Ik herinner me hoe verslagen en leeg ik me voelde toen mijn laatste Rottweiler na 8 mooie jaren overleed. Ik dacht dat ik nooit meer zo'n geweldige hond zou vinden. Ik wachtte ruim een jaar en deed vrijwilligers werk voor de Rottweiler 'rescue' organisatie. Alle honden die ik via de 'rescue' ontmoette waren lief maar toen ik Sam zag was ik verloren. Sam en ik waren partners op de adoptie dag van Petsmart (dierenwinkel). Ik moest met hem door de zaak lopen zodat potentiële nieuwe baasjes hem konden zien en eveuteel adopteren. Maar iedere keer wanneer er iemand op hem afkwam had ik mijn armen om hem heen geslagen, alsof ik daarmee wilde zeggen "blijf af, hij is van mij!"

Het was liefde op het eerste gezicht. Ik woonde in een herenhuis en er was net een nieuwe regel van kracht: geen honden van meer dan 9 kilo toegestaan. Mijn huis stond dus de volgende dag te koop. Ik was eigenlijk al van plan te verkopen maar mijn kennismaking met Sam gaf me een extra zetje. Ik moest en zou Sammy hebben. Hij kwam uit een afschuwelijke situatie. Hij woonde in een auto met twee andere Rottweilers en ze waren steeds op reis omdat hun eigenaar een drugsverslaafde was. Ze leefden van taco's en probeerden zo goed en kwaad als het ging te overleven. Geen enkele hond zou zo moeten leven en gelukkig kon ik hem nu een beter leven geven.

Sampson en ik waren elkaars zielsverwanten. Mijn moeder zei dat ze nog nooit een hond had gezien die zoveel van zijn baas hield. En het was wederzijds. Dus wanneer Sam zich anders dan normaal gedroeg, ging ik meteen naar de dierenarts.
Op een gegeven moment merkte ik dat hij na onze dagelijkse wandelingen ineens erg moe was. En zo was hij normaal gesproken niet. Op een avond stopte hij zelfs halverwege onze wandeling en ging zitten. Toen dat een tweede keer gebeurde, zag ik een bult op zijn achterpoot. Ik was bang dat het osteosarcoma zou zijn, wat nogal vaak bij Rottweilers voorkomt. Bovendien had hij de dag dat ik hem naar de dierenarts bracht zijn eten laten staan. Dat was iets wat normaal gesproken nooit zou gebeuren, dus wist ik dat er iets niet in orde was. Zijn bloed was echter in orde dus werden er ook röntgenfoto's van zijn buik en rechter achterpoot gemaakt. De dierenarts dacht niet aan kanker omdat het bot in orde leek, maar op de x-rays was weinig te zien omdat de buik vol met gas zat. Daarom waren de organen niet te zien. De dierenarts noteerde artritis in de status, hetgeen normaal is voor een bijna 9 jaar oude Rottweiler. Dus ik ging naar huis met het idee dat we daar wel wat aan konden doen. De dierenarts gaf Metacam mee, maar ik besloot hem dat niet te geven, omdat het misschien de leverfunctie zou beïnvloeden.
Weer thuis begon hij alles te vreten wat geen echt hondenvoer was. Dus dacht ik dat hij misschien kiespijn had, want het leek er op dat hij een voorkeur had voor zacht voedsel. Maar toch werd hij steeds zwakker en zwakker..

Mijn Sampson is altijd een zeer gezonde hond geweest en dat vooral gezien zijn leeftijd en ras (Rottweilers leven gemiddeld korter dan andere rassen). Ik nam hem weer mee naar de dierenarts voor een volgende serie röntgenfoto's en bloedonderzoek. Ditmaal had hij geen gas en kon de dierenarts een vergrootte lever en milt zien. De dierenarts zei me dat mijn Sampson kanker had en dat ik er niets meer aan kon doen en dat hij met een beetje geluk nog zo'n twee maanden te leven had... WAT!? Vorige week had hij alleen maar artritis! Je kunt je voorstellen hoe boos ik was. De dierenarts belde me later met de uitslag van het bloedonderzoek en zei dat het misschien een autoimmuun ziekte was en gaf hem prednison. Sam werd daar echter erg ziek van. Hij gaf over en had ernstige diarree. Toen wist ik dat hij inderdaad snel zou sterven... Ik heb mijn hele leven honden gehad, maar deze lucht was echt afschuwelijk! Ik moest gewoon de ramen openzetten. De rillingen liepen over mijn rug en ik wist dat de dood er aan kwam. Als de dood niet eng is, waarom lopen dan de rillingen over mijn rug?

