INFORMATIE

WIST U DAT ?

HISTIOCYTOSE

IMMUUNSYSTEEM

SHELTIES

July

Shetland Sheepdog - Sheltie
Teef
28 mei 1992 - 8 mei 2006

July's verhaal

Voordat ik geboren werd, zijn er heel veel gesprekken en discussies gevoerd of ik wel of niet mocht komen. Zo zijn er regels opgesteld, wat ik wel en wat ik niet mocht. B.v. mocht ik niet boven komen en al helemaal niet in de slaapkamers. Het bed was voor mij verboden. Dit gold ook voor de bank beneden. Iedereen moest voor mij zorgen, uitlaten en thuisblijven als dat nodig zou zijn. Na een paar weken bedenktijd werd er positief beslist. Ik was welkom. De keuze was bewust en goed overwogen. Allemaal waren ze het er mee eens. Vanaf dat moment hadden mijn baasjes regelmatig contact met de baasjes van mijn moeder Shelley.

Binnen 24 uur na mijn geboorte zijn mijn nieuwe baasjes al komen kijken. In de eerste 8 weken kwamen zij regelmatig. Mijn naam heb ik gekregen, omdat ik in de maand juli bij mijn baasjes gekomen ben. Ik ben de oudste uit het nest.

Meteen nadat ik door mijn baasje werd opgehaald reden we met de auto naar de camping voor een vakantie. Het was daar reuze gezellig. Ik kreeg er veel bekijks en aandacht. Overdag zat ik in een grote box en 's nachts in een hoge doos. Aan het eind van de vakantie kon ik al over de rand van de doos kijken. Zo hard was ik gegroeid!
Al snel ging ik met mijn baas naar school. In het begin vond ik het vreselijk moeilijk en mijn baas dacht, dat ik het nooit zou leren. Ik begreep het eerst niet en dacht dat mijn baas alles moest leren en ik voor de gezelligheid mee mocht. Maar het is toch nog goed gekomen en ik kan luisteren als de beste. De laatste tijd wel iets minder, maar dat zal de leeftijd wel zijn. Tenslotte ben ik geslaagd als beste van de groep en heb een echt diploma gekregen.

Aan het eind van mijn 1e jaar werd ik een beetje ziek. Het duurde heel lang, voordat de dokter wist wat ik had. Toen heeft hij iets uit mijn buik gehaald en vanaf die tijd ging alles weer beter. Later hoorde ik dat ik gesteriliseerd was. Wat dat betekent weet ik niet, maar dat zoek ik nog wel eens op.

In het begin mocht ik niet bij opa binnen komen. Of ik moest vastgebonden worden in een andere kamer. Maar dat wilden mijn baasjes niet. Toen mijn baasjes dan ook niet meer kwamen is hij van mening veranderd. Nu zijn hij en ik de beste vriendjes.

Bijna altijd mag ik overal mee naar toe. In heel veel landen ben al geweest. Met vakantie naar de sneeuw of naar de zon, met de boot of naar de camping, op visite of mee boodschappen doen, zelfs ben ik al eens met mijn baas mee geweest naar zijn kantoor. Ik ben ook in een echt vliegtuig geweest. En ik heb een tijdje in een auto meegereden voor zieke dieren. Mijn baas zat achter het stuur en ik zat er naast.
Met mijn vrouwtje ga ik regelmatig mee naar de kapper. Een enkele keer moet ik oppassen en dan kijk ik erg zielig, maar dat helpt niets. Heel graag ga ik met de auto mee.

Niet iedereen is vriendelijk voor een hond. Als wij ergens komen, waar een hond niet binnen mag dan gaan mijn baasjes er ook niet heen. Ik mag los lopen, want ik kan bijna altijd goed luisteren.

Als iemand mij mee wil nemen, krijgen ze mijn vrouwtje erbij. Maar dan willen ze mij plotseling niet meer. Dat begrijp ik niet.

Toen ik 7 jaar was, werd ik ernstig ziek. De dokter dacht, dat ik niet meer beter zou worden. Iedereen was erg verdrietig. Maar uiteindelijk na heel veel onderzoeken (want mijn baasjes gaven het zo snel niet op), bleek dat de dokter zich vergist had!! Mijn baasjes waren dolblij. Dit was geen leuke periode.

Elk jaar zo rond onze verjaardag werd er speciaal voor ons een feestje geregeld. De hele familie kwam dan bij elkaar. We konden samen spelen en daarna wandelen door het bos of op het strand. Vorig jaar zijn we niet meer met de familie bij elkaar geweest. Mijn moeder was ernstig ziek, zij is helaas niet meer beter geworden.

Tijdens het wandelen pakte ik een keer een takje in mijn bek. Dat geef ik dan aan mijn baas, hij gooit het weg en ik ga het halen. Een keer ging het mis. Het takje bleef dwars in mijn bek steken en ik stikte bijna. Gelukkig wist mijn baas het eruit te krijgen. Sinds die tijd speel ik maar liever niet meer met takjes.

Tijdens een van de vele vakanties heb ik samen met mijn baas vast gezeten in een lift, maar ook dat hebben we overleefd. Wij hebben ook een tijdje een kat in huis gehad. Die kwam uit een ander land. We waren wel lief voor elkaar en soms ging ze met mij mee wandelen. Maar vriendinnen zijn we nooit geworden. Toch mis ik haar wel.

Mensen kunnen ook wel eens dom zijn en denken alles te weten. Dan schelden ze mij uit voor "Lassie". Een Sheltie staat altijd in de belangstelling, waar je ook bent. Vaak krijg ik een complimentje en die is dan beslist niet voor mijn baas, want dat denkt hij dan. Als ik ergens ben heb ik altijd veel bekijks. Zelf kijk ik ook wel naar andere honden, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar Shelties of Collies. Van hele grote honden ben ik geen fan en dan loop ik er met een boog omheen. En van die kleine keffers moet ik al helemaal niets hebben. Je hoort de mensen over je praten. De buren vinden mij een mooie en lieve hond. En dat is ook gewoon zo.

Ik ben toch wel een beetje beroemd. Mijn vrouwtje schrijft veel over mij. Ik heb een eigen dagboek, zij heeft stukjes geschreven in de 'Sheltie Shelter' en ook ben ik te zien geweest op Internet van de Dierenbescherming Alphen a/d Rijn. Verder zijn er veel foto's ( ook bij de dokter ) en meters film van mij gemaakt. Mijn vrouwtje heeft briefpapier waar mijn foto op staat. En nu kom ik op dat apparaat waar zij mijn verhaal opschrijft.
Ik word vreselijk verwend met verjaardag, dierendag, kerstmis enz. altijd is er voor mij ook een cadeau.

Op dit moment woon ik samen met mijn 2 baasjes. Toen ik hier kwam waren er ook nog 2 kleine baasjes, maar die zijn inmiddels groot en wonen ergens anders.
Mijn baasjes zijn erg blij met mij en ik met hen.

En die huisregels? Daar is niets meer van over. Ik mag alles. Volgens mij heb ik de belangrijkste plaats gekregen. Er wordt altijd rekening met mij gehouden. Ik heb een hondenleven in positieve zin.

December 2002.
Marianne en Jans Sintniklaas