Aangezien er geen biopt van de tumor(en) is genomen, is niet met zekerheid vast te stellen dat het hier om MH gaat. Echter, de symptomen, leeftijd en het ras van Noucka doen ons ernstig vermoeden dat het hier wel degelijk om MH gaat en daarom plaatsen wij het verhaal van Boban als een mogelijk MH geval.

In het belang van het ras en om te proberen deze vreselijke ziekte een halt toe te roepen willen wij iedereen met klem verzoeken om, als dit maar enigszins emotioneel of financieel mogelijk is, van verdachte tumoren een biopt te laten nemen, of bij overlijden autopsie te laten doen. Wij vermoeden namelijk dat er veel meer honden aan MH sterven dan de statistieken aangeven, alleen omdat de juiste diagnose niet kon worden gesteld.

Ingezonden door Dorie.

Mijn Berner Sennen hond Noucka is op 13 december 2013 overleden. Zij was 5 jaar en ruim 6 maanden oud.
Noucka was een zeer lieve, vrolijke, tevreden en intens trouwe hond. Ik heb haar, toen zij 5 maanden oud was, gekregen van mensen, die haar door privé omstandigheden niet meer konden verzorgen en sloot haar direct in mijn hart.
We waren echt maatjes en trokken altijd samen op. Als ik geen oppas voor haar had, nam ik haar mee naar mijn werk. Daar lag zij aan mijn voeten onder mijn bureau. In de weekenden slenterden we samen urenlang door de stad en langs het water. Ze was altijd naast me; hield me constant in de gaten en ik haar. Ze was mijn praatpaal, mijn knuffelbeer; mijn alles.

Op 3 november at zij ineens haar bak niet leeg. Dat verontrustte mij enigszins, omdat Noucka een groot liefhebber van eten was. Echter, bij de oppas at zij stiekem het eten van de andere hond. Ik dacht dus dat zij haar brokken zat was en bleef consequent haar eigen brokken geven. Tegen haar zei ik: "het baasje heeft je te veel verwend" en ze keek me met een 'schuldige' blik aan. In de maand die volgde echter, bleef zij slecht eten. Er waren dagen bij, dat ze vrijwel alles op at, maar ook dagen dat zij niets at. Ik probeerde andere brokken of bakjes vlees en testte uit wat zij het lekkerst vond. Als ik vlees mengde met de brokken en er ook water bij deed, at zij alles op, waardoor ik weer gerustgesteld was.
Met het wandelen merkte ik af en toe op, dat zij wat langzamer liep. Er waren zelfs dagen dat zij achter mij ging lopen in plaats van naast mij. Even later kon zij echter weer zeer vrolijk rond hollen en met andere honden spelen. Eind november had ik visite, een huis vol met in totaal drie honden, incl. mijn Noucka. Toen het tijd was om de honden uit te laten (iets wat Noucka normaal gesproken als één groot feest ervaarde), leek ze eerst niet mee te willen gaan. Ze bleef terug lopen naar mij. Degenen die met de honden gingen lopen, kregen haar, ook met aansporing van mij, uiteindelijk zo ver dat ze mee ging. Toen zij terug kwamen vertelden ze mij, dat Noucka voor de brug bleef zitten niet net meer verder wilde lopen. Ik dacht dat het kwam omdat ik niet mee gegaan was, want mij bleef ze altijd volgen, wat er ook gebeurde. Die avond liet ik haar weer alleen uit en liep ze gewoon met me mee.

In de daarop volgende dagen, ging Noucka steeds voor de schuifpui staan. Ze lag graag buiten op het dakterras. Normaal gesproken, klopte ze dan na een half uurtje op het raam als teken dat ze weer naar binnen wilde. Nu echter, moest ik haar roepen. Ze kwam niet meer uit zichzelf naar binnen. Omdat ik binnen de verwarming aan had, dacht ik, dat zij het misschien te warm vond.
Noucka at redelijk goed, maar nog niet zoals voorheen. Van de boterhammen die ik gaf, liet zij soms de korstjes liggen. Opvallend was ook, dat er ineens meer pus uit haar ogen kwam en ik die dus vaker schoon moest maken.
Op 7 december vierden we met de familie sinterklaasfeest. Er waren wederom drie honden in huis. De hond van mijn dochter en schoonzoon bleef steeds in de buurt van Noucka en likte constant haar oogjes en haar bek. Dat vonden we vreemd, want dit deed hij normaal nooit.

