft onder andere een echo-onderzoek gehad, er zijn röntgenfoto’s gemaakt en er is een scopie van haar longen gemaakt. Er zijn diverse puncties uitgevoerd o.a. van de lever en van de milt.
De voorlopige uitslag was het ergste wat je je kunt voorstellen. Zoals de internist zei was er een sterke verdenking van Maligne histiocytose. Een zeer agressieve vorm van kanker. De uitslag van de scopie liet zien dat ze bloedingen had in haar longen. Alhoewel minder logisch, zou het ook nog longontsteking kunnen zijn. De definitieve uitslag zou na diverse onderzoeken dinsdagmorgen definitief bekend zijn.


Tussen vrijdag en dinsdag ging Norah, ondanks de vele medicijnen die ze mee gekregen had, nog steeds verder achteruit. Ze liep regelmatig te slikken om het bloed uit haar longen kwijt te raken. Ook wilde ze haast niet meer eten en ging haar conditie zienderogen achteruit. Dinsdag werden we door de internist gebeld, hij vertelde ons dat het inderdaad Maligne histiocytose was en de kans op herstel derhalve nihil. Ze zou alleen maar steeds zieker worden. Hij adviseerde ons dan ook, hoe moeilijk hij het ook vond om het ons te vertellen, om Norah in te laten inslapen.

We hebben voor de zoveelste keer een potje staan huilen en hebben toen onze lieve Norah bij ons thuis in laten slapen. We hebben Norah in haar 2CV naar het crematorium in Stadskanaal gebracht en daar definitief afscheid van haar genomen. Morgen kunnen we de as ophalen. We begraven de as, in een bus waar haar lievelingskoekjes altijd inzaten, in de tuin op het plekje waar ze vaak naar de buurman zat te kijken.

Wieb & Geessina.

Naar onze Histio website in het Nederlands