Nadat wij in 1999 door Maligne Histiocytose gedwongen afscheid moesten nemen van onze lieve Sidi, is nu ook onze Wino het slachtoffer geworden van dezelfde verschrikkelijke ziekte.

Ik had al een poosje een naar gevoel over onze Wino, ik vond hem wat rustiger worden. Hij speelde ook al bijna niet meer met onze andere Berner, Mewar. Op een avond (eind september 2003) kon Wino niet meer opstaan en hebben we om 23.30 uur de dierenarts gebeld, gelukkig had onze eigen dierenarts dienst en binnen 5 minuten waren we bij de kliniek. Voor een hernia werd gevreesd. Wino kreeg prednison en morfine om de nacht door te komen en de volgende dag zouden we teruggaan voor een röntgenfoto. Ik heb de volgende dag die foto afgebeld omdat Wino redelijk goed op de prednison reageerde. Wel zijn we 's avonds nog een keer naar de dierenarts terug geweest voor een tweede shot prednison en tevens hebben we afgesproken dat we naar de Wagenrenk in Wageningen zouden gaan voor een echo.

De daaropvolgende week, op donderdag, konden we in de Wagenrenk terecht. Wino had zich al weer redelijk hersteld van die gekke rugpijn, maar ik bleef ongerust. Mijn man, Cor , hoopte nog even dat Wino weer een leverontsteking had (had 'ie al eerder gehad), maar mijn gevoel zei me dat het wat anders was. De internist die Wino onderzocht kon geen afwijkingen in zijn buik vinden, hij vond wel dat hij nog niet goed liep achter, maar dat had met die zere rug te maken. Op mijn verzoek werd er een "gerust-stel-echo" gemaakt. Eerst kwam de lever in beeld en ik zag het direkt, foute boel, toen de milt, ook foute boel, toen naar de darmen, ook foute boel. Er zijn enige biopten genomen en na 30 minuten hadden we de uitslag: Maligne histiocytose. Ik heb het al die tijd al geweten, vraag me niet waarom...... De internist is ook vreselijk geschrokken en had het er best moeilijk mee, we zijn enorm goed opgevangen in Wageningen. Helaas konden ze ons niet vertellen hoelang het nog zou duren eer wij onze kanjer kwijt zouden zijn. De internist zei dat hij ze normaal niet in dit stadium kreeg, maar pas veel later.

Onze Wino kreeg 3x5 prednison per dag en deed het daar redelijk "goed" op. Iedere dag wandelden we met onze 2 kanjers (Wino en Mewar) op de hei in Hilversum. We leefden van dag tot dag. Dat hij snel aan deze ziekte zou overlijden wisten we maar al te goed, maar op deze wijze gaven we hem nog iedere dag een fijne dag. Hij genoot met volle teugen op de hei, de wandelingen werden wel steeds korter, maar hij was daar zo graag en voor Mewar was het ook goed natuurlijk. Kon hij lekker rennen met andere honden.

Op 20 november 2003 gebeurde toch nog onverwacht het onvermijdelijke. Van woensdag op donderdag was Wino de hele nacht in de weer, hij liep een paar keer per minuut van binnen naar buiten. Ik werd wakker van de lamellen die ik steeds hoorde. Toen ik ging kijken stond hij bij de kamerdeur. Hij wilde aan de voorkant naar buiten. Ik keek achter en zag dat hij daar had gepoept. Nou, dan moet het heel erg geweest zijn, want Wino is eigenlijk te netjes om achter te poepen. Ik heb Cor wakker gemaakt en die is een rondje met hem gaan lopen, kon ik het achter ondertussen schoonmaken.
Enfin, na een halfuurtje gingen we weer naar bed, 1 1/2 uur later hoorde ik hem echter weer. Ik ging naar hem toe. Hij stond weer bij de deur. Ik heb gauw een joggingbroek aangedaan en liet hem naar buiten. Hij moest weer poepen. Het werd steeds donkerder en dunner. Dat ging zo nog een paar keer die nacht. Ondanks alles heb ik 's ochtends toch gewoon eten voor hem gemaakt. Ik dacht bij mezelf: "Nou jochie jij hoeft van mij niet op dieet hoor. Eet maar lekker." Na het eten en 5 prednisons ging hij slapen, hij was natuurlijk doodop en ik ook.

Cor was inmiddels ook beneden gekomen en nadat wij zelf ontbeten hadden zei Cor dat hij nog even een klein eindje met de honden ging lopen. Dan zou hij Wino thuis brengen en met Mewar verder gaan. Vreemd genoeg was Wino weer net zo levendig als de dagen ervoor. Het ging dus eigenlijk best wel weer. Toen Cor buiten kwam, ging Wino bij de auto staan. Met andere woorden: "ik wil naar de hei". Natuurlijk mocht hij naar de hei, "al loopt hij daar maar 20 meter", zei ik, "hij wil zo graag".

Cor kwam na ongeveer 1 1/2 uur weer thuis en zei met tranen in zijn ogen dat het niet meer ging. Hij zei dat Wino steeds bleef staan en wilde plassen, maar dat het hem niet meer lukte. Binnengekomen ging Wino direkt weer slapen. Cor en ik hebben elkaar alleen maar aangekeken en toen wisten we het, tot hier en niet verder, we moeten hem voor heel veel ellende sparen. Ik heb de telefoon gepakt en belde met de dierenkliniek. Onze dierenarts was er niet, maar ik kreeg hem na een half uur thuis te pakken. Hij was de dag ervoor nog langs geweest om even bij zijn vriend Wino te komen kijken. Hij vond toen al dat Wino een heel stuk slechter was geworden en hij zei dat het best wel eens snel zou kunnen gaan, maar zo snel had ook hij niet verwacht. Om 14.15 uur is Wino zacht ingeslapen. Het gebeurde heel waardig. Daarna werd hij door het crematorium opgehaald. Ik heb zijn teddybeer, waar hij iedere dag mee speelde, tussen zijn voorpoten gelegd en hem een dikke kus gegeven. Ik heb hem bedankt voor al die fijne jaren dat hij onze trouwe kameraad was, ik kon niet meer, ik was kapot van verdriet, Mewar heeft met grote ogen alles zitten bekijken en toen hij zag dat ik zo verdrietg was, klom hij gewoon op mijn schoot en begon mijn gezicht te likken. Ik vond dat zo lief dat ik nog harder moest huilen. Ons mooie lieve jochie is er niet meer, afschuwelijk gewoon.
Vrijdagochtend is Wino gecremeerd, volgende week krijgen we zijn as thuis, we willen dat uitstrooien over de hei, de plek waar hij zo graag was......

Heel veel dank aan Jan Peter van 't Hoff en de meiden van dierenkliniek Oudenoord, dank voor jullie medeleven en altijd klaar staan voor de honden en ons, jullie zijn klasse.

De verdrietige baasjes van de liefste Berner Sennenhond van de wereld, Wino.
Cor en Yolanda Jacobs
Klik hier voor de website van Jimat en Bulang

Naar onze Histio website in het Nederlands