Een van de moeilijkste beslissingen die een hondeneigenaar ooit moet maken is de beslissing om een dodelijk ziek huisdier te laten inslapen. Gelukkig zijn er een paar richtlijnen welke kunnen helpen om de kwaliteit van het leven van de hond te bepalen. Aangezien u uw eigen dier het beste kent, is deze keuze geheel aan u, maar u kunt uw gevoelens het beste bespreken met uw dierenarts, of andere mensen die ooit diezelfde beslissing hebben moeten maken. Een ander zal uw verdriet niet helemaal begrijpen en onbedoeld kwetsende opmerkingen kunnen maken.

Om te bepalen of uw huisdier nog plezier in zijn leven heeft, zou u zichzelf de volgende vragen kunnen stellen:
-Kan uw huisdier nog normaal eten en drinken, of moet hij daarbij geholpen worden?
-Kan uw huisdier nog normaal zijn behoefte doen?
-Heeft uw huisdier vaak pijn? (wordt pijn adequaat bestreden met medicijnen?)
-Beleeft uw huisdier nog plezier aan de dagelijkse activiteiten? (eten, wandelen, spelen)
-Maakt uw huisdier nog normaal deel uit van het gezin, of verstopt hij zich?
-Herkent uw huisdier u nog?

Gewoonlijk wordt de beslissing om een huisdier in te laten slapen onder grote stress gemaakt. Wat het nog erger maakt, is dat het bijna nooit aan de dieren te zien is dat ze pijn hebben, hetgeen het nog moeilijker maakt het juiste tijdstip voor het afscheid te bepalen. Het kan zijn dat u en uw partner hierover van mening verschillen. In dat geval heeft u een dilemma en zou u het beste uw dierenarts om raad kunnen vragen. Persoonlijk denk ik dat het tijd is wanneer de hond meer slechte dan goede dagen heeft. Wanneer bij uw hond de diagnose MH is gesteld, dan heeft hij een ongeneselijk dodelijke ziekte en zal snel verslechteren. Als uw hond meer slechte dan goede dagen heeft en u kunt hem meer lijden besparen op een pijnloze en respectvolle manier, waarom zou u dat dan niet doen? Het mag gek klinken, maar u zou het ook aan de hond zelf kunnen vragen. Neem uw hond mee naar een rustig plekje. Houdt hem in uw armen. Troost hem en praat er zachtjes over..... alleen u en uw hond. En als u goed luistert is het antwoord heel duidelijk. Het is niet makkelijk, maar wanneer alles is gezegd en gedaan blijft er nog maar één ding over: de ultieme manier om uw hond te bewijzen dat u echt van hem houdt.

Wanneer u deze moeilijke beslissing voor het eerst hebt genomen en u gaat naar uw dierenarts, dan is het een goed idee om hem uit te leggen dat u dit nog nooit hebt meegemaakt en dat u geen idee heeft wat u te wachten staat. De euthanasie bestaat gewoonlijk uit twee delen. Onze dierenarts geeft altijd eerst een prik om de hond onder narcose te brengen, net als bij een gewone operatie. Deze prik wordt op een pijnloze manier onder de huid gegeven, net als bij een vaccinatie. Het dier valt in een rustige slaap. Op dit moment laat de dierenarts ons even alleen zodat we op gepaste wijze afscheid kunnen nemen. Ik heb er altijd voor gekozen om er tot het bittere eind bij te blijven. Ik vind dat ze dat verdiend hebben. Het is heel moeilijk en ik heb altijd verschrikkelijk gehuild, maar mijn dieren hebben me zoveel meer gegeven.... Waarom zou ik hen dan in hun laatste minuten alleen laten? Ik ken sommige eigenaren die nu spijt hebben dat ze er niet bij gebleven zijn. Zij vinden nu dat ze hun dier op een heel belangrijk moment in de steek hebben gelaten. Deze schuldgevoelens zullen nooit helemaal verdwijnen. Ik vind dat onze persoonlijke ongemakken, over het wel of niet aanwezig zijn, onze beslissingen niet mogen beinvloeden. Ik heb er altijd voor gekozen om mijn schatjes op het moment van overlijden vast te houden en indien mogelijk zelfs op schoot te nemen, hoe moeilijk dat ook was.