Ik nam Sampson mee naar een andere dierenarts die veel van Rotties af weet. Rottweilers hebben speciale behoeften en niet alle dierenartsen zijn daarvan op de hoogte. Maar deze wel. Hij deed nogmaals bloedonderzoek en een echografie van al zijn organen en nam een biopt van zijn milt en lever. Toen ik Sam weer kwam halen leek de dierenarts tevreden. Hij zei dat hij geen tumoren had gezien en ondanks dat hij kanker niet helemaal kon uitsluiten, zag het eruit als een auto immuun bloedarmoede (AIHA) hetgeen meestal een symptoom is van een andere ziekte. Maar ik dacht 'zolang het maar geen kanker is!'

Sam had echter zeer lage waarden voor zijn rode bloedcellen en zeer hoge waarden voor de witte bloedlichaampjes. Maar ik dacht dat we dat wel konden verhelpen. De volgende paar dagen gaf hij niet meer over en ook de diarree verminderde, dus ik dacht dat we het ergste gehad hadden en dat hij beter zou worden. Na een paar dagen deden we weer bloedonderzoek en toen bleek dat de rode bloedcellen nog lagere waarden vertoonden. De dierenarts zei dat Sam zonder behandeling nu zeker snel zou sterven. Ik dacht nog steeds dat ik hem beter kon maken en gaf hem lever en van alles waarvan ik dacht dat het hem zou helpen.

Maar mijn grootste nachtmerrie werd bewaarheid toen ik een telefoontje van de dierenarts kreeg met de uitslag van de bioptie. Ik zal het nooit vergeten toen hij zei dat Sampson kanker had. Ik begon te trillen maar hield mijn tranen in. Hij zei dat Sampson Maligne Histiocytose had en dat hij me de volgende dag wilde spreken.
Ik begon op het internet te zoeken en mijn hart zonk mij in mijn schoenen. Iedere website schreef dat dit een 'altijd dodelijke ziekte' is. Dat zelfs chemo niet zou helpen. Hoe kon dit gebeuren?? Ik nam hem de volgende dag mee naar de dierenarts en kreeg hem weer mee naar huis om te sterven.

Ik was echter nog niet klaar om op te geven. Voor zover ik weet kan kanker niet leven in een zuurstofrijk lichaam en dus kocht ik vloeibare zuurstof "Cell Food" genaamd. Ik gaf het hem en hij leek ervan op te knappen. Hij holde zelfs de trap tweemaal op en neer en dat had hij twee weken niet meer gedaan. Ik was overgelukkig! Die avond gingen we weer zoals gewoonlijk samen de trap op naar de slaapkamer. Maar de volgende ochtend was hij weer vreselijk zwak. Ik moest hem naar beneden helpen en daarna gebeurde er iets vreemds. Hij liep alsof hij dronken was en ik bedoel echt stomdronken! Zijn achterbenen zwaaien bij het lopen ver naar buiten en als hij stilstond stonden zijn benen te trillen. Hij at nog wel, maar zijn urine zag er erg raar uit met veel bellen. En ik zag ook dat zijn achterpoten gezwollen waren en ik dacht dat dat betekende dat het nu in zijn lymfeklieren zat.

Het ging toen erg snel bergafwaarts. Ik kon de kanker bijna aan zijn lichaam voelen vreten en zijn spieren verdwenen met de dag. Zijn buik zette op omdat zijn organen zo vergroot waren. Hoe vreselijk was het om hem zo stukje bij beetje te zien sterven en er was niets wat ik voor hem kon doen. Langzaamaan ging hij dood en ik stierf stukje en beetje met hem mee. Dus nam ik mijn besluit..
Ik lag op mijn zij naast hem en we keken elkaar in de ogen. De dierenarts zei "vaarwel oude vriend" en toen hij de vloeistof in Sam injecteerde voelde ik mijn eigen hart zo vreselijk snel kloppen. Ik probeerde sterk voor hem te zijn zodat hij niet bang zou zijn en toen hij zijn laatste adem uitblies keken we elkaar nog steeds diep in de ogen. Zo stierf hij. Maar zodra de dierenarts zei dat mijn Sammy er niet meer was, brak ik. Ik kon niet meer ademen en kon het niet geloven dan mijn engel er niet meer was..

Cindy

Naar onze Histio website in het Nederlands