Op 12 december belde ik de dierenarts om een afspraak te maken voor de volgende dag in verband met de jaarlijks vaccinatie. Ik vroeg om een langer consult, omdat ik me toch wat zorgen maakte. Ik wilde graag dat de dierenarts haar eens helemaal goed nakeek. Op het moment dat ik belde, was ik aan het wandelen met Noucka. Ze ging tijdens het telefoongesprek naast me zitten en keek naar me op. Op het uitlaatveldje liep een andere hond. Noucka bleef zitten. Ik meldde dit gelijk aan de assistente. Ze gaf aan, dat ik de volgende dag om 10.30 uur mocht komen.

Ik nam Noucka die dag mee naar mijn werk. Ze lag in een hoekje van het kantoor; toonde zich wat sloom en lag veel te hijgen. Tussen de middag liet ik haar uit in het park. Ze liep van me weg en kwam niet terug toen ik haar riep. Ze liep heel traag en wankelde een beetje. Nogmaals riep ik haar. Ze stond stil en keek om. Het leek alsof zij geen energie meer had om naar me toe te komen. Uiteindelijk draaide ze zich om en wilde naar me toe rennen. Halverwege viel ze ineens neer, haar poten gespreid. Ik schrok ontzettend. Dit was geen gewone val. Zelf stond ze verbouwereerd op en kwam langzaam naar me toe.

Die avond gingen we samen lopen. Ze liep weer extreem langzaam. Deed even een plasje en nam toen zelf het initiatief om al weer richting huis te lopen. Ik vroeg: "Wil je niet meer verder" en ze keek me aan met een uitgebluste uitdrukking in haar ogen. Samen gingen we op huis aan. Ik paste mijn tempo aan. Toen, ineens, ging zij zitten en het lukt mij niet om haar mee te krijgen. De tranen stroomde over mijn wangen. Dit was niet goed. Ik tilde haar op en droeg haar verder. Maar het lukte mij niet meer. Het was te zwaar. Stapje voor stapje zijn we toen naar huis gegaan. Steeds 2 stapjes en dan ging zij hijgend zitten.

Thuis is zij op haar bank gaan liggen en ik heb een hele tijd bij haar gelegen. Mijn armen stijf om haar heen. Ik huilde en vroeg haar maar steeds: "wat is er toch met je?" Ze legde haar kop op mijn schouder en draaide deze toen van me weg. Toen ik de volgende dag beneden kwam had zij in de keuken gepoept. Oranje gekleurde diarree. Ze wilde direct naar buiten en toen ik haar riep, wilde ze niet meer naar binnen komen.
Om 10.00 uur ben ik met haar naar de dierenarts gegaan. Deze woont op loopafstand. Noucka liep in eerste instantie normaal met me mee. Ik wilde haar nog laten plassen maar dat deed ze niet meer. Ze had alleen nog een klein beetje diarree. We liepen langzaam verder. Een mevrouw die langs liep vroeg me: "Zo, dat is ook een bejaarde hond, zeker?" Ik keek om en schrok enorm. Het leek net of Noucka in een paar minuten tijd een gedaanteverwisseling had ondergaan. Haar vacht zag er heel raar en dof uit. De haren bij haar staart stonden recht achteruit. Ze liep heel vreemd met wankelende poten. Mijn hart bonsde in mijn keel.
Na de bocht van de straat waar de dierenarts is gevestigd, begon plotseling haar achterlijf hevig te trillen, haar rug zakte door en aan de linkerkant had ze ineens een heel rare bobbel in haar zij. Ze zakte letterlijk door haar achterpoten. Ze hijgde enorm en haar ogen keken me dof aan. Weer ging ze even staan, liep nog een paar pasjes en ging toen liggen. Ze wilde niets meer.