De euthanasie vloeistof is een overdosis van een verdovingsmiddel. Het stopt de zenuw prikkels en geeft daardoor een totale spierontspanning. Met andere woorden: het stopt de hart- en longspieren. Deze vloeistof werkt gewoonlijk tussen de 10 en 20 seconden en is, indien op de juiste wijze toegediend, pijnloos. Het wordt door de dierenarts met een injectienaald direkt in een ader gespoten. Alhoewel u in de meeste gevallen, buiten het verslappen van de spieren, niks merkt, zijn er toch een paar dingen waarvoor ik u wil waarschuwen:
- de ogen sluiten niet.
- uw dier kan nog een laatste keer happen naar adem en/of een geluid maken.
- de spieren kunnen trillen of trekken (In Shelley's geval leek het of ze lachte!)
- nadat de ademhaling is gestopt kan het hart nog korte tijd doorgaan.
- de urineblaas en/of darminhoud kan worden geleegd.

Indien u na het overlijden uw huisdier zonder verdere instructies bij de dierenarts achterlaat, dan wordt uw huisdier opgehaald door de destructie dienst, waar hij met andere dieren als afval verwerkt wordt. Gelukkig zijn er ook wat meer elegante oplossingen en uw dierenarts zal u zeker vragen wat u wilt. Zo kunt u uw dierenarts vragen de hond te laten cremeren. Dit kan individueel waarna u de urn kunt ophalen, of met meerdere dieren tegelijk waarna de as op een grasveld verstrooid wordt. U kunt uw hond ook zelf naar het crematorium brengen en u kunt uw hond ook laten begraven op een speciale dierenbegraafplaats.

Een paar weken voor Shelley's dood hebben we de besloten haar individueel te laten cremeren en haar urn weer mee naar huis te nemen. George heeft het crematorium gebeld, zodat we op de hoogte waren van de openingstijden, etc. Wanneer u uw dier bij de dierenarts laat inslapen heeft u daar gewoon geen tijd meer voor. U staat dan teveel onder druk en het kan zijn dat u in die gevallen een keuze maakt die u later betreurt.

Wanneer uw huisdier is overleden kunt u beginnen met het verwerken van de schok. De weken voor zijn dood waren gevuld met bezorgdheid en de angst om uw dier te verliezen. Nu die angst werkelijkheid is geworden kunt u van alles doen om uzelf een beetje beter te voelen. Het is niet ongewoon om wat van de vacht van de hond te bewaren als fysieke herinnering. U kunt overal foto's in het huis ophangen en u kunt kaarsen branden in zijn herinnering. Het maakt eigenlijk niet uit wat u doet, als U zich er maar goed bij voelt.

Tegenwoordig beschouwen we onze huisdieren als volwaardig lid van het gezin. Het verliezen van een huisdier kan daardoor aanvoelen als het verliezen van een kind. Ik verzeker u dat uw verdriet heel normaal is en dat u het ook mag uiten. Het is volkomen normaal om te huilen. Dit is een erg emotionele tijd en u hoeft niet net te doen alsof er niks aan de hand is. Dierenartsen zijn gewend aan huilende huisdier eigenaren en begrijpen dat volkomen. Het is meestal moeilijk om de normale dagelijkse routine weer op te pakken. Uw hoofd staat er gewoon niet naar. Dit heeft tijd nodig, dus gun uzelf die tijd. Maak u niet druk over wat anderen er van zeggen. U zult zich heel eenzaam voelen, omdat niet al uw familie en vrienden uw verdriet volkomen begrijpen. De woorden "het was maar een hond" voelt u gewoon in de lucht hangen en dat zal u ervan weerhouden om de werkelijke reden van uw verdriet te onthullen uit angst om belachelijk gevonden te worden. Mijn eigen ouders noemden mij theatraal!!!! Ze hadden geen idee hoeveel schade zo'n ongepaste opmerking kan aanrichten en ik heb het er maar bij gelaten. Maar het geeft aan dat je niet overal met je verdriet naar toe kunt. Alleen mensen die zelf ooit een bijzonder geliefd huisdier hebben verloren en daar oprecht verdriet van hebben gehad, zullen u begrijpen. U hoeft zich er echt niet voor te schamen dat u verdrietig bent. Dat is heel normaal en helaas duurt het meestal langer dan u had verwacht voordat u zich weer een beetje beter gaat voelen. Maar zoals het spreekwoord luidt: Tijd heelt alle wonden. Zo zal de tijd de scherpe kanten van het verdriet inderdaad wat minder pijnlijk maken. Het verdriet zal uiteindelijk plaats maken voor mooie herinneringen aan die prachtige tijd met die geweldig lieve hond.

Ik wens u heel veel sterkte.......