Iedere zomer passen wij op een huis van vrienden in Amersfoort. Sidi vond het daar altijd heerlijk. Lekker de hele dag buiten en de hele dag de baasjes om je heen, wat wil je als hond nog meer? Op een vrijdag vond ik Sidi anders dan anders, hij was wat stil en hij had een andere uitdrukking in zijn ogen. Ik belde mijn ouders om te zeggen dat als ze Sidi nog wilden zien, ze die avond moesten komen. Ik had het vreselijke voorgevoel dat hij snel zou overlijden, vraag me niet waarom.

Na een slechte nachtrust stond ik zaterdag vroeg op , Sidi stond kwispelend onder aan de trap op me te wachten en Wino, toen 1 1/2 jaar oud stond er blaffend naast. Ineens viel Sidi zomaar om. Hij stond ook direkt weer op en keek om zich heen met een blik van: "Wie deed dat nou ?". We gingen even snel een plasje doen, en hup, daar lag hij weer. Toen begon ik het eng te vinden, want hij viel nu steeds om. Wel stond hij steeds zelf weer op, maar toch. Ik tilde zijn lip op om naar zijn slijmvlies te kijken, dat was al bijna wit. Zijn ooglid trok ik omlaag en zag daar ook alleen maar bleke slijmvliezen. Ik ben gauw naar het huis toegerend en heb mijn man, Cor, die nog op bed lag, geroepen. Ik wist gewoon dat het foute boel was. Een telefoontje naar onze dierenarts, leerde ons dat hij op vakantie was. Ik kon wel naar een vervanger, maar die lag me niet zo, dus heb ik gebeld met dierenkliniek Kortenoord, in Wageningen. Daar hadden we via de vereniging ook al wat ervaringen mee. Na mijn uitleg van de gebeurtenissen die ochtend, zeiden ze: " Direkt komen!". Ik probeerde mijn man op het ergste voor te bereiden, hij hoopte natuurlijk dat het iets zou zijn wat te verhelpen was. Bij Kortenoord aangekomen, werden we direkt geholpen, door dr. Frans Smeur. Hij onderzocht Sidi en wilde ook nog wat röntgenfoto's maken. Ik zei tegen Cor dat hij beter met Wino in de wachtkamer kon wachten, dan ging ik met Sidi mee naar de röntgenkamer. Het was een bloedhete dag en natuurlijk moest ik een loden schort voor. Ik ben nogal klein, 1.56 m, dus het schort hing op de grond en was echt loeizwaar. Vraag me niet hoe ik het deed, maar ik pakte Sidi, 60 kilo , op en legde hem zo op de tafel neer, de assistente die net binnen was gekomen om te helpen wist niet wat ze zag. Maar goed, de foto's werden gemaakt en we moesten wachten in de wachtkamer, het woord milt was al gevallen. Toen we weer binnen werden geroepen, waren we op het ergste voorbereid, voor zover dat mogelijk was natuurlijk.

Sidi had ergens een bloeding en de bloedtest wees uit dat er ergens een ontsteking zat en verkeerde cellen. We waren sprakeloos, machteloos, verdrietig, alles tegelijk. Sidi werd steeds slechter. Ze vertelden dat er evt, dinsdag nog een echo gemaakt kon worden van zijn lever. We konden hem met een enorme dosis prednison mee naar huis nemen, maar daarin school het gevaar dat als we 's morgens op zouden staan, hij in een plas bloed dood onderaan de trap zou kunnen liggen. Nou, dat wil je natuurlijk niet. Cor en ik keken elkaar alleen maar aan en wisten zonder woorden wat we moesten doen. We werden even alleen gelaten en er werd koffie gebracht, we konden alleen maar huilen en Sidi knuffelen. Toen de dierenarts na een tijdje weer bij ons kwam , vertelden we hem dat we besloten hadden om Sidi in te laten slapen, dat leek ons de enige juiste beslissing. Wij hielden teveel van Sidi om hem nog langer te laten lijden. De dierenarts ging even weg om de spullen te pakken, Sidi keek ons aan en legde zuchtend zijn kop op de grond, toen wisten we zeker dat we het goed hadden gedaan, hij gaf zichzelf helemaal over. Wino ging in een hoek liggen piepen en wilde niet dichterbij komen, we hebben dat zo gelaten.

Sidi is in onze armen ingeslapen, onze dikke knuffelbeer is ruim 8 jaar geworden. Intens verdrietig waren we. Gelukkig zijn we in Kortenoord heel goed opgevangen. De assistentes stonden met tranen in hun ogen, en ook de dierenarts had er moeite mee. Met een leeg gevoel zijn we naar Amersfoort gereden, waar we op dat moment verbleven. Het was net of het niet echt was, het ene moment heb je twee berners en het andere moment ga je er met nog maar één naar huis. Wino heeft dagen voor het hek gezeten en bij ieder auto die er kwam keek hij achterin of zijn grote "broer" er misschien in zou zitten. We hebben ten eine raad vrienden van ons met een bernerpup gebeld om te vragen of ze een paar dagen naar Amersfoort wilden komen, zodat Wino weer een beetje spelen kon. Toen we weer naar ons eigen huis in Utrecht gingen en de straat inreden was Wino helemaal blij, hij rende ons huis in en ging overal zoeken. Bij hun speeltjes, kwispelde hij onophoudelijk, Sidi's geurtje zat er natuurlijk nog aan. Gelukkig herstelde Wino zich snel en had in de gaten dat Sidi niet meer thuis zou komen en vanaf toen was het onze eigen Wino weer. Wie had toen kunnen denken dat ook Wino het slachtoffer zou worden van deze vreselijke ziekte?

Dag lieve Sidi, bedankt voor 8 fijne jaren,

Cor en Yolanda Jacobs
Klik hier voor de website van Jimat en Bulang

Naar onze Histio website in het Nederlands