In de lente van 2005 kreeg onze geliefde Quimby Systemische Histiocytose. Vier dagen na de diagnose hebben we hem moeten laten inslapen. Op zoek naar antwoorden stuitte ik op Shelley's website. Het was allemaal zo veel makkelijker te verdragen toen we ontdekten dat we niet de enigen waren die dit hadden meegemaakt en daarom besloot ik Quimby's verhaal ook met jullie te delen.

Toen we in mei 2004 ons eerste huis hadden gekocht, gingen mijn man Mike en ik naar het asiel voor een hond. Er waren heel veel honden in alle soorten en maten, maar er was er eentje die nooit bezoek kreeg. We besloten hem te bekijken en we zagen de vrolijkste hond die we ooit gezien hadden. Toen we de informatiekaart op zijn kenneldeur lazen begrepen we waarom hij niet geliefd was; hij was al 9 1/2 jaar oud. Zijn eigenaar was overleden en de familie wilde niet voor hem zorgen en brachten hem naar het asiel. Toen ik me naar voren boog om deze prachtige kruising van een bruine labrador retriever met een Chesapeake Bay retriever beter te kunnen bekijken likte hij heel enthousiast mijn gezicht. Een half uur later namen we hem mee naar huis....

De medewerkers van het asiel vertelden ons dat hij niet naar zijn naam luisterde en de dierenarts adviseerde ons daarom hem een andere naam te geven. Het zou vreemd voor hem zijn, maar misschien zou hij wel naar zijn nieuwe naam luisteren. Het werd Quimby en hij werd vanaf die eerste dag een volwaardig lid van ons gezin. Hij was een fantatische hond. Hij sliep bij ons op bed (alle 31 kilo!), was dol op zijn bank, was dol op elke hond die hij ontmoette, was dol op wandelen, gaf IEDEREEN een flinke likbeurt en was dol op het leven in het algemeen. Zelfs na een maagkanteling die met een operatie werd verholpen, gedroeg hij nog als een puppy. We namen hem mee naar het park, het strand, hij ging mee met autoritjes, we namen hem overal mee naar toe. Hij was onze beste vriend.

In april 2005 gingen we naar de dierenarts voor de jaarlijkse prik en ontdekten dat hij enkele zweertjes in zijn oren en ogen had. Op dat moment was de diagnose: een allergie, en daar kreeg hij medicijnen voor. Een week later zaten er ook zweertjes op zijn huid en in zijn liezen. Weer een week later zaten de zweren in zijn lever, longen en milt. Hij was onzindelijk geworden en lekte zelfs bloed. Weer 4 dagen later waren de spieren van zijn bek verlamd en kon hij niet meer eten of drinken. Toen we uiteindelijk de definitieve diagnose kregen wisten we dat er geen kans op verbetering meer was. De dierenarts zei dat we hem nog sondevoeding konden geven tot de ziekte hem zou vellen, maar dat wilden we niet voor onze geliefde Quimby.

Quimby was dol op wandelingen, zijn eten en het opjagen van konijnen. We konden de gedachte niet verdragen dat hij zijn laatste dagen zou moeten slijten liggend op de vloer en met sonde voeding. We namen hem mee naar de achtertuin en daar ging hij op zijn favoriete plekje liggen. Daarna brachten we hem naar zijn vrienden bij de dierenarts. We gingen naast hem op de grond liggen en vertelden hem dat we van hem hielden en dat hij nu kon gaan slapen en toen stierf hij. Het was het moeilijkste wat we ooit hebben moeten doen, maar hij is waardig gestorven met ons aan zijn zijde.

We hopen dat deze ziekte in de toekomst kan worden uitgeroeid. Maar tot dan willen we ons verhaal met jullie delen over een hond die nooit zal worden vergeten.

Julie and Michael Bastedo

Naar onze Histio website in het Nederlands