Ik belde naar de dierenarts. De assistente kwam met de auto naar me toe. Samen hebben we Noucka in de auto getild. Ik zat naast haar en hield haar in mijn armen. De dierenarts en ik hebben haar samen naar binnen gedragen. Dat was een hele toer, want ze wilde niet. Ze stribbelde toch nog behoorlijk tegen. Op de onderzoekstafel keek de arts naar haar tandvlees en in haar oren. Ik zag aan de uitdrukking op zijn gezicht dat het heel ernstig was. Haar tandvlees was helemaal geel, het binnenste van haar oren ook. Om haar ogen was het wit en ze kon deze nauwelijks nog open doen. Noucka zat volkomen lusteloos tegen me aan. Ze liet alles over zich heenkomen. De arts zei dat hij leverkanker vermoedde, maar dat hij dat met zekerheid vast kon stellen na meer onderzoek. Ik keek hem aan en zei: "Oké, om haar daarna dan alsnog in te laten slapen?!". Hij zei: "U bent wel rechtstreeks, maar ja, dat klopt. Er is eigenlijk niets meer aan te doen". Ik hield Noucka stevig tegen me aan en zoende haar op haar kop, terwijl mijn tranen onafgebroken stroomden. De dierenarts bevoelde haar overal en constateerde een vergrote lever en gal. Ik bleef maar vragen hoe het kwam dat dit ineens zo snel ging. Hij zei dat dit vaak zo gaat bij deze aandoening. Hij vertelde dat het waarschijnlijk al een tijd sluimerde. Dat zij niet meer (veel) at omdat zij steeds misselijk was. Dat ze wel tot het einde toe met mij mee naar buiten ging, omdat een hond trouw is en ten alle tijden het baasje blijft volgen. Dat het zich afzonderen van mij door op het dakterras te blijven liggen goed verklaarbaar was, omdat zij zelf al voelde dat het einde nader was, evenals het likken van de hond van mijn dochter (die het al aangevoeld / geroken heeft).
Ik wilde haar mee naar huis nemen, maar besefte tegelijkertijd, dat dit eigenlijk niet meer mogelijk was (ze liep immers niet meer). Ik vroeg of zij pijn had, Zowel de assistente als de arts bevestigde dit. "Hier zit een heel zieke hond, mevrouw", zei de arts. Ik keek naar Noucka. Zij keek mij niet meer aan. Leunde met haar rug tegen mijn buik en keek strak voor zich uit; stil, uitgeblust. "Dan moet het maar", hoorde ik mezelf zeggen.

In het kamertje naast de spreekkamer mocht ik wachten op mijn zoon en zijn vader. Voor Noucka werd een dekentje op de grond gelegd. Ze ging er op liggen, zoals ze altijd lag. Rustig en vol overgave. Soms krabbelde ze nog overeind en kwam tussen mijn benen zitten. Ze keek me niet meer aan. Toen mijn zoon en zijn vader binnen kwamen, liep ze nog naar hen toe. Haar staart kwispelde echter niet meer en direct liep ze terug naar mij om weer tussen mijn benen te gaan zitten. Ik hield haar stevig vast en fluisterde naar alles toe, wat ik haar nog wilde zeggen voor het zover was. De dierenarts kwam binnen en gaf haar het eerste spuitje. Al heel snel daarna zakte ze langzaam in elkaar. Ik ben naast haar op de grond gaan liggen en heb haar huilend vastgehouden. Haar ogen werden uitdrukkingloos en haar tong zakte uit haar bekje. Na een minuut of tien kwam de dierenarts terug. Samen hebben we Noucka op de tafel gelegd in de houding waarin zij altijd lag. Plat op haar buik en de voorpoten naast haar kop; haar achterpoten uitgespreid naast haar lichaam ('vloerkleed', zo noemde ik haar altijd als ze zo lag). Het laatste spuitje volgde. Terwijl de dierenarts een stukje van haar poot scheerde heb ik haar welterusten gezegd, zoals ik altijd deed voordat ik naar bed ging: "Dag Nouckje! Welterusten! Lekker slapen! Tot morgen!" en haar lieve trouwe kop gekust. Nog twee diepe zuchten en weg was ze.

Met zware benen en een lege riem in mijn handen ging ik terug naar een oorverdovend stil huis. Mijn zoon en ik hebben de hele dag gehuild en ik nog vele dagen daarna.

Het is nu 20 dagen geleden en het went niet. Telkens komt er een golf verdriet in me boven. Elk plekje in huis, in de stad, alles om me heen, herinnert mij aan mijn trouwe lieve beer. Niemand of niets kan haar vervangen.

Mijn unieke en trouwe maatje. De mooie herinneringen aan jou zal ik altijd blijven koesteren!

Naar onze Histio website in het Nederlands