Dit is ons verhaal over Remar een Berner Sennen reu die geboren is op 15 maart 1999.
Het is allemaal begonnen in november 2004.
Remar begon te hoesten en zijn conditie werd minder en hij kreeg koorts.
We zijn meteen naar de DA (dierenarts) in onze buurt gegaan.
We kregen antbiotica mee en de koorts moest gaan zakken.
Na een paar dagen zijn we terug gegaan want hij bleef koorts houden.
Er werd een long foto gemaakt, maar er was niks op te zien.
De dierenarts zei "het is waarschijnlijk het Berner Sennen syndroom" (= MH)
Ik wilde meer weten en ben naar de arts van de vereniging gegaan.
Dierenkliniek Kortenoord Steven Schukking.
Daar werden direct foto's gemaakt en daar waren haarden op te zien.
We kregen prednisolon en we gingen geschokken naar huis.
Remar's koorts ging eindelijk zakken en het hoesten ging weg.
Maar iedere keer kwam de koorts terug.
Hij werd zieker en kon niet veel meer.
Kreeg bloedneuzen kon niet meer de trap op.
De haarden werden een tumor.
En we bleven zo doorgaan.
De ene dag was hij weer wat beter dan de andere.
We hadden gezegd zodra hij niet meer mee kan lopen dan moeten we hem laten gaan.
Het was vreselijk je hond zo te zien.
Ik heb op een gegeven moment gezegd moeten we niet stoppen, maar dan had hij weer een goeie tijd.
We kregen in die tijd een pup Thaira en daar leefde hij helemaal van op.
Ik was bevallen van ons eerste kindje.
En Remar dat ging wat beter.
Tot op een gegven moment hij niet meer mee kon wandelen ik zal het nooit vergeten.
Het was zondag 3 april
Hij zat bij ons in de straat en kon niet meer verder.
Hij moet zo'n pijn hebben gehad.
We zijn naar de DA in Wageningen gegaan.
Daar bleek hij door zijn rug te zijn gegaan.
Hij kreeg een zware injectie en het moest binnen 2 dagen weg zijn.
Die maandag zag ik dat het nog niet goed was.
We zijn dinsdag als nog naar Wageningen gegaan.
Daar was Steven onze arts er niet maar wel Robbert Jassies.
We kwamen binnen en hij zij dit kan niet meer jullie moeten hem laten gaan.
Het zit waarschijnlijk overal.
We mochten hem mee naar huis nemen en er over denken.
Maar ik zei tegen Daniel mijn man "nee, laten we het nu maar meteen doen".
We zijn bij Remar gaan liggen en onze familie moest uit Apeldoorn komen.
We hebben daar op gewacht.
Hij kreeg een spuitje om rustig te worden.
Maar dat hielp niet echt.
Toen een spuitje om te slapen maar na 2 spuiten werkte dat nog niet.
Ik lag bij hem op de grond.
Uiteindelijk hebben we gezegd "geef het laaste spuitje maar".
Ik heb nog 1 lik over mijn rug gevoeld en het was voorbij.
Ik weet niet hoe lang ik tegen hem aan heb gelegen.
Ze hebben mij er op laaste weg gehaald.
Remar is gecremeerd en hij lag opgebaard in Rhenen.
Het was zo mooi ik ben wel 10 keer weg gegaan en weer terug gekomen.
Hij lag er zo vredig bij.
Hij is de volgende dag gecremeerd en we hebben zijn as opgehaald.
Daarna hebben we het uitgestrooid over een meertje in het bos bij ons waar hij zo graag zwom.

Daniel, Marinka, Jada, Suka