Ik was 17 en ging met vriendinnen in juli naar de paardenmarkt. Het jaar daarvoor waren onze bouviers allebei kort na elkaar ingeslapen. Marley had kanker aan de luchtpijp en was bijna 13 geworden, en zijn moeder Bora is ruim 17 geworden, maar kreeg een half jaar na de dood van Marley een hersenbloeding. Het was stil in huis en ik mocht van mijn moeder met de tijd een eigen hond kopen. Dus we gingen naar de paardenmarkt en ik hoorde dat ze daar pups hadden. Ik was nieuwsgierig, dus ik ga kijken, al was het niet mijn bedoeling om er een te kopen, want meestal zijn ze niet gezond, maar ja makkelijk gezegd. Die man deed de trailer open (waar 2 nesten in zaten en waar ook nog een pony in stond) en Wodan sprong in mijn armen en ik was gelijk hopeloos verliefd. Ik heb Wodan meegenomen en het boekje van de entingen enz. zou opgestuurd worden (die heb ik natuurlijk nooit gehad.).

Ik was in de wolken met mijn pup. Hij ging overal mee naartoe, maar na drie dagen werd hij ziek. Hij had parvo. We hebben acht dagen elke dag vocht in laten brengen bij de dierenarts, en die zei: " Als hij morgen niet iets gegeten heeft dan zul je hem in moeten laten slapen." De volgende morgen at hij een gelukkig klein beetje, dus dat hadden we overwonnen.

We gingen naar cursus, deden mee aan wedstrijden, gingen naar het strand, het bos en maakten lange wandelingen. Helaas had Wodan regelmatig problemen. Zo had hij zwakke darmen, een hernia, 3 keer goedaardige tumoren en noem maar op. Hij heeft van alles gehad en dat heeft me heel veel geld gekost, maar hij was het meer dan waard. Hij was er als ik hem nodig had, we hebben samen veel gedeeld.

Op 3 jarige leeftijd heeft hij een nestje pups gemaakt, ik wou graag een pup van hem, want hij was mijn ideaal. Toen de pups 1 1/2 waren kreeg ik te horen dat er een ingeslapen was, hij had een soort leukemie. In 2004 is een pup op 5 jarige leeftijd ingeslapen. Die had botkanker. Ik heb toen de dierenarts gebeld en gevraagd of het niet erfelijk zou zijn en of ik de rest van de eigenaren niet moest inlichten. Maar dat was niet nodig.

Begin dit jaar kreeg Wodan een korstje op zijn wang. Volgens de dierenarts was het een ontstoken haarvaatje. We hoefden er niks aan te doen. Het zou vanzelf weer over gaan. Maar na een maand werd het dikker. Weer naar de dierenarts en weer hetzelfde verhaal. Ik kon er eventueel wel wat zalf op doen zodat het korstje er af ging. Dus dat deed ik. De volgende dag had hij op die plek ineens een soort schaafwond van bijna 5 cm. Ik weer naar de dierenarts, nu was het een hotspot. Ik kreeg zalf mee en moest de haren rondom wegknippen. De plek werd alsmaar erger, er kwamen zelf bobbeltjes op. Ik weer naar de dierenarts met de vraag of het wel een hotspot was. En toen kwam in maart 2005 het bericht dat hij Histocytair Sarcoom (synoniem voor maligne histiocytose (MH)) had, mijn wereld storte in. Hij had intussen ook een verdikking vlak bij zijn oog, die hebben ze weggehaald en daar kwam de zelfde uitslag uit.

Wij liepen intussen al bij de specialist in Terneuzen, waar is hij 2 keer geopereerd is. De eerste operatie heeft ruim 3 uur geduurd, mede omdat de operatie door een van mijn eigen dierenartsen niet goed was uitgevoerd. Hij had een hechting van ruim 40 cm.! Maar dat genas allemaal goed. De 2de operatie ging ook goed, dat was niet zo'n grote. En de eerste chemokuur sloeg ook goed aan, de lymfeknoop in zijn schouder was weg. De specialist was voorzichtig positief, de lymfeknoop bleef weg en er kwamen geen nieuwe verdikkingen.

Tot 2 maanden daarna. Hij had een nieuwe chemokuur gehad, maar die sloeg niet aan. Hij kreeg weer verdikkingen bij zijn keel, oog en kaak en de lymfeknoop kwam weer opzetten. De specialist kon niks meer doen, dat zou niet eerlijk geweest zijn tegenover Wodan. Hij had nog tot hooguit het einde van het jaar..... Mijn wereld stortte opnieuw in, maar ik bleef hopen dat hij het nog lang zo goed zou doen.

We krijgen medicijnen mee om het te onderdrukken, dit was eind augustus en Wodan voelde zich al die tijd nog steeds goed. Hij speelde, wandelde, zwom (werd wel wat sneller moe) en ging ook nog naar de training. Hij had nog heel veel plezier en schijnbaar nergens last van. Tot de 3de week september.... We waren aan het wandelen en ik voelde ineens wat vocht, wij naar de dierenarts en hij kreeg plaspillen en prednison. De volgende dag was zijn poot enorm dik en het trok ook naar achteren. Uiteindelijk, na een week, was het weg. Hij kreeg nu spuiten want de pillen hielpen niet. Intussen kreeg hij die andere medicijnen niet meer, want dat ging niet met de prednison, dus de lymfeknoop werd weer dik (hij was nagenoeg weg net als de bobbels) en hij kreeg meerdere bobbels en zijn kaak werd weer dikker.

Maar hij had nog steeds lol. We liepen wel wat minder, maar hij had het naar zijn zin. Echter, ruim een week later ,werd hij onstabiel op zijn achterpoten, had koorts. wou niet eten en het vocht kwam weer terug (ondanks de spuiten). De koorts ging wel weer weg, maar Wodan voelde zich niet goed, hij viel af en kon haast niet meer lopen door de lymfeknoop, want die was inmiddels zo groot als 1 1/2 tennisbal.

Op 05-10-2005 hebben we samen met de dierenarts besloten dat het zo niet meer ging. Hij at wel weer, maar was lichamelijk op en dus hebben we hem op 07-10-2005 in laten slapen. Wodan is ruim 9 jaar geworden en heeft tot het eind gevochten tegen deze ziekte. Hij had een hele sterke wil, maar dat was niet genoeg.
Ik zal hem vreselijk missen, hij was mijn alles.
 
Patricia

Naar onze Histio website in het Nederlands